The Langley Schools Music Project to efemeryczny, założony 35 lat temu chór z miejscowości Langley w zachodniej Kanadzie, śpiewający piosenki Beatlesów, Beach Boys, Davida Bowiego i Paula McCartneya. Członkami chóru było 60 dzieci z lokalnej szkoły podstawowej, dyrygowanych przez nauczyciela muzyki, ex-hipisa, Hansa Fengera. Nagrania powstały w latach 1976-1977 na szkolnej sali gimnastycznej. Fenger rejestrował śpiew i grę dzieci na 2-ścieżkowym magnetofonie.
Langley Schools Music Project: God Only Knows (oryg. Beach Boys)
Tak lekcje muzyki w szkole podstawowej w Langley wspomina Fenger: - Miałem praktycznie zerowe pojęcie na temat tego, jak uczyć dzieciaki śpiewu. Sam nigdy nie lubiłem "muzyki dla dzieci" jako pewnej konwencji, która zazwyczaj jest wobec dzieci protekcjonalna i ignoruje fakt, że ich życie może być mroczne i przerażające. Ale moi uczniowie pokazali, co lubią w muzyce – emocje, dramat i... działanie w grupie. Czy miały talent albo czy fałszowały – to nie miało znaczenia. Najważniejsze, że miały w sobie energię. Te dzieciaki nienawidziły muzyki, która jest milutka. Uwielbiały za to piosenki oddające nastrój samotności i smutku.
Langley Schools Music Project: Good Vibrations (oryg. Beach Boys)
W latach 70. nagrania ukazały się w mikroskopijnych nakładach na dwóch płytach winylowych i były rozprowadzane wśród mieszkańców miasteczka, ale, wraz z kolejnymi rocznikami absolwentów podstawówki w Langley, pamięć o niezwykłych sesjach nagraniowych stopniowo się ulatniała.
W 2000 roku płyty znalazł na przecenie Brian Linds, kolekcjoner z miasta Victoria w kanadyjskiej prowincji British Columbia. Wysłał ją do Irwina Chusida, entuzjasty gatunku zwanego "outsider music" (muzyki nagrywanej nie przez profesjonalistów i dla celów niekomercyjnych, często łamiącej podstawowe zasady kompozycji i grania muzyki). Chusid przedstawił ją aż 10 wytwórniom płytowym. W końcu oficyna Bar/None Records wydała w 2001 roku płytę "Innocence And Despair" ("Niewinność i rozpacz"), pojedynczą kompilację CD zawierająca muzykę z dwóch oryginalnie wytloczonych winyli. Płyta stała się bestsellerem i zajęła wysokie miejsce w podsumowaniach najlepszych albumów 2001 roku.
Langley Schools Music Project: Space Oddity (oryg. David Bowie)
Tak dziecięcą wersję "Space Oddity" zrecenzował autor piosenki, David Bowie: - Instrumentalna aranżacja jest tutaj zdumiewająca. Połączona z ponurą interpretacją wokalną daje razem dzieło sztuki, którego sam bym nie wymyślił.
Kate Pierson, wokalistka amerykańskiej grupy The B-52’s, powiedziała o Langley Schools Music Project: - Sądziłam, że to po prostu gromada dzieciaków fałszujących w sali gimnastycznej. To, co w rzeczywistości usłyszałam, zwaliło mnie z nóg – niepokojąca ściana dźwięku, która przyprawia cię o dreszcze.
Langley Schools Music Project: I'm Into Something Good (Earl-Jean/Herman's Hermits)
Jeszcze bardziej podniośle wrażenie ze słuchania dzieciaków z Langley opisał awangardzista John Zorn: - Oto piękno i prawda - muzyka, która dociera do twojego serca w sposób, w który żadna inna muzyka nie ma szans.
W 2003 roku muzyczna stacja VH-1 nakręciła dokument o Langley Schools Music Project. Doszło nawet do zjazdu absolwentów szkoły podstawowej w Langley, biorących udział w projekcie.
Metoda Fengera doczekała się też naśladowców. Choćby w postaci sensacji internetu, nowojorskiego chóru szkolnego PS22 (nazwa pochodzi od Szkoły Publicznej 22), publikującego dziesiątki klipów w serwisie YouTube (ich piosenki obejrzano już 33 miliony razy!). Dzieciaki z PS22 śpiewają przeboje najmodniejszych gwiazd współczesnej muzyki, choćby Kylie Minogue, Lady Gagi, Tori Amos, MGMT, Ariela Pinka czy Björk. Biorą się nawet za hip-hopowców Jaya-Z czy Eminema! Oraz za piosenkę, którą mogłyby wykonywać też dzieci z Langley Schools czyli "Imagine" Lennona. Oto porywająca wersja jednego z największych indie-popowych hymnów 2008 roku, utworu "Kids" zespołu MGMT.