Aleksander Bardini urodził się w 1913 roku, w Łodzi. W latach 1932–1939 studiował aktorstwo i reżyserię w Państwowym Instytucie Teatralnym w Warszawie. Jego nauczycielami byli Leon Schiller i Aleksander Zelwerowicz.
Od września 1939 do czerwca 1941 Aleksander Bardini pracował jako aktor i reżyser w Polskim Teatrze Dramatycznym we Lwowie. Po zajęciu miasta przez wojska niemieckie został przesiedlony do lwowskiego getta. Udało mu się uciec na aryjską stronę, ukrywał się w prywatnym mieszkaniu. Pracę w teatrze wznowił po ponownym zajęciu Lwowa przez wojska radzieckie w lipcu 1944. W 1945 przeniósł się ze lwowskim zespołem do Katowic. Po pogromie kieleckim w 1946 wyemigrował z Polski.
Do kraju powrócił w 1950, by nawiązać współpracę z warszawskimi teatrami: Wielkim i Polskim, później zaś: Teatrem Ateneum. Był wieloletnim pracownikiem w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie (od 1953 r. profesor). Współpracował z Teatrem im. Stefana Jaracza w Łodzi, Teatrem Współczesnym w Warszawie, Teatrem Starym w Krakowie.
Był znakomitym aktorem, również filmowym (m.in u Andrzeja Wajdy, Krzysztofa Zanussiego, Krzysztofa Kieślowskiego) oraz reżyserem teatralnym, twórcą wielu znamienitych inscenizacji.
Zmarły 22 lat temu artysta był także związany z radiem. Potwierdzeniem tego był Wielki Splendor, nagroda przyznawana przez Zespół Artystyczny Teatru Polskiego Radia za całokształt twórczości.
W audycji Joanny Szwedowskiej Bardini wprowadził słuchaczy w swój muzyczny świat i tłumaczył, czym dla niego jest muzykalność.
