Nazwali je Pandoravirus salinus i Pandoravirus dulcis. Są dwa razy większe od znanego poprzednio rekordzisty Megavirus chilensis.
Mają ok.1 μm długości i 0.5 μm średnicy. Ich genomy są niezwykle skomplikowane. Genom Pandoravirus salinus liczy 2 473 870 zasad DNA, a Pandoravirus dulcis - 1 908 524.
93 proc. zsekwencjonowanych genomów nie przypomina niczego, co widzieli naukowcy.
Skąd nazwa? - Amforowaty kształt tych wirusów oraz ich niezwykły skład genetyczny sprawił, że skojarzyły nam się z puszką Pandory. Burzą podstawy wirusologii - mówi dr Abergel, która jest także współautorką artykułu na temat Pandorawirusów opublikowanego na łamach „Science”.
Pandoravirus salinus został odkryty w próbce pobranej w Chile. Drugi gigant pochodzi ze słodkowodnego stawu w Australii. - Fakt, że odkryto oba niemal jednocześnie w tak odległych miejscach wskazuje, że albo mieliśmy bardzo dużo szczęścia, albo wcale nie są rzadkie - komentuje dr Abergel. - Istnieje możliwość, że znajdują się w osadach, których dotąd nie badano.
Jak na razie wiadomo, że oba pandorawirusy nie są groźne dla ludzi, stanowią natomiast kłopot dla ameb. - Nie znaczy to jednak, że ich potencjalnie istniejący krewniacy nie będą powodowali jakichś chorób u ludzi - mówi dr Abergel.
O tym, że to w ogóle wirusy, naukowcy przekonali się, śledząc ich cykl rozwojowy po zarażeniu Acanthamoeba.
Okrycie Pandorawirusów jest, jak piszą autorzy odkrycia, „dowodem, że nasze pojęcie o mikroróżnorodności nie jest pełne, a wiele podstawowych związków pomiędzy wirusami i organizmami komórkowym może wciąż czekać na odkrycie”.
(ew/Sci-news)