Fryderyk Barbarossa. "Chciał być wielkim władcą i wielkim rycerzem"

10 czerwca 1190 roku Fryderyk Barbarossa utopił się w rzece Selef podczas III wyprawy krzyżowej.

Paneuropejski władca

Królem Niemiec został w 1152 roku. Dzięki poparciu książąt niemieckich i ugodzie z papieżem Eugeniuszem III Fryderykowi udało się sięgnąć po diadem cesarski w 1155 roku. Jako cesarz uważał się za zwierzchnika pozostałych władców Europy: ingerował m.in. w obronie interesów Wladysława Wygnańca.

Spór z papieżem

Rządy Fryderyka nie były pasmem samych sukcesów. Władca Niemiec popadł w konflikt z kolejnymi papieżami - rozgorzał ponownie o spór nadrzędną rolę w świecie chrześcijańskim. Punktem zapalnym był incydent na sejmie Rzeszy Besançon.

- Na sejmie tym był między innymi legat papieski, który stwierdził w imieniu papieża, że papież jest wyższą władzą od cesarza, bo to on nakłada koronę na głowę cesarzowi - mówił prof. Marek Barański, który wcielił się w rolę oskarżyciela w audycji Andrzeja Sowy z cyklu "Na historycznej wokandzie".

Tym legatem był późniejszy papież Aleksander III.

Dwa kraje niemieckie

Ciągłe spory z papiestwem o dominację nad światem chrześcijańskim i próby podporządkowania sobie silnych miast włoskich odwracały uwagę Fryderyka od Niemiec. Wykorzystał to ambitny książę Saksonii Henryk Lew, który przejął faktyczną kontrolę nad północnymi Niemcami. Zdaniem prof. Barańskiego, za czasów Barbarossy o mało nie doszło do trwałego podziału kraju.

- Północne i południowe Niemcy różniły się gospodarczo, różniły się językowo i do dziś się różnią: Niemiec z południa ma trudności w rozmowach z Niemcem z północy, różniły się kulturalnie, miały własną tradycję - mówił historyk.

Konfrontację wygrał Fryderyk i Henryk został skazany na banicję.

Przypadkowy koniec władcy

W 1187 roku Fryderyk zorganizował krucjatę w celu odzyskania Jerozolimy. Była to trzecia wyprawa europejskiego rycerstwa do Ziemi Świętej. Poza cesarzem, wzięli w niej udział królowie Anglii Ryszard Lwie Serce i Francji Filip II August. Fryderykowi marzyło się zwycięstwo nad ambitnym wodzem muzułmańskim Saladynem. Barbarossa nigdy nie dotarł do Ziemi Świętej: utonął 10 czerwca 1190 w rzece Salef podczas przeprawiania się przez nurt w pełnej zbroi. Zdaniem prof. Wojciecha Fałkowskiego Barbarossę zgubiło oddanie etosowi rycerskiemu.

- Chciał być wielkim władcą i wielkim rycerzem - mówił mediewista. - Nie da się być i jednym i drugim.

bm