W programie koncertu znalazły się Aria i perpetuum mobile na orkiestrę smyczkową Jana Krenza, Lamento na obój i orkiestrę smyczkową Joanny Wnuk-Nazarowej, Niké Hésitante na tenor i orkiestrę smyczkową Piotra Mossa oraz Serenada G-dur op. 2 na orkiestrę smyczkową Mieczysława Karłowicza.
Na scenie obok znakomitej dyrygentki Agnieszki Duczmal i jej orkiestry zobaczymy Mariusza Pędziałka (obój) i Piotra Kusiewicza (tenor).
Mariusz Pędziałek studiował w klasie oboju Edwarda Szcześniaka, odbył także kurs mistrzowski pod kierunkiem Lothara Kocha. W 1977 r. odbył pierwsze tournee artystyczne wraz z grupą studentów krakowskiej PWSM po USA. Otrzymał Grand Prix Konfrontacji Studentów Szkół Artystycznych. Jest członkiem Kwintetu Dętego Filharmoników Krakowskich oraz koncertmistrzem orkiestry Filharmonii Krakowskiej. Koncertuje jako solista grając z wybitnymi dyrygentami takimi jak m.in. Agnieszka Duczmal, Jan Krenz, Jerzy Maksymiuk, Krzysztof Penderecki, i orkiestrami Sinfonią Varsovią, Orkiestrą Kameralną Polskiego Radia Amadeus, Sinfoniettą Cracovią, Filharmonią Narodową, Polską Orkiestrą Radiową, Filharmonią Krakowską. Współpracuje z Grzegorzem Turnauem. Wielokrotnie występował na festiwalu Warszawska Jesień. Nagrywał też muzykę teatralną i filmową dla takich kompozytorów jak m.in. Zygmunt Konieczny, Jan Kanty Pawluśkiewicz, Zbigniew Preisner. Występował też w spektaklach teatralnych; w Teatrze Stu, Teatrze Rampa i Teatrze Starym, gdzie był wykonawcą i autorem muzyki w słynnym spektaklu Jerzego Stuhra Kontrabasista.
W swoim dorobku ma wiele solowych nagrań radiowych (dla Polskiego Radia, Radio France, Radia Węgierskiego), telewizyjnych i płytowych m.in. z utworami obojowymi Grażyny Bacewicz.
Otrzymał nominację do nagrody płytowej Fryderyk 2001 za nagranie Koncertu na obój i harfę Witolda Lutosławskiego z harfistką Anną Sikorzak-Olek. Zapraszany jest do międzynarodowych projektów, jako juror konkursów i wykładowca kursów muzycznych.
Piotr Kusiewicz, tenor, jeden z najwybitniejszych polskich śpiewaków. Studia ukończył w Akademii Muzycznej w Gdańsku, uzyskując dyplom w klasie fortepianu profesora Zbigniewa Śliwińskiego oraz dyplom z wyróżnieniem w klasie śpiewu profesora Jerzego Szymańskiego.
W 1978 roku otrzymał I Nagrodę i dwa wyróżnienia na XIII Międzynarodowym Konkursie Wokalnym im. Antonina Dworzaka w Karlovych Varach.
Artysta występuje na estradach koncertowych oraz na scenach operowych w Polsce i na świecie, m.in. w Alte-Oper we Frankfurcie n/Menem, w Théâtre des Champs-Élysées, w filharmonii Berlińskiej, Monachijskiej, Kolońskiej, w Palais des Beaux Arts w Brukseli, Royal Festival Hall w Londynie, w Carnegie Hall w Nowym Jorku, Gewandhaus w Lipsku, Musikverein w Wiedniu, w Montrealu, Mediolanie, Sztokholmie, Moskwie oraz w Jerozolimie, Seulu, Tokio i na Gwadelupie.
Ma w repertuarze ponad 130 dzieł oratoryjnych, opery Haendla i Monteverdiego. Jest cenionym interpretatorem muzyki współczesnej, wykonuje m.in. dzieła Pendereckiego, Lutosławskiego, Kilara, Preisnera. Kompozytorzy często powierzają mu prawykonania swoich utworów. Artysta jest pierwszym i jak dotąd jedynym polskim wykonawcą Paroles tissées Witolda Lutosławskiego.
Jako pianista wielokrotnie występował ze znakomitymi polskimi śpiewakami takimi jak Urszula Mitręga, Jadwiga Rappé, czy Jerzy Mechliński.
Jednym z najważniejszych wydarzeń w życiu artystycznym Piotra Kusiewicza był udział w wykonaniu opery Król Roger Szymanowskiego pod dyrekcją Charlesa Dutoit w Paryżu, Montrealu, nowojorskiej Carnegie Hall a także w Tokio w latach 1996-2002. Przełomowym momentem w artystycznych poszukiwaniach artysty stało się nagranie wspólnie z Mariuszem Klimkiem płyty zawierającej piosenki z pogranicza pop - jazz.
Piotr Kusiewicz jest profesorem śpiewu i kierownikiem Katedry Wokalistyki Akademii Muzycznej w Gdańsku oraz profesorem śpiewu solowego w Akademii Muzycznej w Bydgoszczy. W marcu 2008 roku Piotr Kusiewicz otrzymał krzyż Pro Ecclesia et Pontifice, najwyższe odznaczenie przyznane osobom świeckim przez papieża Benedykta XVI.
Jan Krenz fot. archiwum Filharmonii Krakowskiej
Jan Krenz, ur. 1926, należy do generacji muzyków, która rozpoczynając działalność po wojnie dała fundamenty życiu muzycznemu w naszym kraju. Jest jednym z najwybitniejszych polskich dyrygentów ale również komponuje. Pełnił funkcje dyrektora artystycznego i I dyrygenta Wielkiej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach (1953-67), dyrektora artystycznego i I dyrygenta Teatru Wielkiego - Opery Narodowej w Warszawie (1968-73), Generalnego Dyrektora Muzycznego miasta Bonn (1979-82), dyrygenta orkiestry Radia Duńskiego w Kopenhadze i orkiestry Yomiuri Nippon Symphony w Tokio (1968-73). Dyrygował gościnnie najsławniejszymi orkiestrami europejskimi i amerykańskimi, gościł w Chinach, Mongolii, Australii, Nowej Zelandii. Dokonał szeregu nagrań, które w większości obejmują dzieła kompozytorów polskich. W 2005 r. objął stanowisko dyrektora artystycznego i I dyrygenta Filharmonii Krakowskiej, które piastował do 2008 r.
Warsztat kompozytorski Jana Krenza charakteryzuje "odkrywcza wyobraźnia wspomagana kunsztowną techniką instrumentacyjną najpełniej wyrażoną w kolorystyce orkiestrowej powiązanej jednak zawsze z koncepcją dramaturgiczną".
Aria i perpetuum mobile na orkiestrę smyczkową powstała w 2004 r. Polskie prawykonanie utworu miało miejsce w Katowicach podczas 1. Festiwalu Prawykonań – Polska Muzyka Najnowsza, w czerwcu 2005 r. Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia dyrygował kompozytor.
Joanna Wnuk-Nazarowa, ur. 1949, studiowała w Akademii Muzycznej w Krakowie w klasie dyrygentury i kompozycji. Pracowała na stanowisku kierownika muzycznego w Teatrze Ludowym w Nowej Hucie oraz w Teatrze Starym w Krakowie. Od 1974 r. jest wykładowcą w Akademii Muzycznej w Krakowie. W twórczości kompozytorskiej Joanny Wnuk-Nazarowej ważne miejsce zajmuje muzyka teatralna (m.in. Król umiera Ionesco, Mizantrop Moliera w Teatrze Starym) oraz do spektakli Teatru Telewizji (m.in. Sen srebrny Salomei Słowackiego). Dokonała również szeregu opracowań muzycznych spektakli telewizyjnych (m.in. w reżyserii Kazimierza Kutza: Kolacja na cztery ręce, Antygona w Nowym Jorku, Emigranci, Wujaszek Wania).
W 1991 r. wygrała konkurs na stanowisko dyrektora naczelnego Filharmonii w Krakowie, w latach 1997-1999 pełniła funkcję Ministra Kultury i Sztuki. Od 2000 r. jest dyrektorem naczelnym i programowym Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia. Była inicjatorką i pomysłodawczynią wszystkich projektów orkiestry: Maratonu twórczości Góreckiego, Pociągu do muzyki Kilara, Muzycznej podróży morskiej, Dnia Kilara, Festiwalu GÓRECKI ● PENDERECKI – w 75. rocznicę urodzin a także biennale Festiwalu Prawykonań – Polska Muzyka Najnowsza. Wciąż wykłada na macierzystej uczelni.
W czerwcu 2008 r. minęło 35 lat od jej debiutu kompozytorskiego i dyrygenckiego, a w 2009 r. obchodzi 40-lecie pracy pedagogicznej.
Lamento na obój i orkiestrę smyczkową to kameralna wersja nigdy nie wykonanego utworu Requiem II na sopran i wielką orkiestrę symfoniczną z 1974 r. Powstała ona w 1983 r. na zamówienie Toruńskiej Orkiestry Kameralnej z myślą o wybitnym oboiście Mariuszu Pędziałku. Prawykonanie odbyło się w kwietniu 1985 r., podczas trasy koncertowej Brodnica – Tczew – Toruń. Dyrygował Stanisław Welanyk.
Piotr Moss, ur. 1949, studiował kompozycję w warszawskiej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej, w klasie Grażyny Bacewicz, a po jej śmierci u Piotra Perkowskiego. W latach 1974-1976 studiował również prywatnie kompozycję u Krzysztofa Pendereckiego.
W 1976 r. wyjechał do Paryża na roczne stypendium Rządu Francuskiego, by pracować pod kierunkiem Nadii Boulanger, legendarnej wychowawczyni kilku pokoleń kompozytorskich z całego świata.
Po powrocie do Warszawy kontynuował działalność kompozytorską. W 1981 r. osiedlił się w Paryżu, a w 1989 r., odnowił kontakty z Polską. Obecnie dzieli czas między Warszawę i Paryż. W roku obchodzi jubileusz 60-lecia urodzin i 40-lecia pracy twórczej. Z tej okazji zarówno w Polsce jak i we Francji odbędzie się szereg wykonań jego muzyki.
Niké hésitante to francuska wersja wiersza Zbigniewa Herberta Nike która się waha z tomiku Struna światła. Autorem przekładu jest polskiego pochodzenia tłumacz Jacques Burko. Utwór do tego tekstu skomponowałem w 2008 r. zachęcony przez Panią Małgorzatę Kołcz organizującą koncerty z utworami napisanymi do poezji Herberta, w ramach festiwalu Poety odbywającego się w zeszłym roku.
Niké hésitante na tenor i smyczki to moja druga próba, po Brewiarzu, zmierzenia się z twórczością poetycką autora Pana Cogito. (...) Niké hésitante to wiersz przepełniony bolesną ironią. Muzyka podkreśla tu przede wszystkim wymiar tragiczny tekstu.
Prawykonanie kompozycji odbyło się w sierpniu 2008 r. w Gdańsku. Śpiewał Piotr Kusiewicz a towarzyszyła mu Sinfonietta Nordica, którą dyrygował Paweł Kos-Nowicki.
Mieczysław Karłowicz (1876-1909), kompozytor i dyrygent, twórca nowoczesnej polskiej muzyki symfonicznej, najwybitniejszy polski reprezentant późnoromantycznego poematu symfonicznego. To on przeniósł do muzyki polskiej najnowsze zdobycze w dziedzinie instrumentacji łącząc twórczo odkrycia brzmieniowe, harmonikę i ekspresję Richarda Straussa i Richarda Wagnera. Niemal całkowicie poświęcił się tworzeniu w ramach jednego gatunku – poematu symfonicznego. Oprócz 6 poematów symfonicznych skomponował 22 pieśni, koncert skrzypcowy A-dur op. 8 i jedną symfonię. Mieczysław Karłowicz był nie tylko wybitnym kompozytorem, ale także znakomitym taternikiem, pionierem narciarstwa, fotografikiem i publicystą. Zmarł zasypany lawiną śnieżną w Tatrach podczas samotnej wycieczki górskiej. Rok 2009, w którym przypada 100 rocznica śmierci, jest w szczególny sposób poświęcony kompozytorowi.
Serenada G-dur op. 2 na orkiestrę smyczkową powstała w 1897 r., w czasie studiów Karłowicza w Berlinie, a prawykonanie miało miejsce w kwietniu tego samego roku w Berlinie. Berliner Philharmonisches Orchester dyrygował profesor kompozycji Mieczysława Karłowicza Heinrich Urban. W tym wczesnym dziele kompozytora zaznacza się wpływ Piotra Czajkowskiego.
Data koncertu 17 maja, niedziela, godz. 18:00. Poznań Aula UAM, ul. Wieniawskiego 1.
