Kapitan Żbik. Milicjant idealny i śmiertelnie nudny

- Ja złodziej jestem? - mówi aresztant w trakcie przesłuchania.
- No a jak? Siedziałeś za włamania raz, drugi raz - odpowiada zdenerwowany milicjant.
- Ja mogę wziąć, mogę kraść i na siebie zawsze zarobię!
- Zarobisz na siebie?! A po wyjściu z więzienia już byłeś tu u nas?
To fragment archiwalnej audycji Krystyny Usarek "Ten człowiek - milicjant" nadanej w Polskim Radiu w 1968 roku. W audycji "Przestrzenie kultury" z cyklu "Za kurtyną PRL-u" wysłuchaliśmy wielu nagrań archiwalnych, min. kilkunastominutowego przemówienia komendanta głównego MO...
Przypominaliśmy te nagrania nie bez powodu. Komenda Główna Milicji Obywatelskiej w Warszawie w sposób zaskakujący przyczyniła się do rozwoju komiksu w Polsce. Chciała w PRL-u ocieplić trochę wizerunek milicjanta. Na zamówienie mundurowych powstał komiks "Kapitan Żbik", wydawany przez 15 lat. Przygody asa, milicjanta idealnego przestały się ukazywać w 1982 roku. Pokonała go historia.
- Idea przybliżania społeczeństwu milicji się nie sprawdziła. W 1982 roku społeczeństwo powinno się milicji bać, a nie kochać - mówi historyk komiksu z Biblioteki Narodowej i żbikolog, Adam Rusek.
Gośćmi Agaty Kwiecińskiej i Michała Nowaka w Dwójce byli również prof. Dorota Skotarczak - historyk kultury z UAM i dr Krzysztof Madej - historyk z IPN.

Warszawa, marzec 1948 roku. Milicjantka Leokadia Kubanowska zwana Lodzią pomaga pchać samochód Chevrolet. źr. archiwum PAP

Warszawa, marzec 1948 roku. Aleje Ujazdowskie na wysokości Łazienek Królewskich. Nz. milicjant kontroluje motocyklistę. źr. archiwum PAP