Didżejom też nie jest łatwo...

Rządzą zastępami klubowych dusz, dbają o dobrą zabawę, a ci najbardziej ambitni także o naszą muzyczną edukację. Didżeje zarywają noce, żeby wprawić nas w szampański nastrój. I wbrew pozorom wcale nie mają łatwego życia.

W pewien grudniowy wieczór za konsoletą klubu w Miami stanął DJ Shadow, jedna z legend tanecznej elektroniki. Niestety artysta nie miał szans zaprezentować swojej muzyki, bo organizator imprezy stwierdził, że prezentowane przez niego utwory nie są dość komercyjne i publiczność nie chce się przy nich bawić. Jak się okazuje, nie był to odosobniony przypadek. Wcześniej z tego samego klubu został wyrzucony nowojorski DJ Dennis Ferrer. Powód był podobny: za mało komercyjny set.
 - Didżeje, którzy są jak szafa grająca, bywają częściej zapraszani na imprezy i więcej zarabiają - wyjaśnia Duże Pe . - Rozumiem, że ludzie, którzy przychodzą do klubu, chcą się dobrze bawić, ale wolę, jak bawią się do mojej muzyki, niż gdybym miał grać to, co oni mi podyktują.
Słowo "didżej" pochodzi od angielskiego "disc jockey" i oznacza osobę zajmującą się dobieraniem, odtwarzaniem i miksowaniem muzyki. Po raz pierwszy określenie pojawiło się w 1935 roku. Użył go Walter Winchell, gdy opisywał Martina Blocka, pierwszego radiowca, który uzyskał status gwiazdy.  
 

- Na pierwszy rzut oka ta praca wygląda jak zabawa trwająca 24 godziny na dobę. Kluby, całonocne balangi, szał na parkiecie i życie z imprezy na imprezę - opowiada Piotr Wawrowski , szef muzyczny Czwórki. - Ale didżeje, którzy dbają o swój wizerunek i chcą coś więcej osiągnąć, muszą pracować pomiędzy samymi klubami: szkolić swój warsztat, szukać nowych dźwięków, zająć się produkcją własnych numerów.

Wady i zalety didżejskiej profesji poznasz, słuchając nagrania z audycji "W cztery oczy" . Kasia Węsierska przepytywała Łukasza Naporę, Dużego Pe i Piotra Wawrowskiego.   

kul