Tyfus plamisty. Jak Rudolf Weigl wygrał z epidemią?  

Weigl urodził się w 1883 roku w niemieckiej rodzinie, a gdy miał pięć lat, jego ojciec umarł na tyfus. Tak zaczęła się krucjata młodego Rudolfa przeciwko tej chorobie.

Rudolf Weigl - zoolog i bakteriolog, profesor Uniwersytetu Lwowskiego, członek Polskiej Akademii Umiejętności. Fotografia sytuacyjna w laboratorium podczas pracy

Foto: nac.gov.pl

100 wynalazków na stulecie. Kto zażegnał konflikt serologiczny?

Jeszcze w XX wieku na tyfus plamisty umierało ok. 10 proc. zarażonych. - Epidemie wybuchały z reguły jesienią i ustawały latem - mówi prof. Hanna Stypułkowska-Misiurewicz, mikrobiolog z Narodowego Zakładu Zdrowia Publicznego. - Wywoływane były przez rickettsia prowazekii, drobnoustroje przenoszone przez wszy ubraniowe. To one przenosiły zakażenie z człowieka na człowieka.

W walce z tym wirusem najbardziej skuteczni okazali się naukowcy z lwowskiego instytutu kierowanego przez Rudolfa Weigla, który wpadł na pomysł, by bakterie tyfusa namnożyć na wszach, robiąc im lewatywę. Szczepionki użyto po raz pierwszy w 1934 roku na personelu instytutu Weigla. Czy się sprawdziła? Jak produkowano szczepionki podczas II wojny światowej? Dlaczego dla Weigla pracowali m.in. młody Zbigniew Herbert i matematyk Stefan Banach? O tym w nagraniu materiału reporterskiego, który przygotowała Justyna Majchrzak. 

***

Tytuł audycji: Zaklinacze czasu

Prowadzą: Patryk Kuniszewicz

Data emisji: 10.10.2018

Godzina emisji: 14.40

kd/ac