Pierwsze sanki, które konstrukcją przypominały nieco współczesne, były dziełem Wikingów. Najwcześniejsze, które odnaleziono w miejscowości Slagen niedaleko Oslo, pochodzą z około 800 roku.
Tory zaczęły powstawać na przełomie XVIII i XIX wieku w górskich miejscowościach wypoczynkowych w Szwajcarii. Oficjalne zawody przeprowadzono właśnie w tym kraju w 1883 roku.
Trasa o długości czterech kilometrów wiodła z St. Wolfgang do Klosters. Rywalizowało 21 zawodników m.in. z Australii, Anglii, Szwajcarii, USA i Niemiec. Zawody wygrał student z Australii Georg Robertson, ex aequo z Peterem Minschem, listonoszem z Klosters. Obaj przebyli trasę w ciągu dziewięciu minut.
W 1914 roku w Libercu odbyły się pierwsze mistrzostwa Europy. Kolejne zostały zorganizowane dopiero w 1928 roku w Schreiberhau (Szklarska Poręba).
Po raz pierwszy zawody saneczkarskie o tytuł mistrza świata rozegrano w 1955 roku w Oslo. Wówczas były jeszcze organizowane przez Międzynarodową Federację Bobslejową (FIBT). Dwa lata później w Davos powstała samodzielna organizacja tego sportu - Międzynarodowa Federacja Saneczkarska (FIL).
Saneczkarstwo stało się dyscypliną olimpijską w Innsbrucku w 1964 roku. Od początku rozgrywane są trzy konkurencje: jedynki kobiet i mężczyzn (po cztery ślizgi) oraz dwójki mężczyzn (dwa ślizgi).
W konkurencjach saneczkowych od lat dominują reprezentanci kilku państw. Spośród 108 medali, rozdanych do tej pory na olimpiadach, 103 zdobyli zawodnicy z Niemiec, Austrii, Włoch i ZSRR (Rosji). Jedynie podczas igrzysk w Nagano dwa medale (srebrny i brązowy) w konkurencjach dwójek zdobyli Amerykanie.
W Vancouver rywalizacja saneczkarzy odbędzie się w Sliding Centre w Whistler. Wokół lodowego toru, długości 1450 metrów, będzie mogło zasiąść ponad 11 tysięcy widzów.
Polacy należeli w przeszłości do ścisłej światowej czołówki - szczególnie, gdy ślizgano się jeszcze na torach naturalnych (pierwszy sztucznie lodzony tor powstał w 1959 roku w Niemczech). Na mistrzostwach świata zdobyli w sumie 16 medali: pięć złotych, sześć srebrnych i pięć brązowych.
Postacią najwybitniejszą był Jerzy Wojnar, dwukrotny mistrz świata w jedynkach (1958, 1961). Ostatni medal mistrzostw świata - brązowy - wywalczyła Barbara Piecha w 1971 r.
W igrzyskach olimpijskich w Innsbrucku i Grenoble biało-czerwoni byli bardzo blisko podium, zajmując czwarte, piąte i szóste lokaty.
łk