- Z naszego podwórka, z naszej kamienicy życie przeniosło się do piwnic. Spaliśmy na węglu, na przyniesionych siennikach i kołdrach - opowiadała poetka Anna Świrszczyńska (1909-1984), która brała udział w Powstaniu Warszawskim jako sanitariuszka.
Dopiero po 30 latach od wybuchu powstania wydała "Budowałam barykadę" - tom wierszy, a raczej oszczędnych miniatur, który Czesław Miłosz nazwał książką straszliwą. W 1980 roku poetka podzieliła się swoimi wspomnieniami z dziennikarką Krystyną Melion.
Śmierć, obłęd, zdrada, ból i głód towarzyszyły powstańcom w każdej minucie. - Na tym podwórzu u nas co 2-3 dni przybywało mogiłek. Każde niemal podwórze Warszawy to był cmentarz – wspominała.
Powstańcy razem gotowali, zdobywali wodę, nie było myślenia "moje", "twoje". - Kiedy przeżycie każdego dnia było problemem cała kamienica żyła jak jedna rodzina - podkreśliła.
Jak odkopać ludzi spod gruzu, gdy trwa ostrzał? Jaką wartość ma kawałek ziemniaka bądź listek kapusty? Posłuchaj wspomnień poetki-sanitariuszki.
"Baliśmy się budując pod ostrzałem barykadę.
Knajpiarz, kochanka jubilera, fryzjer, wszystko tchórze.
Upadła na ziemię służąca dźwigając kamień z bruku, baliśmy się bardzo, wszystko tchórze
dozorca, straganiarka, emeryt.
Upadł na ziemię aptekarz wlokąc drzwi od ubikacji, baliśmy się jeszcze bardziej,
szmuglerka, krawcowa, tramwajarz, wszystko tchórze.
Upadł chłopak z poprawczaka wlokąc worek z piaskiem, więc baliśmy się naprawdę.
Choć nikt nas nie zmuszał, zbudowaliśmy barykadę pod ostrzałem."
Anna Świrszczyńska
W reportażu wiersze z tomu "Budowałam barykadę" czytała Anna Nehrebecka.
Wspomnienia Anny Świrszczyńskiej zarejestrowała Krystyna Melion. Zapraszamy do wysłuchania pozostałych reportaży tej autorki poświęconych Powstaniu Warszawskiemu >>