- To był taki powiew wolności – mówi Maria Szabłowska. – Tylko, że nie zdawalismy sobie z tego sprawy. Wtedy to było coś fajnego, bo "mojego". Nie wiązałam tego z polityką. Poprzez głośniki wsączał się do szarego PRL-u tamten sposób śpiewania, grania, bycia na antenie.
- Dla młodych ludzi w Polsce inność tego radia polegała na tym, że mogliśmy na bieżąco usłyszeć, co było najbardziej aktualne w europejskiej muzyce młodzieżowej - mówi Marek Mikulski, projektant wystawy poświęconej Radiu Luxembourg przygotowanej przez ambasadę Wielkiego Księstwa Luksemburga w Warszawie i Wydział Historyczny Uniwersytetu Warszawskiego. - Było to okno na świat.
Radio Luxembourg dostarczała wzorców społeczno-kulturowych, które nazwać można "miękką opozycją: było wywrotowe w stosunku do obowiązujących kanonów PRL-u, ale nie w znaczeniu politycznym, tylko obyczajowym. - To radio nie miało konotacji politycznych - podkreśla prof. Anna Malewska-Szałygin, antropolog - Ani przekaz, ani odbiór nie były takie .
Wzorce kulturowe dawały o sobie znać na ulicy: zmieniła się moda, styl bycia. Angielski stał się językiem powszechnie używanym. Muzyka nadawana przez Radio Luxy była wzorem dla polskich zespołów i muzyków, takich jak: Breakout, Niebiesko-Czarni, Czerwono-Czarni czy Czesław Niemen.
Audycja Aleksandry Łapkiewicz.
