CHORNO BRYVTSI to najnowszy, autorski projekt Kateryny Taran (aktorki, wokalistki) grającej na bandurze – tradycyjnym, ukraińskim instrumencie strunowym oraz Jacka Jędrasika (producenta i klawiszowca), kompozytora muzyki teatralnej. Fundamentem naszej muzyki są ukraińskie pieśni ludowe, którym próbujemy nadać minimalistyczny, ale nowoczesny charakter. Ten odświeżony klimat budujemy na oryginalnych słowach i melodiach – takich, które nas poruszają do głębi i które zasługują na to, by dać im nowe życie. Naszymi utworami chcemy zaintrygować słuchaczy, przybliżając wrażliwość ludowych twórców. I umożliwić odbiorcom zanurzenie się w świecie, wypełnionym słowiańską tęsknotą i wrażliwością. W muzyce, którą gramy liczy się prostota dźwięków, harmonii i rytmów. Nasz repertuar to wynik zachwytu nad tym, co postrzegamy jako autentyczne, ulotne i szczere oraz tego, co porusza nasze serca i umysły. Nazwa zespołu oznacza w jęz. ukraińskim… aksamitki! I odwołuje się do jednego z obrazów wybitnej artystki – Marii Prymaczenko, o której życiu i twórczości tworzyliśmy razem spektakl. Aksamitki nie symbolizują jedynie tęsknoty i poczucia straty - ale również bliskość słońca. Ich intensywnie żółte i pomarańczowe kolory kojarzą się z promieniami, ciepłem i radością. Jeśli to te doznania, których właśnie pragniesz – postaramy Ci się je zapewnić… Pragniemy zaprezentować Państwu kilka utworów, będących wynikiem naszej fascynacji tradycyjnymi pieśniami, które kiedyś można było usłyszeć na polsko-ukraińskim pograniczu. Większość z naszych utworów powstała bazie starych, oryginalnych tekstów i melodii ludowych. Ale wśród nich jest też taki, który swoje źródło ma nie w ludowej melodii lecz w sztuce plastycznej. Tytuł obrazu ludowego artysty też może stać się tekstem piosenki. Wystarczy wzbogacić go o adekwatną, prostą, ale poruszającą serca melodię… Nasz zespół to duet, który będziemy powiększać na koncertach, dzięki współpracy z zaprzyjaźnionymi muzykami z Polski i zagranicy). Wszyscy lubimy nowoczesne eksperymenty i poszukiwania brzmieniowe. Od początku naszej współpracy naszym celem jest wypracowanie oryginalnego, świeżego brzmienia, wykorzystującego nowoczesne technologie, komputer, samplery, efekty, etc. Za każdym razem staramy się jednak zachować ducha ludowych pieśni czy melodii, na bazie których tworzymy wehikuł przenoszący słuchacza na środkowoeuropejskie równiny wypełnione poczuciem straty, tęsknoty i… nadziei.

SKŁAD:
Kataryna Taran – śpiew, bandura
Jacek Jędrasik - komputer, sampler, keyboard

piątek 16 maja, 16:00

Dwadzieścia lat temu zacząłem pierwsze podróże po Suwalszczyźnie w poszukiwaniu pieśni i melodii wśród najstarszych mieszkańców regionu. Materiał ten jest ukłonem w stronę ludzi którzy poświęcali mi swój czas, próbą zebrania wspomnień i moją subiektywną opowieścią o regionie. Głównym instrumentem który nadaje charakter całości są dudy których brzmienie staram się łączyć z brzmieniami syntezatorów i szukać dla nich miejsca w muzyce tu i teraz. W czasie występu wykorzystuję fragmenty nagrań z tamtego czasu. Od 20 lat muzyka tradycyjna regionu jest moją główną inspiracją. Z zespołami Dautenis i Otako brałem udział w konkursie Nowa Tradycja. Z zespołem Chłopcy z Nowoszyszek praktykujemy tradycyjną muzykę taneczną regionu. Z zespołem Biele eksplorujemy stare pieśni, reinterpretujemy je i staramy się łączyć z brzmieniami cymbałów i gitary basowej.

SKŁAD:
Piotr Fiedorowicz – syntezator, sampler, dudy białoruskie, skrzypce, harmonijka ustna

piątek 16 maja, 16:50

Jakub Kluś Kwintet to zespół, który w mistrzowski sposób łączy elementy muzyki folkowej, jazzowej oraz szeroko pojętej muzyki improwizowanej. Ich brzmienie czerpie inspiracje zarówno z tradycji muzyki podhalańskiej, rumuńskiej i całego łuku Karpat tworząc unikalną fuzję dźwięków, która wyróżnia się autentycznością oraz oryginalnością. Muzycy w tym projekcie to wspaniali artyści, którzy łączą swoje indywidualne doświadczenia i wrażliwości, tworząc razem wyjątkową, pełną ekspresji muzykę. Frontman zespołu, Jakub Kluś, pochodzi z Podhala i wychowany jest w mocnej tradycji góralskiej, co w sposób wyraźny przejawia się w jego kompozycjach. Jakub jest multiinstrumentalistą, którego głównymi instrumentami są akordeon , jednak nieobce są mu także skrzypce i instrumenty pasterskie, które są wielką inspiracją. Z wykształcenia jest lutnikiem, co w połączeniu z jego pasją do muzyki folkowej i improwizowanej, pozwala mu na tworzenie oryginalnych, pełnych emocji kompozycji. Aktualnie Jakub Kluś jest studentem Wydziału Jazzu i Muzyki Estradowej na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie, gdzie rozwija swoje umiejętności, łącząc wiedzę teoretyczną z praktyką improwizacyjną.

SKŁAD:
Jakub Kluś – akordeon, syntezator
Ignacy Wendt – trąbka
Mateusz Tomiak – gitara elektryczna
Kosma Góra – gitara basowa
Wojciech Zieliński – perkusja

piątek 16 maja, 16:25

Pomysł pracy nad pieśniami wielkopostnymi wziął się ze wzruszenia. Połączenie ich z muzyką elektroniczną stało się dla mnie w końcu czymś oczywistym. Pozornie nie przystające do siebie światy związałam samplami i próbkami instrumentów akustycznych takich jak organy, trąbki czy kontrabasy. Przeplatają się one ze ,,zniszczonym i rozpadającym się" instrumentarium syntetycznym. Ponadto wzbogaciłam utwory o nagrania terenowe mojego autorstwa. Przesłane utwory łączy w sobie pierwiastek biłgorajski. Melodii tytułowych pieśni uczyłam się z płyty ,,Jest drabina do nieba" wydanej przez In Crudo. Reżyserka dźwięku, kompozytorka, montażystka. Absolwentka Reżyserii Dźwięku na Akademii Muzycznej w Bydgoszczy oraz Montażu w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. Stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za wybitne osiągnięcia w 2019 roku. Autorka dźwięku i muzyki do kilkudziesięciu krótkometrażowych filmów fabularnych, dokumentalnych i animowanych, wielokrotnie nagradzanych na międzynarodowych festiwalach. Jako kompozytorka współpracowała m.in. z Teatrem Nowym w Łodzi, Teatrem Zagłębia w Sosnowcu, Czytelnią Dramatu w Lublinie, Teatrem Śląskim w Katowicach. Była współautorką muzyki do spektaklu Kongres futurologiczny, skomponowanej na kwartet smyczkowo-elektroniczny, który otrzymał nagrodę Instytutu Teatralnego w 2023 roku. Współtworzy łódzki zespół Odpoczno, czerpiący inspiracje z muzyki tradycyjnej regionu opoczyńskiego. W 2022 roku ukazał się drugi album grupy – Dryf, nagrodzony tytułem Folkowy Fonogram Roku. Rozwija również solowy projekt jablkagruszki, w którym eksploruje przecięcia tradycji z elektroniką. W 2021 roku nakładem Pointless Geometry ukazał się jej debiutancki album Sea Life.

SKŁAD:
Joanna Szczęsnowicz – syntezatory, śpiew

sobota 17 maja, 18:05

Czy folk to jedynie pieśni wiejskie? Stanowczo nie! Folk miejski to bogaty nurt muzyczny o silnych korzeniach w kulturze polskiej, ba! europejskiej, a wręcz światowej. Od wielu lat kontynuujemy muzyczne tradycje Warszawy. Podążając ścieżką wielkiego stołecznego barda - Stanisława Grzesiuka, wyśpiewujemy dawne oraz współczesne autorskie ballady celebrujące lokalność. Nie stronimy od charakterystycznego dla nurtu ballad podwórzowych humoru. Wszystkie teksty nowych utworów pisze Justyna Jary, jest też autorką melodii, reszta muzyki to rzecz alegancko kolektywna. Zespół kontynuujący warszawskie tradycje muzyczne - od ballad podwórzowych po piosenki z rewii i kabaretów. Zwycięzcy Międzynarodowego Festiwalu Piosenki Szlakiem Bardów (2024). Kapela alegancko zgarnęła także grand prix konkursu "Nowe Brzmienie Warszawskich Ulic" (2021). Zespół przygrywa na miejskich potańcówkach i retro recitalach. W razie potrzeby zagra również na weselach, czy rozwodowych rozchodniaczkach. W 2023 roku ukazała się alegancka płyta Praskie Ballady, na której znajduje się dziesięć autorskich piosenek czerpiących z poetyckiej codzienności Pragi Północ i okolic. Płyta została uznana za jedną z 10 najlepszych płyt w Polsce 2023 roku według rankingu tygodnika Polityka. Justyna Jary – wokalistka, autorka muzyki i tekstów. Od ponad dekady związana z nurtem stołecznego folkloru. Zeszłoroczna podwójna stypendystka (miasta stołecznego Warszawy oraz Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego; 2024). Nagrodzona (z Tomaszem Waldowskim) na Los Angeles International Short Film Festival w kategorii Najlepsza muzyka filmowa (2024) za autorską muzykę do filmu Pustelnica Catherine Kasimy Kandy. Zwyciężczyni konkursu Polskiego Radia Czwórka "Będzie Głośno"(2024) oraz Międzynarodowego Festiwalu Piosenki Szlakiem Bardów (2024). Zdobywczyni dwóch statuetek w plebiscycie Warsaw Tribute (2022) - Warszawski Artysta Roku 2021 oraz Warszawski Przebój Roku 2021. Zwyciężczyni konkursów „Nowe Brzmienie Warszawskich Ulic” (2021) i "Rockowanie. Gramy Maanam." (2020). Laureatka nagrody Wydawnictwa I.D. Media "Kobieta, która inspiruje 2020". Od lat aktywnie działa na niezależnej scenie muzycznej i teatralnej. Absolwentka Wydziału Psychologii na Uniwersytecie Warszawskim. Angażuje się w szereg projektów kulturalnych i kulturotwórczych (m.in. pomysł i realizacja projektu Warszawskie Ballady Podwórzowe (cykl warsztatów, spotkań śpiewaczych, prac badawczych; 2022), instruktorka wokalna w Cała Praga Śpiewa i Międzypokoleniowym Klubie Piosenkowym STAYnia, Poznaj Grochów wczoraj i dziś, zajęcia z piosenki ludowej w Studiu Teatralnym przy Teatrze Baza). Od 14 lat prowadzi szeroko zakrojoną działalność edukacyjną‐ autorskie warsztaty wokalne UWOLNIJ GŁOS (edycje m.in. w Warszawie,Krakowie, Lizbonie, Londynie, Madrycie).

SKŁAD:
Justyna Jary – śpiew
Artur Lipiński – perkusja
Grzegorz Rytka – saksofon
Janusz Tytman – mandolina, banjo
Mateusz Wachowiak – akordeon
Michał Zuń – kontrabas

piątek 16 maja, 17:15

Osią naszej twórczości jest kobiecy kontekst w polskiej muzyce tradycyjnej. Bazujemy na archiwalnych melodiach tanecznych i pieśniach, które są nie tylko świadectwem przeszłości, ale także żywym głosem naszych prababek. Wpuszczamy w te dawne melodie naszego ducha : współczesnych kobiet-muzykantek, które przywołując tradycyjne brzmienie snują też opowieść o sobie. W programie konkursowym zaprezentujemy muzykę taneczną w pełni jej witalności i zadziorności trójmiarowego oraz dwumiarowego rytmu, grając na dwoje skrzypiec, basy i bębęn obręczowy. Planujemy wykonać dwa utwory instrumentalne o charakterze tanecznym - jedną wiązankę polek oraz jedną melodię mazurkową z sieradzkiego. Wplatamy w te taneczne rytmy przyśpiewki - teksty wyrażające autentyczne emocje kobiet, o których śpiewamy, często niełatwe, zaklęte w dawnych przekazach archiwalnych, z których czerpiemy. Nasza muzyka przepełniona jest melancholią rozbujaną w rytmie walczyka, dlatego zaprosimy pod koniec słuchaczy do zanurzenia się w pieśni o księżycu, wykonaną na trzy głosy, przy akompaniamencie skrzypiec i basów. Żywiołowy skład trzech charakternych muzykantek – transowy wir z nutą melancholii i szczyptą pieprzu. Muzykantki inspirują się głosami swoich babć i prababek, opowiadających poprzez pieśni o swojej doli, o życiu. Gramy melodie zasłyszane m.in. podczas wędrówek po polskich wsiach, od wschodniej Wielkopolski i Ziemi Sieradzkiej, aż po Kujawy. Muzyka jest dla nas przede wszystkim spotkaniem, łączącym przeszłe światy z transowym uniesieniem w chwili obecnej - poprzez taniec i śpiew

SKŁAD:
Dominika Oczepa – skrzypce, wokal, bębenek Maria Stępień – skrzypce, wokal, bębenek
Joanna Szaflik – basy, wokal, bębenek

piątek 16 maja, 17:40

Wounded Healer czyli performance promujący płytę łączy w sobie materiał muzyczny, wizualizacje na żywo, scenografię i elementy rytualne. Opiera się na różnych praktykach leczniczych zakorzenionych w słowiańskich tradycjach i celebruje współpracę jako główną siłę ekspresji artystycznej i samego życia. Mala Herba to solowy projekt osoby producenckiej, artystycznej i aktywistycznej Zosi Hołubowskiej. Ich artystyczne podejście można opisać jako queerowanie archiwów poprzez reimaginację tradycyjnych melodii i magicznych tropów. Produkcje te są wielowarstwowymi narracjami i funkcjonują jako uzdrawiające rytuały. Muzyka inspirowana jest industrialnymi i eksperymentalnymi dźwiękami elektronicznymi, a także tradycyjną polską muzyką ludową. Ta mieszanka sprawia, że wszystkie ich występy są wyjątkowe na współczesnej scenie muzyki elektronicznej. Mala Herba jest osobą artystycznę ciągle poszukującą świeżych inspiracji i wymyślającą swój styl na nowo. Ich najnowsze wcielenie jako Wounded Healer to efekt trzyletniego procesu artystycznych poszukiwań i różnorodnych kolaboracji. Nagranie i wielozmysłowy występ AV, który celebruje wspólne podejście do uzdrawiania. Mala Herba występowało na festiwalach w całej Europie, takich jak Whole (DE), Pop Fest (AT), Bent Fest (UK), Tauron Nowa Muzyka (PL), Fekete Zaj (HU), Fluff Fest (CZ) oraz w klubach takich jak Urban Spree (Berlin), De School (Amsterdam), Underdogs (Praga), MS Stubnitz (Hamburg), Elektrowerkz (Londyn), Pogłos (Warszawa) i Miscellenia (AU). W 2022 roku wydało EP-kę zatytułowaną Niedola / Woe. Jest to audiowizualna współpraca między Malą Herbą i Svenem Harambašićem. Utwory Mala Herba wymykają się gatunkom, łącząc rytualne rytmy, mroczną wiedzę i zawodzący wokal z szorstkimi, industrialnymi dźwiękami. W 2021 roku zadebiutowało swoim pierwszym albumem LP zatytułowanym Demonologia. Międzynarodowi krytycy bardzo dobrze go przyjęli. Nick Roseblade z The Quietus nazwał album „dyskoteką podczas wiedźmowego rytuału”. W 2023 r. pojawiło się gościnnie na albumie Naphta „Żałość”, który spotkał się z międzynarodowym uznaniem krytyków. Na przestrzeni lat, wzieło rownież udział w kilku kompilacjach: Syntetyk, Exiles i Hör, by wymienić tylko kilka.

SKŁAD:
Zosia Hołubowska – śpiew, komputer, kontrolery

sobota 17 maja, 16:25

Memento Mori Dance Club to eksperymentalny projekt plasujący się na pograniczu muzyki tradycyjnej, archeologii i detektywistyki muzycznej oraz wolnej twórczości. Starodawne pieśni maryjne, zaduszne a nawet wielkopostne obfitują w rytmy taneczne, głęboko ukryte pod strukturą pozornie arytmicznych „ciągliwych” melodii. W towarzystwie instrumentów śpiewy te nabierają szlachetnego brzmienia dawnych tańców polskich. Skąd wzięły się rytmy taneczne w pieśniach religijnych? Czy to muzyczność ludu nakazywała wyśpiewywać modlitwy w takt polonezów i mazurów? A może ktoś celowo „wstrzyknął” taneczny idiom w religijne treści? Ale kto to zrobił i dlaczego? Projekt Memento Mori Dance Club poszukuje odpowiedzi na te pytania, metodą analiz porównawczych, ale przede wszystkim na drodze własnej twórczości muzycznej. Na program przesłuchania konkursowego złożą się cztery utwory zaduszne i pogrzebowe zaczerpnięte z polskich tradycji śpiewaczych Roztocza, Kurpiów i Radomszczyzny.

SKŁAD:
Antek Hasso - Agopsowicz – skrzypce, śpiew
Jacek Muża – tuba, saksofon sopranowy, kaval, śpiew
Wolfgang Niklaus – lutnia oud, koboz, śpiew
Serhij Petryczenko – kontrabas, basy, śpiew
Piotr Piszczatowski – fisharmonia, skrzypce, śpiew
Marek Szwajkowski – taraban, bębenek obręczowy, śpiew
Maciej Żurek – skrzypce, śpiew, kierownictwo artystyczne

sobota 17 maja, 16:00

NDM zestawia tradycyjne polskie melodie taneczne – sprawdzone przez pokolenia narzędzia transu – z formą live electronics, która bazuje na szerokim instrumentarium, od instrumentów opartych o AI po sample z narodzin polskiej elektroniki w Studiu Eksperymentalnym Polskiego Radia. Koncert jest pewnego rodzaju laboratorium, w którym badane są nowe i stare sposoby wywoływania ruchu i transu. Czy muzyka taneczna ma funkcję adaptacyjną? Czy będzie mogła dalej istnieć, jako źródło euforii dla całych społeczności? NDM to dialog między przeszłością a przyszłością, w którym archaiczny dźwięk, nowa rzeczywistość i ruch splatają się w nowe formy ekstazy. Podczas występu Maria Stępień (skrzypce, bębenek obręczowy, śpiew) i Andrzej Józefczyk (komputer, skrzypce, bębenek obręczowy, śpiew) na żywo przetransponują muzykę tradycyjną w przestrzeń muzyki elektroakustycznej a muzykę elektroakustyczną spróbują złapać w bezlitosne karby taneczności. Non-adaptive Dance Music to research na przecięciu się płaszczyzn polskiej muzyki in crudo z muzyką elektroakustyczną. Duet zadaje pytania o muzykę do tańca - jej niezbywalne jakości muzyczne i funkcję społeczną. Bada napięcia, punkty styczne i zależności między starą muzyką wiejską, oszczędną w środkach wirtuozerią, a przesytem, syntetycznością i sztucznością współczesnego świata postdigitalu. Co jest możliwe na styku starego/nowego, naturalnego/sztucznego, ludzkiego/nie-ludzkiego? Czy muzyka, która powstaje w takim napięciu może dalej spełniać swoją podstawową funkcję? Czy dalej może służyć jako narzędzie do integracji społecznośći? Pracę badawczą duet rozpoczął w 2024 roku na festiwalu Wioska Teatrtalna w Węgajtach i zachęcony entuzjastycznymi reakcjami grupy testowej opracowuje dalsze eksperymenty. We wrześniu 2024 opublikował wstępne wyniki przy współpracy z grupą Zalas, natomiast pełną publikację (album debiutancki) planuje na 2026 rok. Brzmieniowo duet inspiruje się archiwalnych nagrań muzyki wiejskiej, polskimi tradycjami elektronicznymi ze Studia Eksperymentalnego Polskiego Radia oraz zastosowaniami algorytmów uczenia maszynowego w muzyce Projekt tworzą: Maria Stępień – w 2011 roku po raz pierwszy usłyszała mazurka i od tamtego momentu swoje życie zawodowe i artystyczne poświęciła muzyce tradycyjnej. Trzon jej działalności stanowi wykonawstwo bliskie tradycji i źródłom – przede wszystkim granie do tańca. Realizuje ten nurt z takimi zespołami jak Kożuch, Dobrzeliniacy czy Lunaria. Prowadzi szeroko zakrojoną działalność pedagogiczną – organizuje warsztaty instrumentalne wykonawstwa muzyki tradycyjnej, m.in. dla festiwalu EtnoKraków Rozstaje – Orkiestra Festiwalowa, a także wykłada na studiach podyplomowych w zakresie Muzyki tradycyjnej na Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach. Nie stroni również od eksperymentów – współtworzy Radical Polish Ansambl, Zvanai czy Vous. Współpracowała z takimi kompozytorami i muzykami jak Bernhard Lang, Cezary Duchnowski, Marek Pospieszalski, Wacław Zimpel czy Grzegorz Tarwid. Andrzej Józefczyk — producent i wykonawca muzyki elektroakustycznej, inżynier uczenia maszynowego oraz aktor i uczestnik wypraw terenowych Teatru Węgajty. Zdobywca nagrody specjalnej na Turnieju Muzyków Prawdziwych (edycja 8.5, 2023, Filharmonia w Szczecinie) oraz autor pracy inżynierskiej z zakresu Music Information Retrieval, poświęconej analizie muzyki za pomocą algorytmów sztucznej inteligencji (Politechnika Wrocławska, 2021). Twórca muzyki do spektakli teatralnych, między innymi WTT w Bytomiu („Mały Akt Sprawczy”, 2025). Chętnie sięga po muzykę tradycyjną, traktując ją jako doskonale zaprojektowane narzędzie, które pozwala ludziom spotkać się — najlepiej w tańcu.

SKŁAD:
Maria Stępień – skrzypce, bębenek, wokal
Andrzej Józefczyk – komputer, skrzypce, bębenek

sobota 17 maja, 17:40

Zespół Tercet Imperial został założony wiosną 2024 roku przez dwóch doświadczonych multiinstrumentalistów - Piotra Zabrodzkiego i Jana Emila Młynarskiego. Muzycy o jazzowych korzeniach, biorący udział w niezliczonej ilości różnych muzycznych przedsięwzięć, od lat jeżdżą na polską wieś w poszukiwaniu wiedzy i inspiracji. Od dawna kooperują też z wiejskimi muzykantami, głównie z Radomszczyzny. Studiując melodykę i rytm oberka muzycy doszli do fascynujących wniosków łączących rdzenną muzykę polskiego interioru z obrzędową muzyką zachodniego wybrzeża Afryki i Indii, jak i również z wybranymi kierunkami w muzyce elektronicznej. Ta unikatowa fuzja jest podstawą koncepcji muzycznej zespołu. Rdzenne melodie, w tradycji grane na skrzypcach czy harmonii, są tu odwzorowane na starych syntezatorach, a tradycyjny wiejski “dżaz” został zastąpiony elektronicznym, analogowym zestawem perkusyjnym. Do duetu dołączyła młoda śpiewaczka i tancerka Joanna Sztucka - uczennica legendarnej śpiewaczki z Gałek Rusinowskich Marii Siwiec i tak powstał “Tercet Imperial”. Cała trójka podchodzi z wielkim szacunkiem do tradycji. Melodie, przyśpiewki i rytm zachowują swoją postać, a poprzez autorski, nietradycyjny aparat wykonawczy zyskują współczesny walor i płyną ponad czasem i przestrzenią. Uniwersalizm zaklęty w pozornie hermetycznej tradycji jest dla nich najważniejszy. W programie konkursowym usłyszymy zestaw tradycyjnych melodii kajockich, opoczyńskich i rawskich z przyśpiewkami. Między innymi: mazurek od Stanisława Skiby (Rawskie), oberek od Koperkiewicza (Opoczyńskie), oberki od Marianny Tkaczyk, pieśń oczepinowa z Gałek Rusinowskich, oberek od Marii Siwiec, oberek od Mireckiego z Brogowej (Radomskie).

SKŁAD: Jan Emil Młynarski – perkusja elektroniczna Piotr Zabrodzki – syntezatory Joanna Sztucka – śpiew

piątek 16 maja, 18:05

Trzciny Karabachu to projekt muzyków zespołu kIRk - Stanisława Matysa (duduk), Olgierda Dokalskiego (trąbka, flugelhorn) i Pawła Bartnika (elektronika). Powołanie Trzcin wiąże się z bardzo konkretnym doświadczeniem dudukisty. Matys gry na duduku uczy się od zaprzyjaźnionego Ormianina Nareka. Narek regularnie dostarcza Matysowi stroiki do instrumentu. Stroiki, zwące się po armeńsku gamish, wykonywane są z trzciny. Najlepszy materiał stanowią trzciny pochodzące z Górnego Karabachu. Z tamtejszych roślin wytwarza się stroiki średnie i twarde, cechujące się piękną, pełną barwą. Pewnego dnia Matys dowiaduje się od Nareka, że stroiki podrożały dwukrotnie, z 25 do 50 euro. Jest to efekt przegranej przez Armenię wojny o Górski Karabach. Sytuacja ta wzbudza w nas, muzykach z Polski, którzy sięgnęli po brzmienie duduka, poczucie zakłopotania. Raz, że czerpiemy z tradycji zagrożonej, a przy tym bezwzględnie zakorzenionej w konkretnym miejscu, w jego ludziach, pejzażach, przyrodzie. Dwa – nas na te stroiki stać, wielu Ormian już niekoniecznie. Ze zdwojoną siłą dostrzegamy, jak bardzo niedostępna czy też pozornie dostępna jest nam tamtejsza kultura. Stanowi to asumpt do rozważań, w jakim wymiarze (i czy w ogóle) mamy prawo korzystać z tej Tradycji - tak, by jej nie naruszyć i nie profanować. Zależy nam, by Trzciny Karabachu były skromnym, muzycznym odnotowaniem/zwróceniem uwagi, z jakiej kruchości wyrasta potęga duduka – instrumentu o grubo ponad tysiącletniej historii. Celowo nie sięgamy po tradycyjne melodie, mając poczucie ich wielkiej wagi, której nie jesteśmy w stanie należycie oddać. Skupiamy się zaledwie na brzmieniu duduka skorelowanego z brzmieniem trąbki. Właśnie te brzmienie jest tematem naszych muzycznych działań.

SKŁAD:
Stanisław Matys – duduk
Olgierd Dokalski – trąbka, flugelhorn
Paweł Bartnik – elektronika

sobota 17 maja, 16:50

Ona: z duszą prawie na wierzchu, czasem wydobywająca z siebie dźwięki niesłyszalne dla ludzkiego ucha. Jej śpiew lubią ludzie i zwierzęta (te drugie podobno bardzo, szczególnie psy) Nie zawsze doceniana jako solistka, pożądana i niezbędna w orkiestrach. On: bywa milczący i skupiony, choć wszyscy oczekują od niego nieskrępowanej i entuzjastycznej ekspresji. Leci daleko, nawołuje, przyzywa. Używany w komunikacji międzyludzkiej i tej między światami. Uroczysty, poważny, dostojny, wesoły, lekkomyślny – wszelaki. Tuba i głos: NIM wypełnia przestrzeń EWA GROCHOWSKA – pieśniarka, która usłyszawszy wiele lat temu starą obrzędową pieśń weselną z Lubelszczyzny (gdzie mieszka od 30 lat) postanowiła śpiewać te właśnie pieśni przy każdej możliwej okazji. Jest także filozofką i skrzypaczką, uczy starego i nowego śpiewu wiejskiego, bada, nagrywa, pisze, rozpytuje ludzi o ich życie i muzykę. Tworzy i współtworzy grupy i projekty, dedykowane pieczołowitej i wnikliwej pracy nad tradycjami muzycznymi pojedynczych osób, wsi i mikroregionów. Tradycję ma we krwi, z domu rodzinnego, ale lubi – jak postać ze starej ryciny – wyglądać za horyzont, bo „tam” na pewno czekają nowe, nieodkryte jeszcze muzyczne światy. Członkini zespołów: Tęgie Chłopy, Z Lasu, PoMore TanzOrkiestra, Kwadryl. NIĄ włada PIOTR WRÓBEL – tubista, puzonista, kompozytor i aranżer, muzyk o dużej wyobraźni, eksplorujący instrumenty dęte blaszane, z którymi związał swoją drogę twórczą. Jest nią nie tylko muzyka jazzowa, ale także stylistyczne pogranicza, dające przestrzeń dla nieoczywistych spotkań i eksperymentów. Performer i miłośnik niespodzianek, ceniący równocześnie precyzję, konkret i misterność muzyczną. Twórca zespołu Brass Federacja, suzafonista Młynarski-Masecki Jazz Band, helikonista Tęgich Chłopów, kompozytor pierwszego na świecie Koncertu na suzafon i orkiestrę symfoniczną, performer-rowerzysta charytatywnej akcji Suzafony na pomniki. Obydwoje lubią robić coś bardzo na poważnie, ale także z przymrużeniem oka, dystansem i humorem. Połączyła ich pasja do powietrza i oddechu oraz intuicja, że śpiew i instrumenty dęte to „napowietrzny” duet, dający niesamowite możliwości wykonawcze i brzmieniowe. Nuty, frazy, zdania, słowa – istniejące i wybrzmiewające na długość i zasięg oddechu potrafią sugestywnie i poruszająco opowiedzieć o tym fragmencie świata i życia, w którym właśnie jesteśmy. Jako duet rozpoczęli współpracę w 2024 roku przy projekcie muzycznym pt. „Głosy przodków. Paraobrzęd”.

SKŁAD:
Ewa Grochowska - śpiew
Piotr Wróbel - tuba, puzon, looper

sobota 17 maja, 17:15