Woda także we wnętrzu Księżyca
Naukowcy znaleźli na powierzchni Księżyca ślady wody pochodzącej z wnętrza naturalnego satelity Ziemi.
Jak poinformowało Hopkins Applied Physics Laboratory w USA, Księżyc nie jest suchy „do szpiku kości”. - Naukowcy sądzili dotąd, że woda wykryta w próbkach z misji Apollo musi być ziemskim zanieczyszczeniem - przypomniała Rachel Klima, geolog planetarny z Johns Hopkins University Applied Physics Laboratory (APL) w Laurel, Maryland (USA), główna autorka pracy.
Jednak ta pierwsza interpretacja danych musiała zostać zmieniona. Już około pięć lat temu nowe techniki laboratoryjne wykorzystane do analizy próbek księżycowych doprowadziły do odkrycia, że wnętrze Księżyca nie jest tak suche, jak sądzono. Mniej więcej w tym samym czasie dane z sondy orbitalnej wykryły wodę na księżycowej powierzchni. Naukowcy przypuszczają, że woda jest cienką warstwą uformowaną na skutek oddziaływania wiatru słonecznego na powierzchnię Księżyca.
To jednak nie wszystko: w 2009 roku instrument Moon Mineralogy Mapper (M3), pracujący na pokładzie sondy Chandrayaan-1, dokładnie sfotografował krater uderzeniowy Bullialdus. Krater ten jest położony w miejscu niezbyt korzystnym dla oddziaływania przez wiatr słoneczny, a zatem - jeśli jest tam jakakolwiek pozostałość wody, musiała powstać w inny sposób.
W centralnym wierzchołku krateru wykryto skały zwane norytami, które krystalizują się, gdy magma zaczyna się unosić, ale pozostaje uwięziona we wnętrzu, zamiast wylać się na powierzchnię w trakcie erupcji. Po analizie danych z instrumentu M3 okazało się, że w kraterze znajduje się znacznie więcej cząsteczek hydroksylowych (składających się z jednego atomu tlenu i jednego atomu wodoru) w porównaniu do otoczenia.
Wykrycie magmowej wody na Księżycu na podstawie obserwacji orbitalnych pozwoli naukowcom na badanie pod tym kątem obszarów znajdujących się daleko od miejsc lądowań statków Apollo. - Teraz, kiedy odkryliśmy wodę z wnętrza Księżyca, możemy zacząć porównywać jej charakterystykę z wodą znalezioną w innych częściach Księżyca - mówi S. Pete Worden z NASA.
Wyniki badań opublikowano w czasopiśmie „Nature Geoscience”.Jak poinformowało Hopkins Applied Physics Laboratory w USA, Księżyc nie jest suchy „do szpiku kości”. - Naukowcy sądzili dotąd, że woda wykryta w próbkach z misji Apollo musi być ziemskim zanieczyszczeniem - przypomina Rachel Klima, geolog planetarny z Johns Hopkins University Applied Physics Laboratory (APL) w Laurel, Maryland (USA), główna autorka pracy.
Jednak ta pierwsza interpretacja danych musiała zostać zmieniona. Już około pięć lat temu nowe techniki laboratoryjne wykorzystane do analizy próbek księżycowych doprowadziły do odkrycia, że wnętrze Księżyca nie jest tak suche, jak sądzono. Mniej więcej w tym samym czasie dane z sondy orbitalnej wykryły wodę na księżycowej powierzchni.
Naukowcy przypuszczają, że woda jest cienką warstwą uformowaną na skutek oddziaływania wiatru słonecznego na powierzchnię Księżyca.
To jednak nie wszystko: w 2009 roku instrument Moon Mineralogy Mapper (M3), pracujący na pokładzie sondy Chandrayaan-1, dokładnie sfotografował krater uderzeniowy Bullialdus. Krater ten jest położony w miejscu niezbyt korzystnym dla oddziaływania przez wiatr słoneczny, a zatem - jeśli jest tam jakakolwiek pozostałość wody, musiała powstać w inny sposób.
W centralnym wierzchołku krateru wykryto skały zwane norytami, które krystalizują się, gdy magma zaczyna się unosić, ale pozostaje uwięziona we wnętrzu, zamiast wylać się na powierzchnię w trakcie erupcji. Po analizie danych z instrumentu M3 okazało się, że w kraterze znajduje się znacznie więcej cząsteczek hydroksylowych (składających się z jednego atomu tlenu i jednego atomu wodoru) w porównaniu do otoczenia.
Wykrycie magmowej wody na Księżycu na podstawie obserwacji orbitalnych pozwoli naukowcom na badanie pod tym kątem obszarów znajdujących się daleko od miejsc lądowań statków Apollo. - Teraz, kiedy odkryliśmy wodę z wnętrza Księżyca, możemy zacząć porównywać jej charakterystykę z wodą znalezioną w innych częściach Księżyca - mówi S. Pete Worden z NASA. Wyniki badań opublikowano w czasopiśmie"Nature Geoscience”.
(ew/PAP/NASA)