Decyzją Dwójkowego jury - Anna Radziejewska, Wojciech Michniewski, Kacper Miklaszewski - najlepszym nagraniem III Symfonii Szymanowskiego jest:
Steve Davislim - tenor, Singverein der Gesellschaft der Musikfreunde Wien, Wiener Philharmoniker, dyr. Pierre Boulez (Wiedeń 3/2010, DG 2010)
Album ten pokonał następujące wydawnictwa:
- Ben Johnson - tenor (Stephen Bryant - skrzypce solo), BBC Symphony Chorus, BBC Symphony Orchestra, dyr. Edward Gardner (2014, Croydon, Londyn; Chandos 2014)
- Jon Garrison - tenor (Peter Thomas – skrzypce solo), City of Birmingham Symphony Chorus, City of Birmingham Symphony Orchestra, dyr. Sir Simon Rattle (1993, Birmingham, EMI 1994/2008)
- Wiesław Ochman - tenor, Chór Polskiego Radia w Krakowie, WOSPR w Katowicach, dyr. Jerzy Semkow (1979, Katowice; EMI 3LP 1982/CD EMI "Gemini - The EMI Treasures 2003")
- Rafał Bartmiński - tenor (Andreas Röhn - skrzypce solo), Chor und Symphonieorchester des Bayerischen Rundfunks, dyr. Mariss Jansons (live, grudzień 2008 Filharmonia w Monachium; BR Klassik 2011)
- Dmitry Korchak - tenor, Chór FN, Orkiestra Symfoniczna FN, dyr. Jacek Kaspszyk (czerwiec 2015, Filharmonia Narodowa w Warszawie; Warner Classics 2017)
Plan przesłuchań wyglądał następująco:
I runda
Moderato assai (nr 1 - 13)
II runda
Allegretto tranquillo (nr 27 - 38)
Finał
Largo (w całości)
Pierwsze szkice III Symfonii powstały latem i jesienią 1914 roku w Tymoszówce. Po dwóch latach pracy, latem 1916 roku, Karol Szymanowski wreszcie ukończył III Symfonię "Pieśń o nocy" op. 27 na tenor solo, chór mieszany i orkiestrę. Wybór tekstu do utworu nie był przypadkowy. Autorem poematu "Pieśń o nocy" był XIII-wieczny perski poeta i mistyk Dżalaluddin Rumi. Polski przekład tekstu, pióra Tadeusza Micińskiego (na podstawie niemieckiego tłumaczenia), ukazał się w warszawskim miesięczniku "Chimera" w roku 1905.
Pełna, kompletna prezentacja III Symfonii odbyła się 3 lutego 1928 roku we Lwowie w interpretacji Stanisławy-Korwin Szymanowskiej oraz chóru i orkiestry pod batutą Adama Sołtysa.
Karol Szymanowski - w liście do pianisty i dyrygenta, Aleksandra Silotiego - pisał tak: "Symfonia trwa 20-22 m. i można by ją nazwać poematem symfonicznym. (Ma ona drugi tytuł 'Chant de la Nuit' [...]). Ale ponieważ żywię organiczny wstręt do poematów symfonicznych (jako tytułu) - niech lepiej pozostanie symfonia (w kolejności trzecia). [...] Tenorowe solo w symf. ma bardzo duże znaczenie i trwa trochę mniej niż połowę czasu wykonania całej symfonii. Wydaje mi się, że jest to bardzo wdzięczny materiał dla śpiewaka; jest ono bardziej melodyjne niż deklamacyjne i wymaga dość dużego i wdzięcznego głosu o barwie lirycznej. Chór - z wyjątkiem partii początkowej, w której ma bardzo ważną rolę - raczej epizodyczny; styl raczej harmoniczny niż polifoniczny; w kilku miejscach bez tekstu słownego".
***
Tytuł audycji: Kto słucha, nie błądzi, czyli Płytowy Trybunał Dwójki
Prowadzi: Jacek Hawryluk
Goście: Anna Radziejewska, Kacper Miklaszewski, Wojciech Michniewski
Data emisji: 18.03.2017
Godzina emisji: 17.00
bch/mz/jsz
