Żywizna (po kurpiowsku natura) to duet gitarzysty Raphaela Rogińskiego i Genowefy Lenarcik, śpiewaczki oraz córki wielkiego przedstawiciela folkloru Kurpiów Stanisława Brzozowego. Twórcy "Żywizny" korzystają z tradycji śpiewów leśnych, przywołując we wspólnych utworach dzikość i tajemnicę Puszczy Zielonej. Charakter utworów tworzą wyjątkowa liryka tradycyjnych tekstów kurpiowskich oraz czerpiąca z wielu kultur, współczesna gitara Raphaela Rogińskiego.
Po muzyce Coltrane'a, Rogiński we współpracy z Genowefą Lenarcik gra muzykę kurpiowską. Śpiewaczka jest córką legendarnego Stanisława Brzozowego, piewcę folkloru Kurpiów oraz wybitną kontynuatorką tej tradycji. Jak mówi Rogiński, jedyni muzycy, do których mógłby ją porównać, to bluesmani z Sahary. Razem tworzą duet tyleż niekonwencjonalny co naturalny. Wszak Żywizna to po kurpiowsku natura.
Duet Raphaela Rogińskiego oraz śpiewaczki Genowefy Lenarcik ukazuje unikatowość kurpiowskich pieśni ludowych. Kompozycji podobnych do tych zawartych na płycie Zaświeć Niesiącku and other Kurpian songs próżno szukać w tradycyjnej twórczości z innych regionów Polski. Surowe, minimalistyczne pieśni w połączeniu z niskim, mocnym głosem Lenarcik lokują Żywiznę zaskakująco blisko klasyków czarnego bluesa. Niezwykłe są również teksty śpiewanych przez śpiewaczkę utworów – to romantyczne eposy, w których brakuje, tak popularnych w ludowych pieśniach, nawiązań do kultury agrarnej czy też kościoła. Wydany pod koniec 2016 roku album zebrał entuzjastyczne recenzje krytyki i przyczynił się do uzyskania przez Rogińskiego nominacji do Paszportu Polityki.
Raphael Rogiński
Raphael Rogiński, nominowany do Paszportu "Polityki" w roku 2015, to jeden z najbardziej utalentowanych i wszechstronnych artystów polskiej sceny. Producent muzyczny Miron Zajfert napisał o nim: "Jest duchem niespokojnym, nieustannie poszukującym i odkrywającym kolejne muzyczne światy. Od muzyki żydowskiej do afrykańskiej, od coltrane’owskiego jazzu po jemenickie pieśni weselne". Rogiński – gitarzysta, kompozytor, improwizator, animator kultury i badacz muzyki tradycyjnej – jest współzałożycielem tria Shofar (z Maciem Morettim i Mikołajem Trzaską), liderem formacji Cukunft i Alte Zachen, zespołu Wovoka i Sky Albatross. Artysta skupia się przede wszystkim na improwizacji wynikającej z jazzu i bluesa oraz na muzyce etnicznej i ludowej.
Genowefa Lenarcik – kurpiowska śpiewaczka z bezcennym repertuarem i stylem śpiewu wyniesionym z rodzinnego domu. Jej ojciec Stanisław Brzozowy był jednym z najwybitniejszych śpiewaków na Kurpiach. Pochodził z Krobi koło Kadzidła. Prof. Piotr Dahlig napisał: "Już w latach pięćdziesiątych XX w. uchodził Brzozowy wśród sąsiadów za starożytnego śpiewaka. Wydaje się, że walory dynamiczne, bogate brzmienie głosu i ogólnie śpiew były dla niego ważniejsze niż przekaz słów pieśni. Wypowiedzi Brzozowego odsłaniają świat estetyczny śpiewu kurpiowskiego: wszechstronność inspiracji, w tym widok przyrody, zwierząt, ptaków; współodczuwanie ze środowiskiem naturalnym, np. wrażliwość na echo, wyrazista, naturalna uczuciowość wyrażona w melizmatach, ozdobnikach (kulasiki – wygięcia, zagięcia melodii), płynność głosu (glissanda)".
Stanisław Brzozowy szczególnie upodobał sobie śpiew plenerowy, czyli pieśni „leśne”. Dla Genowefy Lenarcik – jego kontynuatorki – i Raphaela Rogińskiego właśnie one stały się kanwą ich opowieści.
Spis utworów
- Mój Boze
- A Cemu Ześ
- Noc
- Matula Moja
- A Na Polu Sośna
- Na Poli
- Nów
- Zielona Dąbrowa
- Cyranecka
- Zakukała Kukawecka
- Narew
- Zaświeć Niesiącku
Skład zespołu
- Raphael Rogiński - gitara, produkcja
- Genowefa Lenarcik - śpiew
materiały prasowe/at
