24 października 1605 Dżahangir został koronowany w Agrze na cesarza imperium Wielkich Mogołów. ”Był władcą bogatym i potężnym (…) Niepodzielnie władał całymi północnymi Indiami i dużą partią środkowych, stale też poszerzał swe państwo w kierunku południowym, kosztem niezawisłych dotąd księstw” – pisał Kazimierz Dziewanowski w książce Brzemię Białego Człowieka.
Mogołowie, muzułmańscy potomkowie Tamerlana i Czyngis-Chana, rządzili Indiami od 1526 roku. Przez blisko dwieście lat nieliczna grupa obcych najeźdźców dominowała nad milionami Hindusów. Ich imperium było ogromne. Liczyło ponad 3,2 miliona kilometrów kwadratowych. Swoimi rozmiarami znacznie przekraczało Persję, czy Imperium Ottomańskie.
Mogołowie krwawo rozprawiali się ze wszystkimi nieprzestrzegającymi twardego prawa islamu. Pozostawili po sobie zgliszcza hinduskich świątyń, ale też dobrze prosperujące szlaki handlowe i liczne cuda architektury, do dziś przypominające o ich potędze. Przede wszystkim Tadż Mahal, mauzoleum wzniesione na pamiątkę przedwcześnie zmarłej cesarzowej, najpopularniejszą atrakcję turystyczną Indii. Zaciekła i bezwzględna walka o władzę kontrastowała z imponującym rozwojem sztuki, architektury i nauki.
Nie wypracowali jednak żadnej zasady dziedziczenia. Śmierć każdego władcy niosła za sobą ryzyko rozpadu imperium. Od początku XVIII wieku Półwysep Indyjski pogrążał się w anarchii. Władzę przejmowała lokalna arystokracja. Powstawały nowe, wojujące ze sobą ośrodki. Majsur, Imperium Marathów, czy bajecznie bogaty Bengal walczyły o wpływy z Imperium Wielkich mogołów.
Wreszcie po Indiach zaczęła panoszyć się brytyjska Kompania Wschodnioindyjska. Stosując zasadę divide et impera (dziel i rządź) stopniowo doprowadziła do marginalizacji znaczenia Wielkich Mogołów. Upadek imperium w 1857 roku był dziełem gubernatorów na służbie Imperium Brytyjskiego.
Posłuchaj audycji o powstaniu i upadku potężnego Imperium Wielkich Mogołów.