Polskie plakaty filmowe charakteryzują się oryginalnością i dużą różnorodnością stylistyczną. Są czymś więcej niż tylko reklamą sztuki ruchomych obrazów. Przez dziesięciolecia tworzyły autonomiczną formę sztuki. Ich rozkwit rozpoczął się w latach 50. XX wieku. Henryk Tomaszewski, Jan Lenica, Waldemar Świerzy, Franciszek Starowieyski i Andrzej Pągowski należą do pionierów i najbardziej wpływowych artystów, którzy przyczynili się do powstania ikonicznego języka wizualnego.
Jak pisze Zdzisław Schubert w specjalnie wydanej przez Instytut gazetce wystawowej, "Tomaszewski zaprojektował w 1947 roku trzynaście plakatów filmowych, w następnym roku cztery. Na organizowaną w Wiedniu w 1948 roku międzynarodową wystawę plakatu wysłał pięć i każdy z nich otrzymał pierwszą nagrodę /…/. Był to spektakularny sukces polskiego plakatu, który zwrócił uwagę za granicą na nowe zjawisko w światowej grafice. Zatrzymałem się dłużej przy postaci Tomaszewskiego ponieważ swymi plakatami stworzył podwaliny pod zjawisko określone później mianem „polskiej szkoły plakatu”"– pisze historyk sztuki.
"Przełomowe znaczenie miało rozklejenie na ulicach w 1952 roku plakatu malarza Wojciecha Fangora do filmu René Clémenta Mury Malapagi. Fangor odważył się na gest, który dotąd nie miał precedensu – malarstwo wyszło wprost na ulicę. Nic więc dziwnego, że pojawienie się tego dzieła było ważnym wydarzeniem i zostało później uznane za symboliczny początek „polskiej szkoły plakatu”" - zaznacza Schubert.
Oprócz atrakcyjnej gazety okolicznościowej, specjalny plakat do wystawy zaprojektował również artysta Jacek Staniszewski. Dostępny w kinie Bambi, gdzie można zobaczyć kilka plakatów filmowych artysty.
Plakaty prezentowane na wystawie pochodzą z Dydo Poster Collection Kraków.
Źródło: Instytut Polski w Düsseldorfie