Dyscyplina ta narodziła się w drugiej połowie XIX wieku w Szwajcarii. Pierwsze oficjalne zawody rozegrano w 1884 roku, jednak wówczas jeszcze ślizgano się na drewnianych pojazdach. Rywalizowano na trasie z St. Moritz do Celeriny, a zwycięzca otrzymał na mecie butelkę szampana.
Od 1887 roku zawodnicy zaczęli startować, kładąc się na skeletonie na brzuchu. Sport ten otrzymał funkcjonującą do dzisiaj nazwę pod koniec XIX wieku. W 1892 roku zaczęto bowiem produkować pierwsze stalowe sanki, które przypominały w pewnym stopniu ludzki kościec ("skeleton" - ang. szkielet, kościec).
W 1923 roku powstała Międzynarodowa Federacja Bobslejowa (FIBT), która zajmowała się także sprawami skeletonu. Pięć lat później dyscyplina ta zadebiutowała w igrzyskach w St. Moritz. Rozegrano wówczas tylko konkurencję męskich jedynek.
Jednak później sport ten zniknął z grona dyscyplin rozgrywanych na olimpiadzie. Po wojnie tylko raz zagościł w igrzyskach - ponownie w St. Moritz w 1948 roku. I znowu na starcie stanęli tylko mężczyźni.
Kobiety do rywalizowały dopiero w Salt Lake City, kiedy to walczono o olimpijskie medale po raz trzeci. Z osiemnastu krążków, jakie rozdano do tej pory w skeletonie na igrzyskach, sześć przypadło reprezentantom z USA.
W 1928 roku bracia Jennison i John Heaton zdobyli złoto i srebro. Dwadzieścia lat później po srebro sięgnął ponownie John Heaton. Gdy stawał po raz pierwszy na podium miał 19 lat, gdy udało mu się to po raz drugi - liczył już 39. W 1948 roku tytuł mistrza olimpijskiego zdobył Włoch Nino Bibbia.
Rywalizacja skeletonistów w Vancouver odbędzie się na torze w Whistler - tym samym, na którym rozegrane zostaną zawody w bobslejach i saneczkach. Zarówno wśród kobiet, jak i mężczyzn, odbędą się po dwa ślizgi (po jednym dziennie), a zwycięzca zostanie wyłoniony na podstawie łącznego czasu obu przejazdów.
łk