Janusz Warnecki współpracował z radiem od 1925 roku jako aktor i reżyser, choć, co prawda, nieregularnie. Na scenie zadebiutował rolą Firułkesa w "Małce Szwarcenkopf" w Zakopanem w 1915 roku, od 1921 roku występował w teatrach warszawskich.
- Zaczynał jak wielu aktorów jego czasów - mówił historyk teatru prof. Edward Krasiński w audycji Iwony Malinowskiej z cyklu "Zakładka literacka". - Ojciec Józef Kozłowski (nazwisko Warnecki było pseudonimem artystycznym) był urzędnikiem, matka miała zakład krawiecki w Warszawie.
Był samorodnym talentem. Nigdy nie ukończył żadnych studiów ani szkoły aktorskiej. Jedynym formalnym dokumentem potwierdzającym jego umiejętności był zdany w 1928 roku eksternistyczny egzamin reżyserski. - Był to wielki erudyta, znakomicie oceniający tekst, znakomicie rozumiejący sztuki - wspominał prof. Edward Krasiński.
Już przed wojną dyrektorował - między innymi w warszawskim Teatrze Letnim i w Teatrach Miejskich we Lwowie. Po wojnie wielokrotnie dowodził scenami Krakowa, Warszawy, Poznania i Bialegostoku. Do historii teatru polskiego przeszły jego role: Pigwy w "Śnie nocy letniej" Szekspira, Gustawa-Konrada w mickiewiczowskich "Dziadach", Millera w "Intrydze i miłości" Fryderyka Schillera, Rodryga w "Cydzie" P. Corneille, Profesora Higginsa w "Pigmalionie" G. B. Shawa, Rembrandta w "Powrocie syna marnotrawnego" Romana Brandstettera.
- W czasie okupacji był w Warszawie. Nie występował w teatrach jawnych, był członkiem Tajnej Rady Teatralnej, walczył kilka tygodni w Powstaniu Warszawskim - mówił prof. Edward Krasiński.
POWSTANIE WARSZAWSKIE - SERWIS SPECJALNY POLSKIEGO RADIA >>>
Dyrektor Teatru Polskiego Radia
W latach 1956-61 Janusz Warnecki był dyrektorem Teatru Polskiego Radia. Wyreżyserował wówczas wiele słuchowisk, w kórych często brał udział jako aktor - między innymi wg sztuki Jerzego Szaniawskiego "Adwokat i róże", "Czarującą szewcową" F. G. Lorki, "Damy i huzary" Aleksandra Fredry, a przede wszystkim komedie muzyczne: "Żołnierz królowej Madagaskaru" Stanisława Dobrzańskiego i Juliana Tuwima oraz "Porwanie Sabinek" wg sztuki braci Schontanna. W 1966 roku za rolę w widowisku telewizyjnym "Mistrz" wg scenariusza Zdzisława Skowrońskiego w reżyserii Jerzego Antczaka otrzymał prestiżową nagrodę na festiwalu Prix Italia.
- Był bardzo wyrozumiały, umiał pomagać, choć był bardzo wymgający - wspominał aktor Ignacy Gogolewski.
Był wykładowcą warszawskiej PWST (dzisiejszej Akademii Teatralnej). Pisał i wystawiał sztuki dla dzieci. Pozostawił po sobie tom wspomnień zatytułowany "Najdłuższy mój monolog".
Posłuchaj co o swoim mistrzu mówił Bohdan Łazuka, student Janusza Warneckiego.
bm