Zaburzona harmonia
Początek lat 40. XIX wieku zdawał się wróżyć pomyślność i pokój dla rządzącej przez cesarza Ferdynanda Austrii, której polityce ton nadal nadawał kanclerz Metternich. Wkrótce okazało się, że to typowa cisza przed burzą. W imperium Habsburgów i innych państwach europejskich coraz silniej dawały o sobie znać dążenia wolnościowe, usilnie zwalczane przez Święte Przymierze.
W samej Austrii w połowie lat 40. doszło do pogorszenia sytuacji w rolnictwie. Klęska nieurodzaju unaoczniła fatalne położenie chłopów i ziemiaństwa, a także zgłaszane przez nich postulaty zniesienia pańszczyzny.
Rewolucyjne tsunami
W tym samym czasie narastały tendencje niepodległościowe w Galicji, czego przejawem była tzw. rabacja galicyjska z 1846 roku. W Czechach katalizatorem dążeń narodowych okazała się publicystyka Karela Havlíčka. Niespokojnie było też we Włoszech, gdzie doszło do otwartych wystąpień antyaustriackich.
- Włosi traktowali Wiedeń jako swego rodzaju politycznego przeciwnika, czego wyrazem był stosunek do panującej dynastii, traktowanej jako uzależnionych i kierowanych przez kanclerza Metternicha – mówił historyk Rafał Habielski w audycji z cyklu ”Dźwiękowy przewodnik po historii najnowszej”.
W 1847 roku nieoczekiwanie dla Wiednia niemal całe cesarstwo zostało ogarnięte wystąpieniami domagającymi się reform. W tym samym czasie w Paryżu wybuchła rewolucja lutowa, która okazała się być hasłem do buntów w Austrii, pod wspólnym szyldem jakim była niechęć do absolutyzmu.
Obalić Metternicha
Po wybuchu rewolucji w Paryżu zarówno Metternich, jak i jego minister policji byli przekonani, że podobne niebezpieczeństwo nie zagraża Wiedniowi. Było to jednak przekonanie mylne. 13 marca 1848 doszło w Wiedniu do demonstracji studentów i mieszczaństwa, zakończonej starciem z wojskiem.
Dla władz było to tak wielkie zaskoczenie, że dla uspokojenia sytuacji zgodziła się na usunięcie znienawidzonego Metternicha. Otrzymał on tego samego dnia dymisję i opuścił kraj.
Reformy absolutystycznej monarchii
Dalsze protesty poskutkowały ogłoszeniem przez cesarza 15 marca manifestu zapowiadającego wprowadzenie konstytucji. Wkrótce zniesiono też cenzurę.
- Ogłoszona w kwietniu konstytucja nie była demokratyczna, natomiast wychodziła naprzeciw nadziei tych wszystkich, którzy uznawali reformę państwa za konieczną – podkreślał dr Rafał Habielski - na jej mocy miał być wprowadzony dwuizbowy parlament, a prawa obywatelskie miały chronić podstawowe gwarancje.
Jednak wprowadzona o parę lat za późno konstytucja nie była w stanie powstrzymać rozbudzonych apetytów. Kolejnym krokiem było zniesienie w lipcu pańszczyzny i poddaństwa.
Ponowny wybuch zamieszek w Wiedniu spowodowało wysłanie batalionu do stłumienia niepokojów ogarniających Węgry. Cesarz i rząd salwowali się ucieczką. Tym razem jednak nie poszli na ustępstwa, krwawo rozprawiając się z rewolucjonistami.
Sejm przeniesiony został do Ołomuńca, powołano nowy rząd, a 2 grudnia 1948 abdykował cesarz Ferdynand. Nowym władcą został 18-letni Franciszek Józef.
Był to kres Wiosny Ludów w Austrii, rozumianej jako próba reformy politycznej partii w duchu demokratycznym i liberalnej. Nie oznaczało natomiast końca problemów Wiednia, który musiał się uporać z walczącymi o wolność Węgrami.
Posłuchaj audycji przypominającej ciąg wydarzeń w całej Europie nazwanych Wiosną Ludów
mjm
15 marca 1848 wuybuchło powstanie na Węgrzech, jedno z najdramatyczniejszych wydarzeń związanych z Wiosną Ludów w Europie.
Rok 1848 jest określany przez historyków jako szalony. Już pierwsze miesiące przyniosły, niemal we wszystkich państwach Europy, eksplozję nagromadzonych w ciągu okresu pokongresowego i hamowanych przez siły starego porządku dążeń i aspiracji społeczeństw. Z kilkudziesięciu wystąpień rewolucyjnych najpoważniejsze miały miejsce w państwie rządzonym przez dynastię Habsburgów.
Zaburzona harmonia
Początek lat 40. XIX wieku zdawał się wróżyć pomyślność i pokój dla rządzącej przez cesarza Ferdynanda Austrii, której polityce ton nadal nadawał kanclerz Metternich. Wkrótce okazało się, że to typowa cisza przed burzą. W imperium Habsburgów i innych państwach europejskich coraz silniej dawały o sobie znać dążenia wolnościowe, usilnie zwalczane przez Święte Przymierze.
W samej Austrii w połowie lat 40. doszło do pogorszenia sytuacji w rolnictwie. Klęska nieurodzaju unaoczniła fatalne położenie chłopów i ziemiaństwa, a także zgłaszane przez nich postulaty zniesienia pańszczyzny.
Rewolucyjne tsunami
W tym samym czasie narastały tendencje niepodległościowe w Galicji, czego przejawem była tzw. rabacja galicyjska z 1846 roku. W Czechach katalizatorem dążeń narodowych okazała się publicystyka Karela Havlíčka. Niespokojnie było też we Włoszech, gdzie doszło do otwartych wystąpień antyaustriackich.
- Włosi traktowali Wiedeń jako swego rodzaju politycznego przeciwnika, czego wyrazem był stosunek do panującej dynastii, traktowanej jako uzależnionych i kierowanych przez kanclerza Metternicha – mówił historyk Rafał Habielski w audycji z cyklu ”Dźwiękowy przewodnik po historii najnowszej”.
W 1847 roku nieoczekiwanie dla Wiednia niemal całe cesarstwo zostało ogarnięte wystąpieniami domagającymi się reform. W tym samym czasie w Paryżu wybuchła rewolucja lutowa, która okazała się być hasłem do buntów w Austrii, pod wspólnym szyldem jakim była niechęć do absolutyzmu.
Obalić Metternicha
Po wybuchu rewolucji w Paryżu zarówno Metternich, jak i jego minister policji byli przekonani, że podobne niebezpieczeństwo nie zagraża Wiedniowi. Było to jednak przekonanie mylne. 13 marca 1848 doszło w Wiedniu do demonstracji studentów i mieszczaństwa, zakończonej starciem z wojskiem.
Dla władz było to tak wielkie zaskoczenie, że dla uspokojenia sytuacji zgodziła się na usunięcie znienawidzonego Metternicha. Otrzymał on tego samego dnia dymisję i opuścił kraj.
Reformy absolutystycznej monarchii
Dalsze protesty poskutkowały ogłoszeniem przez cesarza 15 marca manifestu zapowiadającego wprowadzenie konstytucji. Wkrótce zniesiono też cenzurę.
- Ogłoszona w kwietniu konstytucja nie była demokratyczna, natomiast wychodziła naprzeciw nadziei tych wszystkich, którzy uznawali reformę państwa za konieczną – podkreślał dr Rafał Habielski - na jej mocy miał być wprowadzony dwuizbowy parlament, a prawa obywatelskie miały chronić podstawowe gwarancje.
Jednak wprowadzona o parę lat za późno konstytucja nie była w stanie powstrzymać rozbudzonych apetytów. Kolejnym krokiem było zniesienie w lipcu pańszczyzny i poddaństwa.
Ponowny wybuch zamieszek w Wiedniu spowodowało wysłanie batalionu do stłumienia niepokojów ogarniających Węgry. Cesarz i rząd salwowali się ucieczką. Tym razem jednak nie poszli na ustępstwa, krwawo rozprawiając się z rewolucjonistami.
Sejm przeniesiony został do Ołomuńca, powołano nowy rząd, a 2 grudnia 1948 abdykował cesarz Ferdynand. Nowym władcą został 18-letni Franciszek Józef.
Był to kres Wiosny Ludów w Austrii, rozumianej jako próba reformy politycznej partii w duchu demokratycznym i liberalnej. Nie oznaczało natomiast końca problemów Wiednia, który musiał się uporać z walczącymi o wolność Węgrami.
Posłuchaj audycji przypominającej ciąg wydarzeń w całej Europie nazwanych Wiosną Ludów
mjm
