Czytaj także

Happy Pills

Ostatnia aktualizacja: 08.05.2010 18:05

Zespół grający alternatywnego rocka. Słuchacze Trójki mieli okazję usłyszeć go w ubiegłym roku w koncercie Offensywa De Luxe. Okazją do kolejnego koncertu jest nowa płyta „Retrosexual”.

Czytaj także

Nathalie and The Loners - "Go dare"

Ostatnia aktualizacja: 18.11.2009 09:04

"Go dare" to jedna z niewielu fajnych rzeczy, która udała się tej smutnej jesieni.

Jedyne, co się tegorocznej jesieni udało, to trzy płyty, na których charyzmatyczne dziewczyny - choć występują zespołowo - swoimi charakterami, śpiewem i tekstami dają tyle energii, że nadzieja na przetrwanie do wiosny nie musi okazać się płonna. To Ania Brachaczek z BIFF-a, Kasia Nosowska na nowej płycie Hey, a trzecią w tym dającym nadzieję gronie jest Natalia Fiedorczuk, która z Piotrem Maciejewskim wydała właśnie płytę "Go, dare".

"Nathalie and the Loners" to solowy projekt Natalii Fiedorczuk. Natalia jest znana z indie-popowego zespołu Orchid i - gdyby nasz rynek muzyczny był normalny - byłaby już dawno gwiazdą, a stacje radiowe nadawałyby piosenki Orchidu co minutę. Drugą osobą na płycie "Go, dare!" jest Piotr Maciejewski z Much - zespołu, który odniósł co prawda sukces komercyjny, ale - podobnie jak Orchid - przez cały czas nie na miarę swojego potencjału.

Płyta "Go, dare" na pewno nie będzie sukcesem komercyjnym i jest w przypadku obojga artystów krokiem w niszowość. Nie znaczy to, że nie ma tu pięknych melodii. Nie znaczy to też, że te melodie nie potrafią tego, co nasi sąsiedzi niezbyt delikatnie nazywają Ohrwurm. "Robaków dousznych" - tematów i fraz, które zapadają do głowy i nie chcą z niej uciec przez długie godziny jest na tej płycie sporo.

Na przykład najładniejsza moim zdaniem na płycie "Sunday" z oszczędnym instrumentarium i prostą linią melodyczną, z rodzaju tych, co do których, mimo że słyszy się je po raz pierwszy, ma się wrażenie, że ktoś już musiał na coś takiego wpaść. Podobnie przebojowa jest "Pretty Sad" i, podobnie, słyszymy w niej ślicznie skonstruowane, osobiste frazy , jak ta:

"I don't look damaged, when I am sad
But who knows how sadness looks alike
Maybe it's just more noble pale
In it's silence is waiting for a day to pass"

Zdaje się, że wszystkie piosenki na płycie Nathalie and the Loners są w pierwszej osobie i wydaje mi się, że ten najważniejszy samotnik to sama Natalia. Nie tylko napisała wszystkie teksty i skomponowała wszystkie utwory, ale i zaprojektowała okładkę, na której widzimy brunetkę z uszminkowanymi, smutnymi ustami, przymkniętymi oczami i rewolwerem w dłoni, w leniwej, melancholijnej pozie, przypominającą mi trochę dziewczynę z westernu. Tak na okładce, jak i na płycie, jest więc i ten smutek i melancholia, dla których kontrapunktem jest wewnętrzny power kryjący się w głosie Natalii, jak ten leżący bezwładnie w dłoni dziewczyny z okładki rewolwer. Płyta jest bardziej wyszeptana niż wykrzyczana, ale ten krzyk jest gdzieś w zanadrzu, ten rewolwer może wystrzelić.

Artystce można zarzucić jedynie to, że nie śpiewa swoich pięknych piosenek po polsku. Kto śledzi uważnie losy zespołu Orchid wie, że Natalia potrafi pisać i śpiewać świetne teksty w ojczystym języku. Tak czy inaczej, jest to płyta świetna i - co wiem z własnego doświadczenia - można jej słuchać na okrągło. "Go, dare" to jedna z niewielu fajnych rzeczy tej smutnej jesieni nie tylko dlatego, że są to po prostu dobre piosenki, ale również z powodu, iż objawiła się na naszej z reguły nudnej i przewidywalnej scenie muzycznej Natalia Fiedorczuk. Na razie ta dziewczyna z okładki "Go, dare" tylko trzyma w dłoni rewolwer, a Natalia na razie tylko gra na pianinie i nagrywa melancholijne, skromne piosenki. Na razie, bo mam nieprzeparte wrażenie, że to dopiero początek.

Radek Oryszczyszyn

Zobacz więcej na temat: Hey Kasia Nosowska Pop

Czytaj także

Happy Pills - "Retrosexual"

Ostatnia aktualizacja: 08.04.2010 16:09

Jest granica, za którą nie da się zrobić prostszej piosenki, bardziej chwytliwego refrenu, napisać jeszcze naiwniejszych słów...

Piąta płyta Happy Pills miała być jesienią, chociaż zespołu miało nie być już nigdy. Niespodzianka się opóźniła, ale za to jest. Wywodząca się ze Swarzędza grupa to pionierzy, protoplaści amerykańskiego prostego gitarowego grania na polskiej ziemi, są jak łagodne, piosenkowe oblicze Pixies. Wyprzedzili o wiele lat podobne polsko-amerykańskie zespoły, których dziś jest na pęczki, Lampa pisze o takich co miesiąc. Happy Pills działali intensywnie już w połowie lat 90. Weszli z jazgotem gitar, z przesterem na bębnach, z przybrudzonym, przekrzywionym brzmieniem, z polskim akcentem Agi Morawskiej (od lat w Nowym Jorku) w nie zawsze gramatycznych tekstach. Czy polski akcent przebijał się też w muzyce? Nie słyszałem. Byli kompletnie różni na tle reszty polskich grup, ostentacyjnie odcięci od polskiej sceny - i w sensie muzycznej historii, i w sensie zaplecza podobnych zespołów.

Zamiast Morawskiej w Happy Pills śpiewa teraz Natalia Fiedorczuk. Wszyscy na osiedlu ich nienawidzą - znowu najlepsza dziewczyna w biznesie chce z nimi być. Chce śpiewać te słodko-gorzkie, urocze piosenki, melodie umoszczone w rozlanych gitarach, z charakterystycznie prostym, aż banalnym basem. Grają ci co zawsze: Szypura, Kochanowski, Kąkolewski. Do tego perkusista znany z "Lo-fi" (1998) Piotr Kończal i trzeci gitarzysta, weteran Sławek Mizerkiewicz. W tym składzie Happy Pills robią to samo co na poprzedniej płycie "Smile" (2001).

Zespół obecnie związany z Poznaniem (tam się wydaje płyty na przełomie zimy i wiosny - Strachy na Lachy, Muchy) jest ostentacyjnie odwrócony plecami do "dzisiaj" w rozumieniu tego, co robi w muzyce gitarowej kolejne pokolenie. Bardzo dobry pomysł. Słucham tego i jest tak, jakbym wrócił w mury szkoły sprzed 20 lat - wszystko jest takie samo, ale mniejsze i bardziej dostojne. Nowe piosenki prowadzą mnie dawnymi ścieżkami - wyróżniają się tytułowe przekorne "Retrosexual" (o, to przejście musiał dołożyć Szypura!), balladowe "The Wheel" (czy to nie z "Lo-Fi"?), natrętnie ilustracyjne "Melt" (muzyka drogi, zmian, rozstania; refren). Zespół urozmaica kawałki nie solówkami, tylko manipulowaniem przy dynamice, dodatkową melodią, chórkiem bez refrenu. Jest znajomo, bezpiecznie. Rozbraja "Always" śpiewane przez Krzysztofa Kochanowskiego - Pillsowy klasyk. W zwrotce proste bębny, regularny bas i brzęcząca swoją linię gitara. W refrenie łubu-du drugiej gitary, jeszcze jedna linia w kontrapunkcie, nieuchronny tamburyn... "And I'm sure I won't look back" śpiewa Kochanowski, muzycznie ostentacyjnie grzebiąc w przeszłości. Na nowej płycie, jak w całym dorobku Happy Pills, może imponować pogodna melancholia. Ale czy jest dziś sens melancholijnie wspominać, jak w '98 z melancholią wspominało się '91? Czy w ten sposób nie oddaje się walkowerem dzisiaj, w którym jeszcze tyle można zrobić, przeżyć, tyle stracić?

Pytanie, czy dla HP znaczenie mają ewolucja i rozwój - bo nawet dziecko we mgle i kulawy pies, typowi uczestnicy ich koncertów, zauważą, że kompletnie nie o to chodzi w Happy Pills. Jest granica, za którą nie da się zrobić prostszej piosenki, bardziej chwytliwego refrenu, napisać jeszcze naiwniejszych słów... Oni są operatorami brzmienia, klimatu dźwiękowego, a dla bardziej podatnych - czarodziejami nastroju, falowania między beztroską a desperacją. Happy Pills nigdy nie mieli zostać odkryci przez Amerykę (romantyczna historia o samolocie zawróconym nad Atlantykiem 11 września 2001 r. i szybkim końcu zespołu). Może to dobrze, że drewno nie dojechało do lasu, bo nigdy też nie mieli odkryć Ameryki swoim graniem. Ich nowa płyta jest szczera i wiarygodna, jest jasne, że nie wracają na scenę i do nagrywania dla nielicznych fanów (jak zespoły z tamtych lat: Pixies, Soundgarden, Faith No More). Robią to dla siebie, dla odtworzenia tamtej ekscytacji, tamtej prawdy, za którą nic nie dostali w zamian.

Jacek Świąder

Zobacz więcej na temat: dzieci faith no more Poznań