7 sierpnia 936 Otton I został koronowany w Akwizgranie na króla Niemiec.
Na przydomek "Wielki" zasłużył ekspansywną polityką w Europie, dążąc do odnowienia idei Cesarstwa Rzymskiego. W 939 roku złamał przewagę niemieckich książąt plemiennych. Z Kościoła stworzył instytucję ściśle współpracującą z władzą królewską. W latach 951-971 podejmował kilkukrotne, udane wyprawy do Włoch, podczas których opanował Lombardię i Środkowe Włochy, a wreszcie podporządkował sobie papieży. W 962 roku uzyskał godność cesarza.
Narzucił swoje zwierzchnictwo Danii i Czechom. W 955 roku rozgromił Węgrów w słynnej bitwie na Lechowym Polu. Do końca życia kontynuował podboje ziem słowiańskich, umacniając niemieckie panowanie na tych terenach i zakładając organizacje życia kościelnego. Przede wszystkim założone w 968 roku arcybiskupstwo w Magdeburgu.
Polski historyk Władysław Korta napisał: "Podboje niemieckie poza Łabą, które w czasach Ottona I osiągnęły na wschodzie linię Odrę i Nysy Łużyckiej stały się bezpośrednim zagrożeniem dla powstałego współcześnie państwa polskiego. Już przyjęcie przez Polskę chrześcijaństwa w roku 966 było do pewnego stopnia aktem samoobrony przed ewentualną ingerencją cesarstwa i duchowieństwa niemieckiego w wewnętrzne sprawy kraju".
- W czasach Ottona I powstawała Europa, w jakiej teraz żyjemy. Wielcy politycy mają to do siebie, że ich imieniem określa się całą epokę. Ta była epoką Ottona I – mówił na antenie Polskiego Radia prof. Henryk Samsonowicz.
Posłuchaj audycji z archiwum Polskiego Radia.
mjm