Ustalili to naukowcy z Massachusetts General Hospital (MGH) i z Uniwersytetu Harvarda w Bostonie w pracy, którą publikuje czasopismo "Nature Neuroscience".
Badacze przebadali 58 zdrowych osób w wieku od 19 do 83 lat. Za pomocą ankiet zebrano informacje na temat liczby znajomych, których posiadają oraz ich przynależności do różnych grup społecznych. Następnie, przy użyciu rezonansu magnetycznego zmierzono im objętość różnych części mózgu, w tym jądra migdałowatego.
Jądro migdałowate to struktura o kształcie migdałka wchodząca w skład tzw. układu limbicznego - najstarszej ewolucyjnie części naszego mózgu. Steruje reakcjami emocjonalnymi, które nie podlegają naszej świadomej kontroli. Należą tu również negatywne emocje, jak złość i strach. Okazało się, że osoby z większym jądrem migdałowatym miały bardziej rozbudowaną i urozmaiconą sieć kontaktów społecznych.
- Związek ten był niezależny od wieku i płci badanych - komentuje biorący udział w badaniach Bradford C. Dickerson. Ponadto, był on specyficzny dla jądra migdałowatego, a korelacja była wyraźna. Objętość żadnej innej badanej struktury nie korelowała z liczbą i złożonością kontaktów społecznych.
Nie zaobserwowano natomiast, by objętość jądra migdałowatego miała związek z innymi elementami funkcjonowania społecznego, jak np. subiektywnie oceniane wsparcie ze strony innych czy satysfakcja z życia towarzyskiego.
Wyniki te pozostają w zgodzie z hipotezą, zgodnie z którą jądro migdałowate ewoluowało wraz z rozwojem życia społecznego ludzi, po to, byśmy mogli radzić sobie z coraz bardziej złożonymi relacjami w grupie, podkreśla prowadząca badania dr Lisa Feldman Barrett. Potwierdzają ją również wcześniejsze obserwacje, że ssaki naczelne, które tworzą bardziej złożone relacje społeczne, mają proporcjonalnie większe jądro migdałowate w stosunku do całego mózgu i ciała.
- Ludzie, podobnie jak inne naczelne, są z natury zwierzętami społecznymi - bawimy się, pracujemy, jemy i walczymy ze sobą. Większe jądro migdałowate mogło nam umożliwić identyfikację, naukę oraz rozpoznawanie sygnałów o charakterze społecznym i emocjonalnym u innych przedstawicieli naszego gatunku, pozwalając na rozwój złożonych strategii współpracy i współzawodnictwa - piszą autorzy pracy.
(ew/pap)