"Papa Dance" zawdzięczamy cenzurze

Historię pionierskiego boysbandu oraz ich pierwszego singla "Kamikaze wróć" przedstawił w Jedynce Adam Halber.

Papa Dance mogłoby nigdy nie powstać, gdyby nie... Piotr Fronczewski. A dokładniej: jego zmęczenie karierą Franka Kimono. Za muzyczny sukces Fronczewskiego odpowiadała w znacznym stopniu dwójka znakomitych realizatorów dźwięku: Sławomir Wesołowski i Mariusz Zabrodzki. Wyposażeni w najnowszy sprzęt i oprogramowanie panowie postanowili popracować na własny rachunek. 

Do szczęścia brakowało im tylko wokalisty. – Od razu założyliśmy, że to musi być ktoś, kto zawładnie sercami dziewcząt – opowiada Wesołowski. – Panowała wtedy moda na ładnych frontmanów, w rodzaju Thomasa Andersa czy George'a Michaela.

Wybór padł na Grzegorza Wawrzyszaka, wówczas ucznia liceum muzycznego. W skład pierwszego w Polsce (i na świecie?) boysbandu weszli więc Wawrzyszak oraz... komputer. Dopiero sukcesy pierwszych nagrań demo, zrealizowanych zresztą w studiu radiowej Trójki, oraz zainteresowanie telewizji zmusiły Zabrodzkiego i Wesołowskiego do sformowania regularnego zespołu. Do składu zaproszono więc dwóch klawiszowców: Kostka Joriadisa oraz Krzysztofa Kasprzyka. 

Trio, przedstawiające się początkowo jaka Papa Dock, gotowe było na podbój Polski, a nawet świata. Tyle tylko, że nazwa, przywodząca na myśl pseudonim dyktatora Haiti François Duvaliera, nie spodobała się cenzurze. Stanęło więc na "Papa Dance".

Na Festiwalu w Opolu w 1985 roku zespół rozkochał w sobie publiczność, ale w branży zyskał opinię figurantów. Fiaskiem zakończyła się też próba podboju rynku zachodnioniemieckiego. Dlaczego? O tym w Jedynkowym felietonie Adama Halbera. Posłuchajcie...