Antoine Tamestit – altówka, Les Musiciens du Louvre – Grenoble, dyr. Marc Minkowski (nagranie: kwiecień 2011, Opera Królewska w Wersalu; Naïve 2011)
Pozostałe nagrania, których słuchaliśmy w audycji:
- William Primrose – altówka, Boston Symphony Orchestra, dyr. Charles Munch (nagranie: Boston 31.03.1958; LP RCA Victor Red Seal 1958/CD Sony BMG 2007)
- Donald McInnes – altówka, Orchestre National de France, dyr. Leonard Bernstein (nagranie: 3.XI. 1976 Salle Wagram, Paryż; LP EMI 1977/7 CD Warner Classics 2018 “Leonard Bernstein – An American in Paris”)
- Gérard Caussé – altówka, Orchestre Révolutionnaire et Romantique, dyr. John Eliot Gardiner (nagranie: 10/1994, Londyn; Philips 1996)
- Tabea Zimmermann – altówka, London Symphony Orchestra, Sir Colin Davies (nagranie: 16/17 lutego 2003; LSO Live 2003)
- Tabea Zimmermann – altówka, Les Siècles, dyr. François-Xavier Roth (nagranie: 2/3 marca 2018 Filharmonia Paryska; Harmonia Mundi 2019)
Wykonania Symfonii "Harold w Italii" op. 16 Berlioza oceniało Jury w składzie: Dorota Kozińska, Kacper Miklaszewski i Marek Czech.
Plan słuchania wyglądał następująco:
I runda
Adagio – Allegro
(1) Harold w górach. Obrazy melancholii, szczęścia i radości
II runda
Allegretto
(2) Marsz pielgrzymów śpiewających wieczorną modlitwę
III runda
Allegro
(3) Góral z Abruzji śpiewa serenadę swej ukochanej
Finał
Allegro frenetico
(4) Orgia brygantów. Wspomnienia wcześniejszych scen.
***
Poznali się w grudniu 1833 roku, a już w styczniu Paganini odwiedził Berlioza i zamówił u niego utwór na altówkę solo i orkiestrę. Był to oczywiście ukłon w stronę podziwianego kompozytora, ale zamówienie miało także drugie dno, czysto praktyczne. Paganini nabył właśnie nowy instrument - altówkę Stradivariusa. Chciał oszołomić widzów wirtuozerią, podobnie jak to miał w zwyczaju czynić, grając na skrzypcach.
Finał tej historii pamiętamy. Paganini z wstępnych propozycji Berlioza nie był zadowolony, kompozycja nie przypadła mu do gustu - uważał, że solista ma w niej zbyt wiele pazu. Panowie jednak nie poróżnili się. Wszystko zostało załatwione polubownie, jak na dżentelmenów przystało. Paganini za zamówienie zapłacił, ale utworu nigdy nie wykonał, Berlioz zaś przerobił wstępne szkice, zamieniając utwór w drugą symfonię, zatytułowaną Harold w Italii na altówkę i orkiestrę.
Podobnie jak Symfonia fantastyczna, każda z czterech części utworu została opatrzona tytułem.
Kompozycja została ukończona w czerwcu 1834 roku. 23 listopada odbyło się prawykonanie w Konserwatorium w Paryżu. Solistą był Chrétien Urhan, pierwszy skrzypek dwóch orkiestr – Konserwatorium i Opery.
***
Tytuł audycji: Płytowy Trybunał Dwójki
Prowadził: Jacek Hawryluk
Data emisji: 23.03.2019
Godzina emisji: 17.00
pg
