Drugi dzień świąt Bożego Narodzenia to w Kościele katolickim dzień męczennika świętego Szczepana.
Życie i śmierć przeplatają się ze sobą w kalendarzu liturgicznym. Według ojca Oszajcy, być może po to, żebyśmy umieli patrzeć na jedno i drugie z dwóch perspektyw. - Coś się zaczyna w poczęciu, narodzinach, coś się wypełnia w śmierci – mówił jezuita.
Według profesora Tadeusza Bartosia, filozofa i teologa dzień św. Szczepana i obchodzone tego dnia przez katolików święto rozumiane jest jako dzień narodzin do życia wiecznego.
Święty Szczepan był jednym z siedmiu diakonów, wybranych przez apostołów do posługi ubogim. Zadaniem świętego była pomoc najbardziej potrzebującym.
Młodzieniec nie ograniczył się tylko do pracy charytatywnej, zajął się również głoszeniem Ewangelii. Za to, że wypominał starszyźnie żydowskiej zatwardziałość i upór, Sanhedryn, czyli najwyższe władze żydowskie, oskarżyły go o bluźnierstwo, występowanie przeciwko prawu Izraela, i skazały na śmierć przez ukamienowanie. Pod gradem kamieni modlił się do ostatniej chwili za swoich morderców. Święty Szczepan zginął około roku 36 r. n.e. Jego relikwie spoczywają w rzymskiej bazylice św. Wawrzyńca w Rzymie.
Pierwotnie został pochowany w Ben-Gemat. W V wieku cesarzowa Eudoksja przeniosła jego relikwie do Jerozolimy i złożyła w bazylice pod Bramą Damasceńską. W obawie przed Saracenami przeniesiono je do Konstantynopola, a następnie w 555 roku do Rzymu.
Zgodnie z tradycją od dnia świętego Szczepana, rozpoczyna się okres kolędowania ("chodzenia po kolędzie") księży, a również grup kolędników do domów wiernych.
Święty Szczepan jest patronem diecezji wiedeńskiej, kamieniarzy, kucharzy, tkaczy, stolarzy i bednarzy. W ikonografii święty Szczepan jest przedstawiany najczęściej w scenie kamienowania. W innych przestawieniach pojawia się jako młody diakon, a jego atrybutami są: gałąź palmowa, księga Ewangelii, kamienie.
mk