Makélélé, gdy był jeszcze bardzo młody, wyemigrował wraz z rodzicami do Francji, dzięki czemu reprezentował barwy Trójkolorowych.
25 lutego w wywiadzie dla oficjalnej strony Chelsea przyznał, że sezon 2009/2010 jest dla niego ostatnim w karierze. Po zakończeniu sezonu jednak zmienił decyzję i podpisał wygasającą umowę o kolejny sezon.
Profesjonalną karierę 38-latek zaczynał w klubie Stade Brestois 29. W sezonie 1992-1993 grał już w klubie Ligue 1 FC Nantes. Szło mu tutaj naprawdę dobrze – przez 5 lat był zawodnikiem pierwszego składu, mimo tego, że był wówczas młodziutki. W każdym sezonie grał ponad 30 meczów, a także zdobył łącznie aż 8 bramek (najwięcej w sezonie 1996-1997, w którym strzelił 5 goli), co jak na tego piłkarza jest wyczynem niesamowitym.
Defensywnym pomocnikiem zainteresowały się silniejsze drużyny, a najbardziej zdeterminowani byli włodarze Olympique Marsylia. W klubie z Marsylii również grał na wysokim poziomie, czego dowodem jest kupienie Makélélé już po roku przez Celtę Vigo. Tu pracował przez kolejne 2 sezony i należał do najlepszych w zespole.
Świetne występy w Celcie zaowocowały transferem do Realu Madryt. Ten piłkarz od tzw. czarnej roboty nie był zbytnio ceniony przez kolejnych trenerów Królewskich, mimo to w każdym sezonie występował w podstawowym składzie. Po odejściu zawodnika, niepochlebnie wypowiadał się o nim ówczesny prezes "królewskich" Florentino Perez. Co ciekawe, kiedy odszedł po 3 latach z Madrytu, wspaniała drużyna Galacticos rozsypała się jak domek z kart.
Claude odszedł do Chelsea. W londyńskim zespole Makelele radził sobie świetnie, był ceniony przez trenera, kibiców i media. W lipcu 2008 roku przeszedł jednak do Paris Saint Germain. Spędził w tym klubie trzy sezony.
Makélélé odniósł wiele klubowych sukcesów. Pierwszym triumfem Francuza było zdobycie Mistrzostwa Francji w sezonie 1994-1995 w barwach Kanarków. Było to zresztą jedyne trofeum, które Makélélé zgarnął grając we Francji. W barwach Realu zdobył Mistrzostwo Hiszpanii w sezonach 2000-2001 i 2002-2003, Ligę Mistrzów na przełomie 2001 i 2002, oraz w tym samym sezonie Superpuchar Europy i Puchar Interkontynentalny. Kolejne sukcesy święcił w Chelsea, z którym zdobył Mistrzostwo Anglii w sezonach 2004-2005 i 2005-2006, a także Puchar Anglii w pierwszym roku grania na wyspach.
pk, Wikipedia