Przedstawienia w kawiarni Nowy Świat w Warszawie cieszyły się wielkim powodzeniem. Widzów przyciągała inteligentna krytyka otaczającej rzeczywistości, satyra na realia życia w komunistycznym kraju, błyskotliwy humor i sztuka na najwyższym poziomie artystycznym. Kabaret zasłynął takimi skeczami, jak: "Sęk", "Ucz się, Jasiu" czy "Inkasent", a także piosenkami - "W Polskę idziemy", "W co się bawić", "Ballada o Dzikim Zachodzie". Zespół wielokrotnie podróżował po świecie, dając występy dla Polonii, między innymi w Stanach Zjednoczonych.
W ciągu 10 lat Dudek dał tysiąc przedstawień, na które złożyło się 200 skeczy, monologów i piosenek. Kilkadziesiąt lat natomiast funkcjonowały w obiegu społecznym cytaty z kabaretu, między innymi "Wężykiem, Jasiu, wężykiem!" albo: "Ale kto mówi? - Jeżeli nie Kuba, moje nazwisko panu nic nie powie...".
W kabarecie występowali znakomici artyści. Główną "piątkę" tworzyli: Irena Kwiatkowska, Edward Dziewoński, Wiesław Gołas, Jan Kobuszewski i Wiesław Michnikowski. Gwiazdami byli także - Barbara Krafftówna, Magdalena Zawadzka, Wieńczysław Gliński, Bogumił Kobiela i Wojciech Pokora.
Teksty dla Dudka przygotowywali między innymi: Wojciech Młynarski, Stanisław Tym, Agnieszka Osiecka, Stefania Grodzieńska, Marian Hemar, Sławomir Mrożek, Julian Tuwim oraz Jeremi Przybora.
Autorem kabaretowego logo, afiszów i biletów był karykaturzysta Eryk Lipiński. Nad sceną w kawiarni Nowy Świat wisiał napis "Upupa epops" - łaciński termin oznaczający dudka, czyli gatunek ptaka.
W 1987 roku Edward Dziewoński próbował wznowić działalność Kabaretu, jednak mimo zmienionej formuły i obsady poszerzonej o aktorów młodszej generacji, przedsięwzięcie nie przyniosło spodziewanych rezultatów. Dwa lata później Dudek definitywnie zakończył działalność.
IAR/ho