Listy te, pisane do dziennikarzy, uczonych, pisarzy, ludzi teatru, artystów, lekarzy, stanowią bezcenne źródło informacji o biografii pisarza i twórczości laureata literackiej Nagrody Nobla z 1905. Wśród adresatów listów znajdujemy postaci tej rangi co Maria Konopnicka, Józef Ignacy Kraszewski, Ignacy Paderewski, Henryk Siemiradzki i wiele innych znakomitych osób. Osobną pozycję zajmuje osobista korespondencja Henryka Sienkiewicza z Maria Kellerówną i Marią Rodziejowską. Również i te listy przedstwiamy na naszej antenie, od poniedziałku do piątku, o godz. 19.45 w znakomitej interpretacji Krzysztofa Banaszyka.
Zapraszamy!
* * *
Fragment listu do Józefa Ignacego Kraszewskiego
Tom III, część pierwsza
[Warszawa]
Wtorek 27 grudnia [1881]
Szanowny Panie!
Ponieważ nie mam zaszczytu być znanym Sz[anownemu] Panu osobiście, udałem się do Edwarda Lubowskiego, by jako znajomy poparł moją prośbę do Sz[anownego] Pana o łaskawe przyjęcie współpracownictwa w naszym dzienniku „Słowo”. –
Nie potrzebuję Sz[anownemu] Panu tłumaczyć, że dla pisma, które powstaje, zyskanie sobie pióra Sz[anownego] Pana jest rzeczą pierwszorzędnej wagi, mogącą wpłynąć na cały, przyszły los wydawnictwa. Wiem, że przy nadmiernej pracy, jaką Szanowny Pan się obarcza, niełatwo Mu prośbom wszelkim zadość uczynić, ale wiem także, iż Sz[anowny] Pan umie rozmnażać swój chleb duchowy w miarę zwiększania się rzeszy głodnych – liczę więc, że i my będziemy nakarmieni.
O zadaniach i celach pisma naszego zapewne Lubowski już do Sz[anownego] Pana pisał, poprzestaję więc na ogólnym określeniu, że zadaniem naszym będzie krzewienie zdrowego postępu na gruncie poszanowania tradycji i wiary narodu. Nie będziemy bynajmniej pismem jakiejś koterii ani organem awanturniczych mrzonek o jakichś zobowiązaniach się i układach, i ustępstwach dla istniejącego stanu rzeczy. Będziemy szanowali religię jako środek obrony narodowej, ale bynajmniej nie zamierzamy tworzyć organu klerykalnego, podporządkowującego polityce kościelnej sprawy bliżej nas obchodzące. Nie będziemy również bynajmniej organem arystokracji, jak nas zbyt gorliwi lub niechętni posądzają. Pragniemy stać na gruncie narodowym, bronić ducha narodowego, by nie zwątlał – i zajmować się sprawami naszymi, o ile na to nam pozwolą. Innymi słowy, pragniemy być pismem umiarkowanie i rozsądnie postępowym, a przy tym patriotycznym, to jest broniącym naród od doktryn osłabiających lub zgoła zabijających uczucie patriotyzmu. W imię też tylko takich zasad ośmielamy się prosić Sz[anownego] Pana o współpracownictwo. (...)
Za: www.piw.pl
