Nagrodzone albumy to: Akademia Muzyków Wędrownych w Narolu; Antoni Suchorolski „Marysiu, tyś m ó j raj! I inne melodie kresowe”; Kapela Franciszka Grębskiego „Zagramy to, skąd pochodzimy. Z Powiśla”; Motywy żydowskie w polskiej muzyce ludowej; Śpiewaczki z Nowej Rudy „Zabzili tu wzieprzka, a my o tem wziemy”; „Pieśni wędrowne, część 1”. Nagrodę przyznano za szczególnie wartościową dokumentację wydarzeń związanych z przywracaniem pamięci o tradycjach muzycznych.

Jak mogła brzmieć muzyka łowickiej wsi w czasach opisanych przez Władysława Reymonta w powieści “Chłopi” ? Wykorzystując naszą wiedzę, doświadczenie i nagrania archiwalne, postanowiliśmy odtworzyć fragmenty wesela Boryny i zilustrować reymontowską narrację. Czy przełożona na współczesny język, wierna dawnym brzmieniom muzyka może zainteresować dzisiejszych słuchaczy? W nagraniu płyty udział wzięli: Kapela Napięcie, która wykonuje muzykę regionu rawskiego i łowickiego oraz prowadzi warsztaty tańców tradycyjnych, Kapela Kożuch (dawniej Gęsty Kożuch Kurzu), etnolożka i śpiewaczka Joanna Skowrońska i śpiewaczka i skrzypaczka Róża Martyna Grabowska. Nagrodę przyznano za rzetelną i udaną próbę odtworzenia muzyki weselnej z okolic Lipiec Reymontowskich z przełomu XIX i XX wieku.

„Ostatnia Przysługa – marsze pogrzebowe w repertuarze tradycyjnych roztoczańskich orkiestr dętych” to pierwsze takie wydawnictwo w historii polskiej fonografii. Repertuar pogrzebowy, mimo że obecny w rodzimej kulturze od ponad dwóch stuleci, owiany jest swoistym tabu. Muzykanci mawiają, że odgrywanie tych utworów poza sytuacją pogrzebu przynosi pecha, może dlatego nie podjęto dotychczas prób ich zarejestrowania; w oficjalnych archiwach takich nagrań nie znaleźliśmy. Zaznaczyć należy, że tuzin marszów, który znalazł się na płycie, to jedynie wycinek większej całości. Utwory wyselekcjonowaliśmy podług tego, co roztoczańskie orkiestry grają na pogrzebach najczęściej, i o czym wiemy, że jest lub może być dziełem polskich kompozytorów. Pogrzeby ogrywa się zarówno w upale, jak i na mrozie, kiedy tak instrument, jak i aparat grającego może odmówić posłuszeństwa. Bo, jak mówią – to „obowiązek, ostatnia przysługa, której nie można odmówić”. Nagrodę przyznano za prezentację i utrwalenie unikatowego w polskiej fonografii roztoczańskiego repertuaru pogrzebowego na zespół dęty.

Kapelę tworzą trzej uznani w regionie muzycy: Kazimierz Marcinek grający na skrzypcach, Wiesław Malec - sekund i Franciszek Materna - basy. Kapela powstała oficjalnie dopiero w 2021 roku, ale muzykanci już od kilu lat grali wspólnie w różnych innych składach, a siły połączyli z inicjatywy dyrektora Domu Kultury w Kolbuszowej. Zależało mu na stworzeniu autentycznej, tradycyjnej kapeli, takiej jeszcze sprzed ery klarnetów. Kapela gra więc repertuar Lasowiaków i Rzeszowiaków, ale prezentują to w unikalnym dla siebie stylu.Nagrodę przyznano za portret wirtuoza skrzypiec i jego kapeli.

In Crudo to pierwsza niezależne wydawnictwo dedykowane muzyce tradycyjnej niestylizowanej, powstałe w 1999 i działające do dziś pod redakcją Remigiusza Mazura-Hanaja. Z werdyktu jury: "Nagrania wydawnictwa In Crudo zasługują na szczególne docenienie, ponieważ oddają niepowtarzalną audiosferę muzyki granej na żywo, do tańca, tworzą dźwiękowy dokument obrazujący spontaniczne interakcje pomiędzy uczestnikami muzyczno-tanecznych sytuacji uchwyconych „na gorąco” i w czasie, kiedy w Domu Tańca przywracano muzyce wiejskiej jej wartość autoteliczną. Jednocześnie zwraca uwagę nieprzypadkowy wybór muzykanckich indywidualności, który zdradza zaangażowaną wiedzę, muzykancką wrażliwość i doskonałe ucho redaktora fonogramów. Te wyjątkowe atuty rekompensują niedoskonałości techniczne brzmieniowej strony wydawnictw"

Prezentacja fragmentów obrzędu w postaci śpiewów grupowych Kurpiów. Pozwalają one odczuć modlitewną, kontemplacyjną atmosferę żałoby i pogrzebu.

Nowaczek był multiinstrumentalistą z Podłęża na Powiślu Maciejowickim. Grywał w różnych składach i na różnych instrumentach: skrzypcach, akordeonie i trzyrzędowej harmonii. Był laureatem wielu nagród na festiwalach, zdobył m.in. Basztę na Ogólnopolskim Festiwalu Kapel i Śpiewaków Ludowych w Kazimierzu. Regularnie gościł też na festiwalu Wszystkie Mazurki Świata w ostatnich latach wystąpił jako gość na płycie Kapeli ze Wsi Warszawa "Re:akcja mazowiecka".

Album "Polana, polana" to trzecia płyta wydana przez Regionalny Ośrodek Kultury w Bielsku-Białej z cyklu Muzyka Beskidów, który ma na celu prezentację muzyki tradycyjnej z terenu Beskidów Zachodnich. Po utrwaleniu repertuaru Kapeli Byrtków z Pewli Wielkiej oraz śpiewu Moniki Wałach-Kaczmarzyk z Jaworzynki przyszła kolej a dokumentację ludowych pieśni wykonywanych przez Józefę i Zofię Sordyl. Na płycie można znaleźć pieśni z Beskidu Żywieckiego, które podczas kilku sesji nagraniowych zostały zrealizowane w domu Józefy i Zofii Sordyl w Korbielowie specjalnie na potrzeby wydawnictwa. Wśród utworów przeważają pieśni pasterskie i obyczajowe, ale można usłyszeć również przyśpiewki i pieśni weselne, religijne czy też bożonarodzeniowe. Do płyty dołączona jest 36-stronicowa książeczka, z tekstami na temat muzyki i śpiewu z Beskidu Żywieckiego a także archiwalne i współczesne fotografie sióstr Sordyl.

Adam Kuchta był jedną z najciekawszych osobowości muzycznych Podhala. Jego gra na złóbcokach, skrzypcach czy dudach ukazuje niezwykłe interpretacje nut podhalańskich. Nagrania pochodzą z archiwum Polskiego Radia oraz Zbiorów Fonograficznych Instytutu Sztuki PAN.

Dlaczego Rzeczyca? Ni to wieś, ni miasteczko, w środkowej Polsce, na marginesie świata, stała się ikoną jednego z najciekawszych mikroregionów muzycznych w kraju? Popatrzmy na mapę: większość muzyków nagranych na płycie mieszkała w promieniu ok. 10 km od Rzeczycy. Miejscowości: Łęg, Grotowice, Zawady, Glina, Gaj, Sadykierz, Bobrowiec – wyznaczają obszar, w jakim muzykanci jeździli grać na weselach. Rzeczyca leży ok. 5 km na północ od Pilicy. To ważne, bo rzeka to również granica z regionem Opoczyńskim. Zachodnią granicę Rzeczyckiego wyznaczają Lasy Spalskie. Od północy zagrażają wpływy miasta: Rawy Mazowieckiej. Miejscem wspólnych spotkań były niedzielne msze w Rzeczycy i odpusty. W moich rozmowach z Kazimierzem Meto czy Józefem Szafrańskim, obaj podkreślali, że mistrzami ich młodości byli: „Walosek”, Jan Cabała z Gaju, Andrzej Chaber (mówiono na niego „Hober”) z Bobrowca, Jan Ozimek, Michalik z Sadykierza, Drewnic z Rawy i wielu innych, o których pamięć już się zatarła. Większość grała z basami, które robił i naprawiał Cabała. To dzięki niemu basy w tym rejonie przetrwały tak długo, chociaż w okolicy królowała harmonia.

Każde z wydawnictw związane jest z konkretnym terenem i artystami. „Bez nut” zawiera nagrania świetnego skrzypka Tadeusza Kubiaka z Mchowic pod Łęczycą oraz jego kapeli, Krystyna Ciesielska to śpiewaczka z Brogowej, skarbnica wiedzy o powojennych weselach, zna stare melodie pieśni religijnych i pogrzebowych, kolęd i pastorałek. Śpiewa piękne kołysanki, przyśpiewki i niezliczone piosenki liryczne – starsze i nowsze.

„Biskupizna” prezentuje dosyć specyficzną i żywą do dziś tradycję muzyczną. - Tam królują dudy oraz śpiew. Większość nagrań jest z 2019 roku, zależało nam na tym, żeby tej płyty można było słuchać, żeby tradycja dudziarska nieosłuchanym osobom nie sprawiała bólu w uszach - tłumaczył w audycji Piotr Baczewski. - Dudy są instrumentem wymagającym i niełatwym w odbiorze, zwłaszcza gdy się je źle nagra. Chcieliśmy, żeby dobrze się tego po prostu słuchało.

Oprócz biskupiańskich melodii na płycie jest też eksperymentalny skład śpiewający stworzony z miejscowych oraz przybyszów z Warszawy i Poznania, a także ważna ciekawostka etnomuzykologiczna - harmonia diatoniczna.

Nagrodę przyznano za wybitne osiągnięcie fonograficzne, jakim było nagranie i wydanie pomimo niesprzyjającego czasu pandemii aż czterech płyt, będących na wysokim poziomie artystycznym, dźwiękowym i dokumentalnym. Stanowią one ponadto wartościową paletę regionalną i świadectwo ciągłości kultury muzycznej pomiędzy pokoleniami.

Monika Wałach-Kaczmarzyk (ur. 1966) jest jedną z najzdolniejszych przedstawicielek średniego pokolenia muzykantów z Trójwsi Beskidzkiej. Od lat 80. wraz z mężem Rafałem grała i śpiewała w regionalnych kapelach, prowadziła również zespoły dziecięce i młodzieżowe (m.in. Mała Jetelinka). Płyta zawiera tradycyjną muzykę i pieśni Beskidu Śląskiego w wykonaniu trzech pokoleń muzykantów, w tym znanych mistrzów jak Józef Broda czy Zbigniew Wałach, rodziny Moniki Wałach-Kaczmarzyk (synowie) oraz jej uczniów.

Nagrodę przyznano za płytę będącą doskonale opracowaną pod względem dźwiękowym, merytorycznym, estetycznym i edytorskim wizytówką Beskidu Śląskiego. Jury wyraża uznanie dla doboru repertuaru, dbałości o szczegóły i pokoleniowy przekaz tradycji muzycznej.

Nagrania trzech pokoleń znanej na Podhalu muzykanckiej rodziny Polaków rodem z Białego Dunajca. Prymistą i autorem koncepcji albumu jest ceniony skrzypek podhalański Andrzej Polak, wraz z nim grają jego brat Piotr, syn Bartek i córka Małgorzata, śpiewają rodzice – Stanisława i Władysław oraz brat ojca, Stanisław. Na płycie znalazły się wiązanki nut drobnych, ozwodnych, krzesanych i sabałowych w tradycyjnym składzie prym, sekund I i II, basy oraz nuty wierchowe z akordeonem (sic!)

Nagrodę przyznano za rodzinne muzykowanie będące reprezentacją Podhala i tamtejszego stylu gry.

Najbardziej tradycyjne muzykowanie lasowiackie, wykonane przez najlepszych i ostatnich muzykantów tradycyjnych z okolic dawnej Puszczy Sandomierskiej. Na płytach grają: Bronisław Płoch, Jan Cebula, Jan Marzec, Jan Marek – z kapelami, Kapela Kocirba.

Nagrodę przyznano za konsekwentną kontynuację prezentacji wybitnych muzyków okolic dawnej Puszczy Sandomierskiej oraz wysoką jakość edytorską.

Melodie taneczne i pieśni z regionu Opoczyńskiego w wykonaniu tradycyjnej kapeli rodziny Kosylaków - seniora rodu, skrzypka Władysława Kosylaka (ur. 1932), jego żony, syna i wnuków. Wyróżnienie przyznane za udokumentowanie rodzinnego muzykowania w regionie opoczyńskim oraz wysoki poziom realizacji dźwiękowej albumu.

Zespół Suplikanci to kontynuatorzy nurtu śpiewu tradycyjnego z Podkarpacia i ich goście, Magdalena Mazur, Witold Broda (skrzypce), Michał Daleszczyk (organy), Stanisław Nogaj, Piotr Wawrzkiewicz (lira korbowa), Paweł Iwan (cymbały)

Polskie pieśni religijne śpiewane w XIX w. i wcześniej przeciw zarazie i za jej bytności zachowały się wśród społeczności katolickich w tradycyjnych, ludowych wariantach. Koncepcją płyty było ukazanie pieśni „epidemicznych” podchodzących z tradycji jako żywych i aktualnych w świetle obecnej sytuacji. Pojmując tradycję jako ciągły i trwający przekaz zdecydowano się nagrać ten repertuar w wykonaniu depozytariuszy tradycji będących zarazem ludźmi bezpośrednio doświadczającymi „czasu zarazy”. Materiał przygotowano na podstawie nagrań archiwalnych Bartosza Gałązki z terenu Podkarpacia, Małopolski i Lubelszczyzny.

Wyróżnienie specjalne jury postanowiło przyznać ze względu na na wyjątkowość czasu i okoliczności, w jakich przyszło nam przeprowadzać konkurs. Album ten jest wyjątkowym dokumentem czasu oraz stanowi wyjście naprzeciw społecznym nastrojom, wyróżnia go także bardzo dobre przygotowanie i opracowanie merytoryczne.