Izabela Fornalik: rozpacz nie ma ilorazu inteligencji

- Śmierć chcemy oswoić, ale wciąż traktujemy ją tak, jakby nas nie dotyczyła - mówi dr Izabela Fornalik, pedagożka specjalna. - W tej kwestii osoby z niepełnosprawnością intelektualną mają trudniej i ich rodziny mają trudniej - dodaje. 

zdjęcie ilustracyjne

Foto: Mary Rice/Shutterstock

Niepełnosprawność, miłość, seks - zadania edukatorów i rodziców

Osoby z niepełnosprawnością intelektualną zwykle umierały młodo, często w rodzinnym domu, pod opieką rodziców lub w domach opieki społecznej. Ich długość życia w ostatnich latach wydłużyła się, a to oznacza, że nieuchronnie zetkną się ze śmiercią bliskich osób. Czy można je do tego przygotować i wypracować dojrzałą postawę wobec śmierci?

- Śmierć to największa niewiadoma naszego życia, ale i największa pewność życiowa - podkreśla gość Kuby Jamrozka. - Dla dzieci jest pojęciem abstrakcyjnym. Ja osobom z niepełnosprawnością intelektualną tłumaczę na czym ona polega: że człowiek przestaje oddychać, czuć, że już go nic nie boli, nie może się ruszać. Przywołuję przykłady maszyny, czy kwiatka - dodaje. 

Osoba z niepełnosprawnością czuje. To, że nie wyraża tego, nie znaczy, że tego nie przeżywa Izabela Fornalik

Pokutuje przekonanie, że nie trzeba i nie warto z osobami z niepełnosprawnością intelektualną rozmawiać o śmierci. Zdarza się, że bliscy, chcąc je chronić, odmawiają im prawa np. do uczestnictwa w pogrzebie. Czy osoby z niepełnosprawnością intelektualną zapominają o zmarłym? Co się z nimi dzieje po śmierci najbliższego opiekuna? Jak rodzic może zadbać o swoje dziecko i to co z nim będzie po jego śmierci? Jak wypełnić brak poczucia bezpieczeństwa, który pojawia się wraz ze "zniknięciem" bliskiej osoby? O tym rozmawialiśmy w "Strefie Prywatnej". 

***

Tytuł audycji: Strefa prywatna

Prowadzi: Jakub Jamrozek

Gość: dr Izabela Fornalik (pedagożka specjalna i edukatorka seksualna, psychoterapeutka)

Data emisji: 12.11.2018

Godzina emisji: 20.08

pj/kd