Prof. dr hab. Andrzej Szczeklik był kierownikiem II Katedry i Kliniki Chorób Wewnętrznych Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego. Był twórcą i organizatorem dużej jednostki klinicznej, naukowej i dydaktycznej, jaką jest II Katedra Chorób Wewnętrznych.
Zobacz galerię: DZIEŃ NA ZDJĘCIACH>>>
Swoje naukowe zainteresowania skupił wokół chorób układu krążenia i oddechowego. Kierował programem Europejskiej Sieci Badań nad Astmą Aspirynową, skupiającej 24 ośrodki uniwersyteckie z 14 krajów. Dzięki tym badaniom wiemy, dlaczego aspiryna zapobiega zawałom serca i udarom mózgu.
W latach 70. profesor Szczeklik przedstawił teorię rozwoju astmy oskrzelowej, tak zwanej astmy aspirynowej, a także opisał działanie prostacykliny na ustrój ludzki i wprowadził ją do leczenia chorób tętnic.
Był autorem ok. 650 prac naukowych drukowanych w najbardziej prestiżowych międzynarodowych czasopismach, dzięki czemu osiągnął w ostatnim dziesięcioleciu pozycję najczęściej cytowanego polskiego autora w piśmiennictwie naukowym z zakresu medycyny i biologii.
Od 1994 roku był członkiem Papieskiej Akademii Nauk, należał także do Polskiej Akademii Umiejętności i Polskiej Akademii Nauk. Był również doktorem honoris causa uniwersytetów medycznych w Warszawie i Katowicach. Od 2009 roku profesor Andrzej Szczeklik należał do Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa.
Był laureatem licznych nagród - w 1997 roku uzyskał - wraz z doktorem Markiem Sanakiem - I nagrodę czasopisma Lancet za odkrycie podłoża genetycznego astmy oskrzelowej, a rok później Royal College of Physicians w Londynie wyróżniło go Nagrodą Specjalną i przyjęło w poczet swoich członków.
Naukowiec doceniony na świecie
Andrzej Szczeklik urodził się w 29 lipca 1938 roku w Krakowie. Ukończył studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Krakowie, następnie kształcił się w Stanach Zjednoczonych i w Szwecji. W 1963 roku rozpoczął pracę na Akademii Medycznej we Wrocławiu.
Pracę doktorską obronił w 1966 roku, habilitował się trzy lata później z zakresu chorób wewnętrznych. W latach 1990-1993 był rektorem Akademii Medycznej w Krakowie, a do 1996 roku - prorektorem Uniwersytetu Jagiellońskiego do spraw Collegium Medicum. Następnie kierował II Katedrą Chorób Wewnętrznych Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie.
IAR,PAP,kk