- Olga Boznańska kładła farby delikatnie, lekkimi dotknięciami pędzla i kładła kolor na kolor czekając, by ten poprzedni podsechł i one dzięki temu wydobywają tak niesamowitą mozaikę kolorów, które być może pokryte tą szarością na pierwszy rzut oka wydają się dość monochromatyczne. Zresztą Olga Boznańska nie bała się tej szarości, wielokrotnie mówiła, że jej malarstwo jest szare - mówi w Programie 1 Polskiego Radia historyk sztuki Renata Higersberger, kustosz w Muzeum Narodowym w Warszawie. - Nie może być inne skoro artystka ma w sobie tę szarość - dodaje.
W audycji przypomnieliśmy również fragmenty rozmowy z Angeliką Kuźniak, autorką książki "Boznańska. Non finito". Tu cała rozmowa>>>
Olga Boznańska (1865-1940) była córką inżyniera Adama Nowiny Boznańskiego i Francuzki Eugenii Mondan, która interesowała się sztuką.
Angelika Kuźniak: życie "szarej malarki" Olgi Boznańskiej było tęczowo-barwne
Od najmłodszych lat uczyła się rysunku. Lekcje malarstwa pobierała u Antoniego Adama Piotrowskiego i Kazimierza Pochwalskiego. Uczęszczała na Kursy Malarskie imienia Adriana Baranieckiego. W 1886 roku wyjechała do Monachium, gdzie z uwagi na to, że kobiety nie miały wstępu do Akademii Sztuk Pięknych, kształciła się w prywatnych szkołach. W 1896 roku wynajęła własną pracownię i zaczęła wystawiać swoje prace. Wkrótce nadeszły pierwsze sukcesy. Za "Portret malarza Pawła Nauena" otrzymała z rąk arcyksięcia Karola Ludwika w Wiedniu złoty medal, a w Londynie za "Portret miss Mary Breme" - wyróżnienie.
W 1898 roku przeprowadziła się do Paryża. Dwa lata później na wystawie w New Gallery w Londynie dostała złoty medal a na Wystawie Światowej w Paryżu otrzymała wyróżnienie. Rząd francuski zakupił jej "Bretonkę" i "Portret panny Dygat". Została członkiem Société Nationale des Beaux Arts. Uczyła w Académie de la Grande Chaumière. Dwa razy reprezentowała szkołę francuską na wystawie w Pittsburghu. Jej sława powoli malała. Miała coraz mniej zamówień. W 1937 roku na Wystawie Światowej w Paryżu otrzymała Grand Prix. Na weneckim Biennale w 1938 roku sprzedała pięć obrazów, w tym "Portret pani Dygatowej", który zakupił król włoski. To był jej ostatni sukces. Dwa lata później zmarła.
Boznańska malowała głównie w pracowni. Częstym motywem jej obrazów są wnętrza pracowni lub widoki z okna. Farbę kładła małymi dotknięciami pędzla i czekała, aż podeschnie. Zamiast na płótnie, malowała na lekko zagruntowanej tekturze, dzięki czemu uzyskiwała matowość, która pozwalała jej na wyrafinowane efekty kolorystyczne. W jej malarstwie dominował walor, gra tonów i półtonów, nadających obrazom specyficzną mglistość i tajemniczość. Największą sławę przyniosły jej portrety. Koncentrowała się na portrecie psychologicznym, odzwierciedlającym wewnętrzną prawdę o portretowanej postaci.
***
Tytuł audycji: Kultura przy kawie
Prowadzi: Martyna Podolska
Goście: Renata Higersberger (historyk sztuki, kustosz w Muzeum Narodowym w Warszawie)
Data emisji: 11.04.2020
Godzina emisji: 5.05
Jedynka/Wikipedia/kk/kh