Placówka działa w ramach Muzeum Archeologicznego w Poznaniu. Oprócz zabytków sprzed 1000 lat na zwiedzających czeka sala kinowa, w której odbywa się projekcja filmu wykonanego w technologii 3D. - Pełniejszemu zrozumieniu funkcjonowania systemu umocnień pomoże obraz holograficzny i multimedialne kioski – zapowiadają pracownicy muzeum.
Nazwa rezerwatu, „Genius loci” (łac. Duch opiekuńczy), nawiązuje do tradycji szczęśliwych, wybranych miejsc, posiadających swego ducha opiekuńczego. Łacińskie określenie oddaje wyjątkowy charakter Ostrowa Tumskiego, od ponad 1000 lat nieodłącznie związanego z historią Polski i miasta. - Geniusz miejsca sprawił, że to właśnie tu skupili się ludzie obdarzeni wielką charyzmą, potrafiący wcielać w życie wspaniałe idee, skupiać innych wokół szczytnych celów i "zarażać" ich dobrymi pomysłami” – czytamy w oświadczeniu Muzeum.
W X wieku państwo Polan nie miało stolicy w dzisiejszym rozumieniu tego słowa. Ośrodek władzy znajdował się tam, gdzie akurat przebywał książę, który, jak to ujął Gall Anonim, stację swoją przenosił z jednego miejsca do drugiego. Wśród wymienionych grodów Poznań, obok Gniezna, był jednak z pewnością jednym z najważniejszych. Od drugiej połowy X wieku, wraz ze wzrostem znaczenia państwa Polan, północną część zespołu grodowego na Ostrowie Tumskim rozbudowywano, najpierw składała się ona z dwóch, potem trzech połączonych części, z których każda była otoczona wałem.
Pierwsza z tych części to część zachodnia (dzisiaj znajduje się pod kościołem NMP) o wymiarach 80 x 100 m. Stanowiła siedzibę księcia z jego rezydencją – dwukondygnacyjnym kamiennym palatium, z którym połączona była kaplica grodowa. Kaplica powstała prawdopodobnie jako dom modlitwy dla Dobrawy (Dąbrówki), żony Mieszka I i jej czeskiego dworu przybyłego z nią do Polski. Po przyjęciu przez Mieszka chrztu stała się też miejscem sprawowania liturgii dla władcy i jego najbliższego otoczenia (była to więc najstarsza świątynia chrześcijańska w Polsce, starsza od poznańskiej katedry). W drugiej części grodu, wschodniej, mieszkali dworzanie księcia, znajdowała się tam również stacja misyjna pierwszego biskupa Polski Jordana, na miejscu której zbudowano później obecną katedrę.
Trzecią część tego zespołu, przylegającą od północy zarówno do części książęcej jak i katedralnej, utworzono i otoczono wałami (wzdłuż dzisiejszej ulicy księdza Posadzego) pod koniec X wieku. Właśnie w tym miejscu powstał rezerwat.
Jak informuje w komunikacie prasowym TOYA DESIGN, autor projektu architektonicznego rezerwatu, budynek ma wyraźny kierunek, podkreślony podłużnymi ścianami, zgodny z przebiegiem dawnych umocnień Ostrowa. Jest zaprojektowany niejako „od środka” opasując relikty wału i murów Lubrańskiego (XVI wiek). Wspomniane ściany stanowią kolejne przegrody-warstwy, które wijąc się nadają kierunek zwiedzaniu. Od rozświetlonego, słonecznego wejścia zwiedzający przechodzą coraz głębiej ku ukrytemu w ziemi zabytkowi.
Szczegółowe informacje na temat Rezerwatu są dostępne na stronie: www.muzarp.poznan.pl/rezerwat
(ew/pap/wiki)
