Józef Wybicki i jego słynny mazurek

Mija 192. rocznica śmierci Józefa Wybickiego, polskiego pisarza i polityka, autora słów do "Mazurka Dąbrowskiego".

Józef Wybicki

Foto: wikipedia

Józef Wybicki był cenionym mówcą i pisarzem. Stworzył między innymi "Myśli polityczne o wolności cywilnej", komedię "Szlachcic mieszczninem", tragedię "Zygmunt August".

Od 1802 roku pisał pamiętniki "Życie moje", które nie zostały ukończone. "Pieśń Legionów Polskich we Włoszech", znana jako "Mazurek Dąbrowskiego", powstała w 1797 roku, kiedy Wybicki wraz z Janem Henrykiem Dąbrowskim organizował Legiony Polskie we Włoszech. Od razu zyskała wielką popularność. W 1927 roku stała się polskim hymnem narodowym.

Józef Wybicki był posłem na sejm 1784 roku i na Sejm Czteroletni. Uczestniczył w konfederacji barskiej oraz powstaniu na Wielkopolsce 1806 roku. Jako członek tymczasowej Komisji Rządzącej, odegrał znaczącą rolę przy powstaniu Księstwa Warszawskiego. Zmarł 10 marca 1822 roku. W Manieczkach, gdzie mieszkał ponad 10 lat, powstało muzeum imienia Józefa Wybickiego, a w rodzinnym Będominie od 1978 roku znajduje się Muzeum Hymnu Narodowego.

Józef Wybicki urodził się 29 września 1747 roku w Będominie na Kaszubach. Uczył się w kolegium jezuickim pod Gdańskiem. Następnie odbywał praktykę palestrancką przy Trybunale Koronnym w Poznaniu, będącym najwyższym sądem w Koronie. W latach 1768-1772 uczestniczył w konfederacji barskiej. Jako wybitny prawnik brał udział w królewskich obiadach czwartkowych. Dla bratanka króla Stanisława Poniatowskiego ułożył projekt oczynszowania chłopów w jego dobrach. W 1781 roku osiadł w Manieczkach. W tym czasie wystawiał w okolicznych dworkach napisane przez siebie opery. Rozpowszechniał anonimowo okolicznościowe wiersze, pisał libretta do oper oraz sztuki sceniczne.

Duży sukces odniosła jego komedia obyczajowa o charakterze moralizatorsko-dydaktycznym "Kulig". Gdy Manieczki znalazły się pod zaborem pruskim, Wybicki przeniósł się do Krobowa pod Warszawą. Uczestniczył w Insurekcji Kościuszkowskiej. Od 1805 roku był członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Pełnił funkcję pełnomocnika Napoleona na zajmowanych ziemiach polskich. Zmarł 10 marca 1822 roku. Został pochowany w Brodnicy koło Śremu. W 1923 roku jego szczątki przewieziono do Poznania do krypty przy Kościele Świętego Wojciecha, gdzie spoczywają zasłużeni Wielkopolanie.