Galeria: Arkadiusz Ziemba - wyprawa na Madagaskar (galeria) - Zdjęcie 11/14 - polskieradio.pl

Kanały internetowe

Historia

Serwisy historyczne

Radiowe Centrum Kultury Ludowej

Studio Reportażu I Dokumentu Polskiego Radia

Orkiestra Polskiego Radia W Warszawie

Lektury Do Słuchania

Ramówka

Częstotliwości

Sklep

Szkolenia

Section1

Arkadiusz Ziemba - wyprawa na Madagaskar (galeria)

Wszystkie Na prowincji, z dala od asfaltu, tam, gdzie nikt nie mówi po francusku i gdzie nie kupisz butelkowanej wody. Tu niewiele zmieniło się od czasów Fiedlera. Są na Madagaskarze po dziś dzień wioski, gdzie diabeł mówi dobranoc. Foto: fot. Arkadiusz Ziemba/ www.pipop.pl

Dla większości Malgaszy spotkanie fotografa jest tym, czym dla Ciebie byłaby wizyta i koncert filharmoników wiedeńskich w Twojej sypialni. Tylko niewielu stać w takiej sytuacji na naturalność. Uwielbiam chwile, kiedy spotykam osoby jak ta dziewczynka. Miała w sobie wiele odwagi i pewności siebie. Pozwoliła mi sfotografować siebie, a nie swoją pozę.

Alfredo Isaya to ostatnia osoba w Ambinanitelo, która pamięta Arkadego Fiedlera. Gdy zobaczyłem go, byłem pewien, że nie ma w nim już życia. Wyglądał jak żywa skamielina. Nad dawnymi fotografiami przeniósł się w czasie... Zaświeciły mu się oczy, ożył, mówił...

Jestem daleki od jakiegokolwiek idealizowania Madagaskaru. Jak każde miejsce, ma on swoje blaski i cienie. Co do jednego nie mam jednak wątpliwości: jest to kraj serdecznych ludzi. Gościnność Malgaszy bywa dla nas wręcz przesadna i absurdalna. Szczególnie, gdy przełamie się ich strach i nieufność. Jeden ze sposobów to oddanie czci zmarłym.

Mikroskopijna sieć kolejowa zamiera. Rezolutni Malgasze wykorzystują tory jako fundamenty. Robiąc to zdjęcie pomyślałem: otworzę drzwi. Tak, jakby miał wjechać przez nie pociąg. Ale drzwi były mocno przywiązane do reszty chaty. Miejscowi wytłumaczyli mi, że te są dla zmarłych. Żywi używają drzwi od strony południowej. Zgodnie ze zwyczajem plemienia

Nawet na prowincji Malgasze potrzebują choć minimalnej ilości gotówki. Nóż, ubranie, skromne mydło - tego nie zrobią sami. Niedawno spotkałem tam karawanę dwudziestu ludzi. Każdy z nich za przetransportowanie na swoich barkach dwóch worków węgla drzewnego zarobił coś koło 2 dolarów. Za pokonanie 170 kilometrów niedostępnych gór...

Bardziej ożywcze musi być próbowanie szczęscia w zabawie w

Malgasze nie rozumieją naszych pytań w stylu:

Dzisiaj, gdy przemieszczanie się stało się tak proste, coraz trudniej o satysfakcjonującą, wielowątkową podróż. Ziemia stała się zbyt mała, żeby oprzeć się postępującej unifikacji. Standardowym pytaniem jest: gdzie pojechać, a nie - po co pojechać. Dla mnie Madagaskar długo pozostanie jeszcze miejscem wyjątkowym. Krajem, które stawia wyzwania.

Głównym problemem Madagaskaru jest brak dróg. Drogi na wielu rozległych obszarach nie są złe. Ich po prostu nie ma. Potężne cyklony w porze deszczowej to zmora dla komunikacji. Nie jedyna. Niektórych dróg nie buduje się też z powodu konkurencję między plemionami. Plemię Merina, będące u władzy, nie rozwija sieci drogowej tam, gdzie żyje inne silne

Podstawą menu Malgasza jest ryż. Malgasz nie potrafi zjeść posiłku bez ryżu. Ryż jest dla niego jak chleb. Ryż na Madagaskarze nie ma nic wspólnego z papką, którą jemy w Polsce. Na tych terenach, gdzie kupienie czegokolwiek za pieniądze jest niewyobrażalnym luksusem, je się ryż, poza tym wszystko i nic.

Na prowincji, z dala od asfaltu, tam, gdzie nikt nie mówi po francusku i gdzie nie kupisz butelkowanej wody. Tu niewiele zmieniło się od czasów Fiedlera. Są na Madagaskarze po dziś dzień wioski, gdzie diabeł mówi dobranoc.

Mała Janis Joplin bawi całą wioskę.

Tradycyjne malgaskie zabawki to drewniana proca z kółkami

Białasy, które jadą ze mną na Madagaskar, zabierają ze sobą kilka prywatnych zdjęć. Pomaga to nawiązać relacje z ludźmi z wiosek. Miejscowych fascynuje podpatrywanie obcego, nieznanego świata. Ten młody Malgasz spotkał mnie po raz drugi na Czerwonej Wyspie i całkowicie zafascynował artykułem o jego okolicy.