Adam Uziembło, działacz społeczny:
Kapitulacja podpisana. […] Więc powrót na Wilczą. Spakowaliśmy rzeczy i idziemy. Na ulicach tłumy ludzi objuczonych workami, walizkami. […] Idą cicho, milcząc. Dźwiganie rzeczy nie usposabia do rozmowy. Idą przeważnie gromadkami, rodzinami, Więc nie jest to tłum normalny, tylko jakieś grupki, trzymające się mocno siebie, wydzielone od innych. Wszystko okrywa kurz: ceglany, szary – różny.
Teraz dopiero widać, co zostało z Warszawy. Miasto poranione straszliwie, skrzeczące szkłem pod nogami. Miasto ludzi, którzy nie wiedzą nic i nie myślą nic. […] Wszelaka więź już runęła, bo wszystkie podstawy dotychczasowego życia leżą w gruzach – wśród gruzów domów. I myśmy wracali. I myśmy dźwigali nasze rzeczy. I myśmy nie wiedzieli nic. Tylko patrzyliśmy.