Kropla drąży skałę. Herling-Grudziński nie zniknie

- Uważam pisarstwo za powołanie - mówił w archiwalnym nagraniu Gustaw Herling-Grudziński. Jak jest dziś odbierany? Jaka jest siła oddziaływania jego prozy? Czy można interesować się polityką i historią i nie przeczytać "Dziennika pisanego nocą"?

Gustaw Herling-Grudziński – zdjęcie NKWD (Grodno 1940)

Foto: wikipedia/domena publiczna

- Albo się chce być pisarzem, i wtedy trzeba przyjąć pewne reguły na siebie, albo się nie jest pisarzem, tylko tym, co Włosi nazywają literatto, czyli człowiekiem, który umie pisać, choćby nie miał nic do powiedzenia, czy mówił rzeczy fałszywe. Ja uważam pisarstwo za powołanie - mówi w archiwalnym nagraniu Gustaw Herling-Grudziński. Czy to już klasyk? Jaka jest rzeczywista siła oddziaływania jego prozy i co może świadczyć o jego atrakcyjności za granicą?

Dlaczego pytamy o to w Dwójce teraz? Trzy tygodnie temu prezydenci Polski, Włoch i Niemiec odsłonili na domu pisarza w Neapolu tablicę pamiątkową. Trwa krytyczna edycja jego dzieł zebranych, której zakończenie Wydawnictwo Literackie planuje na rok 2019.
- Czy dzieła zebrane wyniosą go na piedestał, czy nie? Myślę, że to nie jest takie ważne. On istnieje już w polskiej kulturze. Krytyczne wydanie dzieł jest obowiązkiem narodu, który wydał tak wielkiego pisarza. Natomiast czy to "pomoże jego popularności", czy nie? Czas pokaże - mówi profesor Józef Opalski, wykładowca krakowskiej PWST i przyjaciel pisarza.
W Dwójce gościli również redaktor serii dzieł zebranych pisarza, profesor Włodzimierz Bolecki i Elżbiera Sawicka, dziennikarka, autorka m.in. książki "Widok z wieży. Rozmowy z Gustawem Herlingiem-Grudzińskim".
usc