Serwis specjalny: Witold Rowicki w Polskim Radiu >>>
Rozmowa odbyła się w 1984 roku w związku z 70. urodzinami Witolda Rowickiego oraz specjalnym koncertem, który zorganizowano z tej okazji w Filharmonii Narodowej. - To ogromna satysfakcja: widzieć, że wypracowane wówczas przez nas wartości są wciąż żywe w czwartym pokoleniu - podkreślił dyrygent. Nic dziwnego, że pamięcią wracał przede wszystkim do początków swojej współpracy z Orkiestrą Filharmonii Warszawskiej (przemianowanej na "Narodową" w 1955 r., wraz z oddaniem do użytku budynku przy ulicy Jasnej)
- Gdy przyjechałem od Warszawy w 1950 roku, nie było gdzie ani z czego grać. Próby organizowaliśmy na schodach Teatru Roma, w szkolnych salach gimnastycznych, a nawet w Hali Mirowskiej - opowiadał po czterech dekadach. - Były chwile załamania, ale przetrwaliśmy, bo cała społeczność Warszawy interesowała się naszym losem. Ludzie walili na koncerty drzwiami i oknami, zaczepiali nas na ulicach, zgłaszając poprawki do programów…
Wkrótce lokalny fenomen Filharmonii Narodowej przekształcił się w sukces międzynarodowy. Zespół pod przewodnictwem Rowickiego podbijał kolejne zachodnie rynki. - Wszędzie, gdzie przyjeżdżaliśmy, mąciliśmy swoim poziomem, oryginalnym stylem gry, repertuarem. Bilety wykupywano na pniu - opowiadał po latach zasłużony promotor polskiego repertuaru. Przełożyło się to oczywiście na propozycje współpracy kierowanego do Rowickiego przez najlepsze orkiestry świata. Choć polski dyrygent nie unikał gościnnych występów, nigdy nie zdecydował się na wyjazd. Jak sam mówi, powstrzymało go głębokie umiłowanie muzyki polskiej.
W rozmowie nagranej w 1984 roku Witold Rowicki wspominał także swoją trudną młodość oraz początki pracy z Wielką Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia.
mm/mc