Początkowo zaprojektowany z klawiaturą 6½-oktawową (C1–f4), w latach 80. XIX wieku poszerzoną o tercję (fis4–a4). Wymieniono wówczas struny, młoteczki oraz tłumiki. Instrument posiada żelazny naciąg strunowy (w basie z nawojem miedzianym), ramę półmetalową z pięcioma wspornikami, mechanikę angielską o podwójnym działaniu z młotkami oklejonymi filcem oraz dwoma pedałami – podnośnikiem tłumików i una corda. Pierwszym nabywcą instrumentu był niejaki pan Monnier z Lyonu. Od 1996 roku właścicielem jest pracownia Edwina Beunka (Holandia), w której rok później fortepian poddano konserwacji.
Materiały NIFC