W igrzyskach rywalizacja toczy się w trzech konkurencjach: skokach akrobatycznych, jeździe po muldach i skicrossie, który zadebiutuje w Vancouver.
Narciarstwo dowolne po raz pierwszy pojawiło się w igrzyskach w Calgary w 1988 roku, wówczas jako dyscyplina pokazowa. Już cztery lata później w Albertville rywalizowano o medale - rozdano je w konkurencji jazdy po muldach, a balet i skoki akrobatyczne były konkurencjami pokazowymi.
Pierwszymi mistrzami olimpijskimi w narciarstwie dowolnym zostali: Francuz Edgar Grospiron i Amerykanka Donna Weinbrecht.
Olimpiada w Lillehammer była trzecią z kolei, w której brali udział narciarze akrobatyczni. Jazda po muldach utrzymała status pełnoprawnej dyscypliny olimpijskiej, natomiast po raz pierwszy takie prawa uzyskały również skoki. Podobnie było w Nagano.
Jazda po muldach polega na pokonaniu stoku po specjalnie przygotowanej trasie z wyżłobieniami. W trakcie każdego przejazdu zawodnik ma obowiązek wykonać dwie figury, które prezentuje w powietrzu po uprzednim wybiciu się ze specjalnie przygotowanej dużej muldy.
Skoki akrobatyczne są bardzo widowiskową konkurencją. Narciarze wybijają się ze skoczni i wykonują w powietrzu oceniane przez sędziów ewolucje.
Balet na nartach, pochodną jazdy figurowej na lodzie, zdecydowano się wycofać z rywalizacji olimpijskiej. W jej miejsce wprowadzono skicross.
Dużą popularnością konkurencje narciarstwa dowolnego cieszą się za oceanem. Sukcesy w tym sporcie odnoszą jednak także Europejczycy - Francuzi, Szwedzi i Rosjanie. W Polsce dyscyplina ta jest mało popularna. Biało-czerwoni nie startują w zawodach Pucharu Świata, nie brali też udziału w zawodach olimpijskich, choć w Vancouver Karolina Riemen wystąpi w skicrossie.
łk