Dlaczego strach jest blady i ma wielkie oczy?

- Cechy "portretu pamięciowego" stracha są właściwie cechami przysługującymi zarówno strachowi-duchowi, który powoduje to uczucie, jak również osobie, która tego uczucia doświadcza - opowiadała w Dwójce prof. Ewa Rudnicka, tłumacząc pochodzenie takich fraz, jak "strach ma wielkie oczy" czy "blady strach".

(zdj. ilustracyjne)

Foto: Ipatov / Shutterstock.com

Słowa, z których zbudowano świątynie

- "Blady strach" pada lub padł na kogoś - przypominała językoznawczyni. Jak wyjaśniała, korzeni tego obrazowania można szukać w ludowym znaczeniu słowa "strach". - "Strach" oznaczał także ducha, mówiło się na przykład o strachach leśnych. Takiego stracha wyobrażano sobie jako bladą zjawę. Jak ktoś poczuł, że taki blady strach, blady duch na niego pada, robiło mu się strasznie, przeraźliwe - tłumaczyła prof. Ewa Rudnicka.

Podobna sprawa ma się z frazą "strach ma wielkie oczy" (i pochodnych, np. "mieć strach w oczach"). - Te wielkie oczy ma zarówno strach-duch, jak i osoba, która się go przestraszyła - mówiła językoznawczyni.

W audycji również o pochodzeniu takich słów i fraz, jak "paniczny strach", "cykor", "mieć pietra" czy "strachy na Lachy".

***

Tytuł audycji: Nasz język współczesny 

Prowadzili: Małgorzata Tułowiecka i Jakub Kukla

Gość: prof. Ewa Rudnicka

Data emisji: 17.03.2020

Godzina emisji: 17.30