Babadag znów sięga po tradycję, tym razem jednak utwory osnute są wokół melodii z Suwalszczyzny i Wileńszczyzny, dwóch regionów, gdzie kultura polska i litewska od wieków się przeplatają. Podobnie przeplatają się w muzyce Babadag polskie ballady i litewskie kanony, języki polski i litewski oraz brzmienia ludowych i współczesnych, akustycznych i elektronicznych instrumentów. Tematem przewodnim nowych kompozycji są dwa kluczowe elementy ludzkiego życia, a zarazem dwie najbardziej pierwotne siły kierujące naszym życiem - miłość i śmierć, czyli po litewsku: meilė ir mirtis. To miłość - do ukochanego, do rodziców, do dziecka - oraz lęk przed śmiercią, czy to realny czy metafizyczny, decydują o naszym losie, kierują nami, świadomie lub podświadomie, przy podejmowaniu najważniejszych decyzji. W obliczu niepokojów i trudnej sytuacji na świecie o tych dwóch ludzkich motywacjach opowiemy z perspektywy naszych "braci mniejszych" - cichych, wiernych towarzyszy ludzkich zmagań na tym łez padole. Towarzyszą oni ludziom zarazem w wymiarze praktycznym, jak i symbolicznym: od wieków pomagają w gospodarstwie, dostarczają pożywienia, lecz są także bohaterami baśni i pieśni. Pszczoły, konie, wołki, lisy, kukułki - to nasi odwieczni pomocnicy, przyjaciele, żywiciele, posłańcy i obserwatorzy ludzkiego życia. Chcemy podkreślić i docenić ich wkład zarówno w człowieczy los, jak i kulturę, toteż właśnie przez pryzmat tych już archetypicznych postaci polskiego i litewskiego folkloru snuć będziemy naszą muzyczna opowieść o miłości i śmierci.

SKŁAD: Ola Bilińska – śpiew, gitara, elektornika, Dominyka Kriščiūnaitė – śpiew, Igor Nikiforow – głos, gitara elektryczna, Sebastian Witkowski – elektronika, efekty, Paweł Szpura – perkusja,

Kapela Tęgie Chłopy kontynuuje tradycje muzyki tanecznej Kielecczyzny w jej autentycznej i niestylizowanej formie. Repertuarem i instrumentarium nawiązuje do najlepszych wzorów – tradycyjnych kapel ogrywających dawniej wesela i wiejskie zabawy w okolicach Łagowa i Opatowa, m.in. kapeli braci Witkowskich z Orłowin, Krakowiaków ze Zbelutki, Antoniego Witkowskiego z Cisowa i wielu innych. Nazwa zespołu jest muzyczną deklaracją: Chłopy grają przede wszystkim kieleckie „chłopy” – trójmiarowe, śpiewne melodie typowe dla wschodniej Kielecczyzny, zwane także „światówkami” lub „śpiwami”. Tęgie Chłopy chcą grać do tańca tak, żeby „sufit się podnosił” – jak to się ponoć zdarzało na zabawach ogrywanych przez słynną kapelę braci Witkowskich. W podnoszeniu sufitu wydatnie pomaga obecność mocnej sekcji dętej – trąbki, klarnetu i tuby. Kapelę tworzą muzycy zaangażowani w organizację Kieleckiego Taboru Domu Tańca w Sędku koło Łagowa (2013-2016). Większość z nich współtworzy wiele cenionych projektów muzycznych i działań animacyjnych w świecie polskiej muzyki tradycyjnej. Starając się dotrzeć do najstarszego repertuaru Kielecczyzny, członkowie kapeli przejechali setki kilometrów w poszukiwaniu muzykantów i śpiewaczek tego regionu. Wspólnie spędzają czas na nauce miejscowych melodii, goszcząc zwykle u klarnecisty Stanisława Witkowskiego, a także u śpiewaczek z Sędka i okolic – Marii Kowalik i Marii Gałki. Kapela grała do tańca podczas zabaw tanecznych i festiwali muzyki tradycyjnej i współczesnej w całej Polsce, a także w Szwecji i Francji. W 2014 r. wzięła udział w spektaklu Jacka Hałasa i Darka Błaszczyka Orszak weselny/Żałobny rapsod, zrealizowanym przez Polskie Radio. Tęgie Chłopy wydały dotychczas dwie płyty: Dansing (wyd. Muzyka Odnaleziona, październik 2015) i Wesele!(grudzień 2017, wyd. Wodzirej).

SKŁAD: Maniucha Bikont – tuba, śpiew, Maciej Filipczuk – skrzypce, Ewa Grochowska – skrzypce, śpiew, Mateusz Kowalski – akordeon, baraban, skrzypce i śpiew, Michał Maziarz – skrzypce, Dorota Murzynowska – baraban, Szczepan Pospieszalski – trąbka, Michał Żak – klarnet, Marcin Żytomirski – skrzypce,

Skrzypaczka i pisarka podhalańska urodziła się w 1947 r. na Podhalu, w Bukowinie Tatrzańskiej, w cieszącej się długim góralskim rodowodem rodzinie Galiców. Skrzypaczka – prymistka. Gry skrzypcowej uczyła się u legendarnej podhalańskiej muzykantki Bronisławy Koniecznej-Dziadoń (1894–1968), zwanej Dziadońką, która z kolei pobierała nauki u słynnego Bartłomieja Obrochty (1850 – 1926). Jak zaznacza, muzyka na Podhalu, podobnie, jak codzienne życie, ulega zmianie (m.in. ze względu na coraz lepsze wykształcenie muzyczne młodych muzykantów), ale ona pozostaje wierną XIX-wiecznemu stylowi gry, przejętemu od mistrzyni – Dziadońki. Repertuar nut góralskich, które gra Stanisława Galica-Górkiewicz jako solistka i prymistka kapeli, jest także bezpośrednią kontynuacją repertuaru Bronisławy Koniecznej-Dziadoń. Innych nauczycieli muzyki, poza Dziadońką, Stanisława Galica-Górkiewicz nie miała. Bronisława Konieczna-Dziadoń przekazała jej także, prócz „nut” góralskich, wiele opowieści o realiach życia na Podhalu na przełomie wieków XIX i XX. Opowieści „Dziadońki” Artystka zawarła w książkach swojego autorstwa. Dużą wagę przykłada do wiernego odtwarzania w grze stylu stricte podhalańskiego, ponieważ, jak uważa, dziś wiele swoistych dla różnych regionów górskich stylów traci swój niepowtarzalnych charakter, a muzyka podhalańska miesza się często na przykład ze spiską, słowacką, węgierską itp. ze względu na to, że wielu młodych muzyków określa swój bardzo szeroki repertuar ogólnikowo, jako 'muzykę Karpat'. Stanisława Galica-Górkiewicz jest laureatką wielu nagród na licznych festiwalach i konkursach muzyki ludowej. Otrzymała m.in. „Basztę” na 44. Ogólnopolskim Festiwalu Kapel i Śpiewaków Ludowych w Kazimierzu Dolnym w 2010 r., w kategorii „solista-instrumentalista”. Po raz kolejny triumfowała na kazimierskim Festiwalu w roku 2014 (48. OFKiŚL), tym razem z kapelą. Stawała także na podium Międzynarodowego Konkursu Kapel i Instrumentalistów w Zakopanem. W 2011 roku została odznaczona medalem „Zasłużony Kulturze GLORIA ARTIS”. Rok 2016 przyniósł pierwszą nagrodę na II Turnieju Muzyków Prawdziwych w Szczecinie, w kategorii instrumentalistów. W roku 2021 otrzymała wyróżnienia w konkursie „Nagroda im. Romana Reinfussa”, „za wybitne i szczególne osiągnięcia w dziedzinie zachowanie lokalnej tożsamości kulturowej w Małopolsce”. Powyższe nagrody i odznaczenia to jedynie wybrane przykłady uhonorowania muzycznego i popularyzatorskiego talentu Artystki.

Zespół Kurbasy to awangardowy projekt muzyczny, założony w Teatrze im. Łesia Kurbasa we Lwowie. „Kurbasy” tworzą całe światy, gdzie muzyka, obrazy teatralne i formy wizualne są podkreślane nawzajem i przypominają o tym, by wspomnieć o sobie w kodach archaicznych. „Nasza muzyka to poszukiwania. Nigdy nie wiemy na pewno, dokąd zaprowadzi nas ta czy inna pieśń. Jeżeli uda się nam ją przeżyć, to będzie to wielkie szczęście”, - mówi Natalia Rybka-Parchomenko, jedna z uczestniczek zespołu. Z Karpat „Kurbasy” śledzą współczesne związki z archaiczną przeszłością. Lwów, stare centrum Karpat, jest kulturowym rdzeniem Ukrainy. Wokół tego jądra krążą, zderzają się i reformują sfery tradycji i innowacji. Idea kultury jako kosmicznego, żywego organizmu jest centralna dla „Kurbasów”, oparte na folklorze multimedialne występy wibrują w ścisłej harmonii wokalnej, donośnych tekstach, unikalnych kulturowo instrumentach i fantasmagorycznych obrazach wizualnych. „Kurbasy” mają różne programy – od kolęd, pieśni wiosennych, rekruckich do weselnych i psalmów wielkopostnych z różnych regionów Ukrainy. Na festiwalu zespół wystąpi z programem „Pieśni lasu” – pieśni wykonywane w duecie (Natalia Rybka-Parchomenko, Maria Kopytczak) acapella z wykorzystaniem drobnych instrumentów. Ten program zaczął się kształtować w czasie kwarantanny 2020 roku w jednym z lasów w obwodzie lwowskim. „Pieśni lasu” to dialog dwóch artystek. To są pieśni wiosenne, ballady, pieśni miłosne z Polesia, Bukowiny, Połtawszczyzny, Podola, Ukrainy Centralnej. W „Pieśniach lasu” wokalistki wykorzystują drobne instrumenty z różnych regionów świata.

SKŁAD: Natalia Rybka-Parchomenko – śpiew, Maria Kopytczak – śpiew,

O Józefie Brodzie można powiedzieć bardzo wiele. Jest nie tylko wybitnym muzykiem, budowniczym instrumentów i popularyzatorem kultury swojego regionu, ale przede wszystkim znakomitym pedagogiem, wychowawcą kilku pokoleń śpiewaków i muzykantów, autorytetem. Mimo upływu lat, zmieniających się realiów, ustrojów politycznych i idei światopoglądowych, jego przesłanie i muzyka od pół wieku pozostają wciąż aktualne. Odnoszą się do problemów współczesnego świata, wskazując młodym ludziom sposoby radzenia sobie z jego wyzwaniami i odnajdywania własnego języka. Józef Broda urodził się w 1941 roku w Ustroniu-Lipowcu. W świat muzyki tradycyjnej jako pierwsi wprowadzili go mama i dziadek. Pierwsze nauki pobierał u największych mistrzów swojego regionu, wśród których znalazł się m.in. Jan Kawulok. Wykształcenie wyższe zdobywał w ośrodkach akademickich w Gdańsku, Warszawie, Toruniu i Lublinie, studiując m.in. filozofię i wychowanie przez sztukę. Przez wiele lat pracował jako wychowawca i nauczyciel w szkołach podstawowych w Istebnej i Koniakowie, propagując wśród dzieci i młodzieży lokalne tradycje. Uczył nie tylko gry na instrumentach, pieśni i tańców, ale także szacunku dla rodzimej kultury. Przekazywał to, jak wielką wagę dla budowania tożsamości ma świadomość własnego pochodzenia. Był także twórcą i reżyserem przedstawień plenerowych, będących przykładem symbiozy człowieka, przyrody i kultury. Folklor stał się dla niego środkiem wychowywania poprzez działanie w grupach twórczych, np. w formie teatru obrzędowego. Jego działania i metody zainspirowały wielu nauczycieli w ich pracy pedagogicznej. Józef Broda jest laureatem licznych nagród, w tym m.in. Nagrody im. Oskara Kolberga (1995) oraz dorocznej nagrody Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2016). Jest także laureatem festiwali m.in. w Bukowinie Tatrzańskiej (1971), Kazimierzu nad Wisłą (1973) i Budapeszcie (1974). Otrzymał Srebrny Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis (2008) oraz Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2014). Od lat prowadzi najważniejsze festiwale folklorystyczne w Polsce m.in. w Żywcu, Kazimierzu czy Nowym Sączu. Posiada umiejętność nawiązywania niezwykłej łączności z widownią, wykorzystując sceny festiwalowe do wspaniałej pracy dydaktycznej z ludźmi w każdym wieku.

W 2022 roku zespoły Sutari oraz Bastarda połączyły siły aby stworzyć autorską opowieść o muzyce pogranicza. Czerpią z ludowych pieśni białoruskich, litewskich sutartines, oraz polskiej muzyki tradycyjnej. Studiując bogate i różnorodne źródła tych regionów, próbują dotrzeć do tego co potencjalnie drzemie na styku tak różnych tradycji. A wszystko zaczęło się od Mickiewicza! Chcieliśmy dotrzeć do źródeł z których czerpał wieszcz Adam i na ich podstawie stworzyć naszą współczesną, muzyczną wersję „Ballad i Romansów”. Podążając śladami poety odkrywamy pogranicze także dla siebie. I to dawne, historyczne, wyrażane w starych pieśniach i to aktualne, naznaczone największymi wyzwaniami współczesnego świata. Nasza praca traktuje źródła z szacunkiem i miłością, jednak podejmując dziś temat pogranicza, tego symbolicznego „przeciągania liny” między kulturami, a także współczesnego problemu granic również w wymiarze geopolitycznym - dostrzegamy bardziej uniwersalny, ogólnoludzki i głęboki wymiar poruszanych zagadnień. W maju 2022 Bastarda i Sutari wydają album, zapraszając nas wszystkich do wspólnej podróży. Wszystkich, bez wyjątku…

SKŁAD: Michał Górczyński – klarnet kontrabasowy, Kasia Kapela – śpiew, skrzypce, kankles, bęben ramowy, Tomasz Pokrzywiński – wiolonczela, Basia Songin – śpiew, kankles, bębenek polski, Paweł Szamburski – klarnet,

Koncertu zespołu Babooshki, który powstał w 2009 roku. Jego podstawę tworzą dwie wokalistki: Polka - Karolina Beimcik i Ukrainka z pochodzenia - Dana Vynnytska. Ich pomysły muzyczne opierają się na bogatej tradycji Kresów Wschodnich. Słowiańskie melodie muzycy łączą z brzmieniem fortepianu, kontrabasu i instrumentów perkusyjnych. Wspólna płaszczyzna dźwięków pozwala ująć etniczność jako pole różnych energii i indywidualności. Repertuar zespołu stanowią jazzowe interpretacje melodii z różnych regionów Polski, między innymi pieśni biłgorajskich (związanych z polskim pograniczem południowo-wschodnim), melodii mazurskich czy podlaskich, które wykonywane są przez wokalistki dwujęzycznie. Podczas którego do grupy dołączy ukraiński perkusista, Igor Hnydn.

SKŁAD: Jan Smoczyński – fortepian, Dawid Lubowicz – skrzypce, Michal Jaros – kontrabas, śpiew, Igor Hnydyn – perkusja, Karolina Beimcik – śpiew, skrzypce, Dana Vynnytska – śpiew,