Teatr Polski – wyspa w morzu ruin

Według świadectwa Stanisławy Mrozińskiej, autorki książki "Teatr wśród ruin Warszawy", stan budynku był wstrząsający. Pierwsze powojenne lata okazały się dla Teatru Polskiego okresem, kiedy stał się on narzędziem i ofiarą historii.

Budynek Teatru Polskiego w Warszawie

Foto: Wikimmedia CommonsCC/ Maire

– Arnold Szyfman; założyciel i wieloletni dyrektor Teatru Polskiego; bardzo chciał na własne oczy zobaczyć jaki jest stan jego teatru, miejsca z którym związał całe swoje życie. Przyjechał do Warszawy w marcu 1945 roku i wtedy dokonał bardzo szczegółowej wizji lokalnej. Od razu zachował się tak, jakby od nowa ustanawiał w teatrze życie. – opowiadała w „Notatniku Dwójki” prof. Barbara Osterloff.

Na apel Szyfmana "powrotu do Teatru Polskiego” odpowiedziało bardzo wielu członków jego zespołu. Największym wyzwaniem dla dyrektora, było przekonanie władz, aby zapewniły aktorom jakieś lokum. Pierwszym spektaklem zagranym po wojnie była „Lila Weneda” Juliusza Słowackiego.  – Premiera odbyła się 17 stycznia 1946 r., czyli w rocznicę wkroczenia Wojska Polskiego do ruin Warszawy. To pierwsze przedstawienie, było bardzo ważną prezentacją, przede wszystkim siły środków artystycznych – podkreślała w rozmowie prof. Barbara Osterloff.

Zapraszamy do wysłuchania powojennej historii Teatru Polskiego.

Audycję przygotował Tomasz Mościcki.

***
Z okazji 100. rocznicy powstania stołecznej sceny prezentujemy w Dwójce audycje poświęcone Teatrowi Polskiemu. W "Notatniku Dwójki" prof. Barbara Osterloff opowiadała już o planach i ambicjach, które towarzyszyły przygotowaniom do otwarcia instytucji, o trudnych dniach Teatru Polskiego w czasie I pierwszej wojny światowej, o Teatrze Małym , o premierowym przedstawieniu "Irydiona" z 29 stycznia 1913 roku, o najwybitniejszych reżyserach międzywojnia pracujących na tej scenie oraz o o latach Teatru Polskiego przed wybuchem II wojny światowej