154 lata temu, w 1856 roku, w niemieckiej Dolinie Neanderthal znaleziono niekompletny szkielet o mocnym kośćcu, grubym wale nadoczodołowym. Były to kości podobne do człowieka, ale o znacznie bardziej pierwotnych cechach. Tak rozpoczęła się historia jednego z najciekawszych przodków człowieka nazwanego od miejsca odkrycia szczątków neandertalczykiem. Neandertalczycy pojawili się na Ziemi 400 tysięcy lat temu. Wyginęli kiedy pojawiliśmy się my homo sapiens, czyli 40 tysięcy lat temu. Początkowo badacze uważali, że neandertalczycy to istoty włochate i ociężałe, niewiele różniące się wyglądem od małp, o tępym wyrazie twarzy.
Dotychczas znaleziono szczątki ponad 400 osobników tego gatunku hominidów, m.in. we Francji, w Hiszpanii, we Włoszech, Wielkiej Brytanii, Niemczech, Belgii, Chorwacji, Izraelu, Iraku, Portugalii, Rumunii oraz Polsce. Od momentu odkrycia szczątków neandertalczyka trwają spory o to kim był w historii naszego gatunku, dlaczego wyginął, czy czuł i myślał podobnie jak my, jakie było jego życie duchowe i społeczne, czy był to inny człowiek czy należał do naszego gatunku. Ostatnie polskie odkrycie zębów neandertalczyka w Jurze Krakowsko-Częstochowskiej przynosi nowe informacje w tej sprawie.
>>> Przeczytaj: Trzy zęby, które wstrząsnęły światem
Dorocie Truszczak mówią o tym: dr Andrzej Krasnowolski - antropolog kultury i odkrywcy polskich szczątków neandertalczyka.