Do Polskiego Radia Eugeniusz Rudnik trafił w 1955 roku.– Właśnie wypuszczono mnie z więzienia i przyjechałem do Warszawy szukać jakiegoś zajęcia. Traf chciał, że korzystałem z publicznej toalety nieopodal powojennego radiowego gmachu na ulicy Stanisława Noakowskiego 20. W bramie zaczepiłem jakiegoś człowieka, który okazał się tutejszym dozorcą i zapytałem go, czy nie wie o jakiejś robocie, a on wysłał mnie do dyrektora biura administracyjnego. Tak zostałem nadzorcą radiowych hydraulików, stolarzy i malarzy – wspominał.
Życie bohatera tej opowieści nie przypomina biografii typowego artysty – znanego i nagradzanego na całym świecie – mistrza muzycznej awangardy.
– To Boży dar. Nie kończyłem studiów. Zacząłem komponować. Zdobyłem nagrodę, zaczęli mnie grać w Europie i tak zrobiłem karierę – opowiadał w materiale Witolda Banacha. Stał się rozchwytywanym inżynierem dźwięku, a następnie samodzielnym kompozytorem, współtworząc jeden z najważniejszych fenomenów polskiej kultury XX stulecia.
Przez lata współtworzył Studio Eksperymentalne Polskiego Radia, jeden z pierwszych na świecie ośrodków muzyki elektronicznej. W Europie uprzedzili nas tylko Francuzi, Niemcy oraz Włosi. Nic dziwnego, że na Malczewskiego ściągali tłumnie pionierzy i najwybitniejsi kompozytorzy muzyki elektronicznej z Polski (jak Włodzimierz Kotoński, Krzysztof Penderecki i Bogusław Schaeffer) oraz całego świata.
– Polskie radio komunistyczne przez produkcje Studia Eksperymentalnego pojawiło się w Europie jako awangarda muzyczna – opowiadał Eugeniusz Rudnik.
Był pogodnym, życzliwym człowiekiem. Do ostatnich chwil, kompozytora można było spotkać w Polskim Radiu. Przychodził do nas na kawę, spotkac się z przyjaciółmi. Czuł się tu jak w domu.
Pogrzeb Eugeniusza Rudnika odbył się 3. listopada 2016 r.w kościele pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Kamieńczyku. Kompozytor został pochowany na pobliskim cmentarzu.
Materiał opracował Witold Banach.
Polskie Radio 24/mm/jp/tb
_________________
Data emisji: 02.11.16
Godzina emisji: 06.20