Warszawska Orkiestra Sentymentalna Warszawa

Warszawska Orkiestra Sentymentalna /Warszawa/

Gabriela Mościcka - akordeon, śpiew
Marcin Żebrowski - mandolina
Lena Nowak - klarnet
Łukasz Owczynnikow - kontrabas
Jakub Fedak – wibrafon

Skład instrumentalny nawiązuje do zespołów międzywojennych. Folklor miejski stale przenikał się z mazowieckimi mazurkami, z muzyką ludową w Polsce, tworząc niepowtarzalną nową jakość. W swojej muzyce Orkiestra Sentymentalna nawiązuje do obu tych dawnych tradycji, wybiera piękne, nastrojowe melodie, wydobywając je i szlifując na nowo, by zadowolić spragnionego ich miłośnika oraz je propagować.  
Orkiestra Sentymentalna to zespół pod kierownictwem Gabrieli Mościckiej występujący w różnych składach i okolicznościach, rozsmakowany w dawnych, przedwojennych melodiach. Wykonuje m. in. piosenki z repertuaru Adama Astona, Mieczysława Fogga, Wiery Gran, jak również własne kompozycje w podobnym klimacie. Aranżacje i sposób wykonania wybranych utworów jest wierny ich oryginalnemu decorum, jednakże nie jest rekonstrukcją, a wspólnym dziełem wykonawców. Zespół kultywuje miejski folklor sprzed lat w autentyczny sposób oddając urok tych dawnych melodii. W repertuarze Orkiestry znajdują się utwory o wpływach rosyjskich, żydowskich i polskiej muzyki ludowej (głównie z Mazowsza).
Pomysłodawczyni zespołu od 2011 roku współtworzyła Grupę Teatralną Warszawiaki, której działania animacyjne, muzyczne i teatralne skupiały się na szerzeniu folkloru miejskiego i Orkiestra Sentymentalna jest m.in. owocem tych doświadczeń.

Zagan Acoustic Pruszcz Gdański

Zagan Acoustic /Pruszcz Gdański/

Paweł Zagańczyk - akordeon
Joachim Łuczak - skrzypce
Andrzej Wojciechowski - klarnet
Jarosław Stokowski - kontrabas

Zagan Acoustic tworzą czterej wykształceni klasycznie nietuzinkowi instrumentaliści. Każdy z muzyków wnosi do zespołu swoje indywidualne spojrzenie, wpływające ostatecznie na brzmienie całego kwartetu. Grupa powstała w 2006 roku w Akademii Muzycznej w Gdańsku z inicjatywy Joachima Łuczaka i Pawła Zagańczyka – od którego nazwiska pochodzi nazwa grupy. W repertuarze muzyków znajdują się głównie kompozycje własne. Zarejestrowane zostały na debiutanckiej płycie zatytułowanej "3:1". Album nagrany został z pierwszym klarnecistą zespołu – przedwcześnie zmarłym Jakubem Kubalą. Na uwagę zasługują ostatnie peregrynacje muzyków do świata muzyki tradycyjnej, czego owocem jest płyta "Folk&Roll" - z gościnnym udziałem Krzesimira Dębskiego.
 
Zagan Acoustic jest doskonale znany melomanom na Wybrzeżu. Na zaproszenie zagranicznych instytucji kulturalnych koncertowali na Litwie, Słowacji, w Szwecji, Niemczech i Szwajcarii. Twórczość zespołu prezentowana była kilkakrotnie w audycjach radiowych i telewizyjnych m.in. TVP Gdańsk, Program 2 Polskiego Radia, Polskie Radio RDC, Radio Gdańsk, Radio Głos, Radio Niepokalanów. Wybitny twórca teledysków muzycznych Yach Paszkiewicz wykorzystał kompozycje Zagan Acoustic do swoich realizacji filmowych. Zaaranżowane zostały one również na orkiestrę kameralną. Muzycy występowali wówczas w roli solistów z Polską Filharmonią Kameralną pod dyrekcją Wojciecha Rajskiego.

Taboret Warszawa

Taboret /Warszawa/

Natalia Czekała - fortepian
Karolina Matuszkiewicz - skrzypce
Artur Siejka - kontrabas
Krzysztof Guzewicz – instrumenty perkusyjne
 
Najzwyczajniejszy, niepozorny mebel stał się znakiem rozpoznawczym zespołu po jego debiucie scenicznym. Rozpoczynające koncert w warszawskim Muzeum Etnograficznym niezamierzone połamanie stołka zostało potraktowane przez członków zespołu jako dobra wróżba i symboliczny punkt wyjścia dla dalszej działalności. Działalności, którą można określić jako „pochwałę przypadku”, czyli nieoczekiwanych spotkań muzycznych, zaskakujących inspiracji, spontanicznego tworzenia i improwizacji.
Wywodząc  się z różnych środowisk artystycznych członkowie zespołu mają odmienne, indywidualne spojrzenia na muzykę korzeni. Polskie melodie ludowe stanowią bazę dla poszukiwań wspólnego języka muzycznego dającego pełną swobodę wypowiedzi i poczucie wolności. Tak by „przypadki” sceniczne nie były zwykłymi incydentami a mogły przerodzić się w momenty szczególnego porozumienia między artystami.

Natalia Czekała – pomysłodawczyni projektu i inicjatorka założenia zespołu Taboret. Ukończyła warszawski Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina w klasie fortepianu prof. Edwarda Wolanina oraz kameralistyki fortepianowej prof. Mai Nosowskiej.  Przez rok studiowała w Wiedniu. Laureatka konkursów pianistycznych we Włoszech, na Łotwie, Węgrzech oraz w Polsce. Pracuje jako animator ekspozycji w Muzeum Chopina.  

Karolina Matuszkiewicz - absolwentka UMFC w Warszawie w klasie skrzypiec prof. Julii Jakimowicz - Jakowicz i asystenta dra Jakuba Jakowicza, a wcześniej u prof. Janusza Kucharskiego i ad. Marii Orzechowskiej. Obecnie studentka II roku Akademii Muzycznej w Krakowie w klasie fideli kolanowych u prof. Marii Pomianowskiej. Laureatka wielu konkursów skrzypcowych w Polsce. Grała u boku takich artystów jak Maria Pomianowska, Maria Sadowska czy Andrzej Seweryn.

Artur Siejka  - gry na kontrabasie uczył się w PSM II stopnia w Sochaczewie. Ukończył studia w Wojskowej Akademii Technicznej, jako inżynier budownictwa. Swoją pasję muzyczną rozwija udzielając się w wielu projektach jako kontrabasista i gitarzysta basowy, a ponadto jako perkusista. Miał przyjemność dzielić scenę m.in. z Mariuszem Wawrzyńczykiem, Januszem Krucińskim, Halinką Młynkową czy Anią Rusowicz oraz współtworzyć sekcję rytmiczną w zespołach takich jak PO CO, The Engineers Band, Bardotka Trio czy orkiestra Teatru Pijana Sypialnia.

Krzysztof Guzewicz – perkusjonista, animator kulturalny. Pobierał nauki u m.in. Zohara Fresco, Bijana Chemiraniego czy Muthu Kumara. Specjalizuje się w bliskowschodnich instrumentach perkusyjnych. Inicjator powstania takich zespołów jak: Tygiel Folk Banda,  Dobroto, Art Machina. Twórca wielu projektów kulturalnych dla dzieci i młodzieży propagujących tradycje muzyczne świata. Współzałożyciel i działacz kulturalnego stowarzyszenia „ Niech będzie”.

Justyna Jary i zespół PompaDur Warszawa

Justyna Jary i zespół PompaDur /Warszawa/

Justyna Jary – śpiew, looper wokalowy, autorka koncepcji i nowo powstałych linii melodycznych
Robert Lipka – akordeon
Michał Zuń – kontrabas
Bartosz Smorągiewicz – saksofony: tenorowy, barytonowy

PompaDur to trupa dworsko-podwórzowa. Ich muzyka jest świeża i ożywcza jak dobrze naostrzony tasak; zawsze dobrze skrojona i z falbaną, której niejedna hrabina by pozazdrościła. Styl, sznyt i wykwint jest tu w prostej linii z wyższych sfer : z zadymionych spelunek, podmiejskich tancbud i kabaretów. PompaDur ma w zanadrzu melancholijne ballady podwórzowe, zabawne opowieści noir, tanga w których każdy krok jest grą o życie. Pieśni są o sprawach codziennych – dramatycznych rozstaniach, miłości nad śmierć i tajemnicach ukrywanych w futerale od kontrabasu. Gdzie miłość i inne demony, tam i krew musi się czasem polać; ale jakkolwiek zadymiony byłby lokal a mgła dokoła gęsta, krew pozostaje błękitna i słodka, a muzyka żywiołowa, liryczna i stylowa! Wraz z aktorką i wokalistką - Justyną Jary zespół stworzył program artystyczny pełen pieśni z lekka makabrycznych, chwilami mrocznych i tajemniczych, nader zaś często tryskających czarnym humorem.

Pieśni powstały z fascynacji folklorem miejskim - warszawskimi balladami podwórzowymi, w których mistrzowsko odmalowany jest światek apaszów, szemranych interesów, wielkich namiętności, wreszcie... zbrodni. Muzyka wchodzi w nich w zawiłe relacje z tekstem, nierzadko uszczypliwo- błyskotliwym i dosadnym. Potencjalnych krwawych ballad zebraliśmy sporo, bo od kilku już lat współtworzymy (Justyna Jary, Robert Lipka) projekty artystyczne z warszawskimi seniorami (muzyczne - np. Cała Praga Śpiewa z seniorami z DDP z Brzeskiej i teatralne- np. „Imieniny Katarzyny” z seniorami z Ośrodka Edukacji Kulturalnej “Sadyba”). Zależało nam na tym, by nie tylko odświeżyć przedwojenne szlagiery warszawskich ulic, albo skomponować muzykę do tekstów, w których ta zaginęła, ale także by stworzyć nowe utwory, traktujące o bieżących wydarzeniach, by kontynuować tradycję ballad podwórzowych.
Projekt został zrealizowany w ramach stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, które otrzymała Justyna Jary w 2014 roku.

Kipikasza Sandomierz

Kipikasza /Sandomierz/

Karolina Balmas - śpiew, klawisze, djembe, instrumenty autorskie
Aleksandra Członka - śpiew, instrumenty perkusyjne, melodyka, talerze

Zespół Kipikasza to duet żeński powstały w 2013 roku, czerpiący inspirację z polskiej muzyki tradycyjnej i dziadowskiej piosenki w pełnym tego słowa znaczeniu! O charakterze brzmienia zespołu decydują instrumenty z różnych stron świata, mała elektronika, autorskie instrumenty wykonane z „byle czego”,  biały śpiew oraz po prostu śpiewy. Przez surowe brzmienie duet chce osiągnąć efekt nieco psychodelicznej muzyki. Zespołu nie tworzą profesjonaliści, muzycy – „jesteśmy grajkami”.
Utwory przybierają formę bajek i opowiastek. W tekstach poruszane są tematy dotyczące wierzeń ludowych (takich jak wiara w południce czy zmory) oraz problemów ówczesnych ludzi, na przykład spanie pod gorącą pierzyną lub losy chłopa niesłuchającego swojej baby. W ludowych historiach jest wiele tajemnic i niewytłumaczalnych zjawisk. Jedno jest pewne: za złe uczynki każdego spotyka kara.
Zespół uczy się u najstarszych muzykantów wiejskich, bierze czynny udział w warsztatach muzyki tradycyjnej organizowanych przez stowarzyszenia zajmujące się badaniem polskiej muzyki ludowej oraz podejmuje samodzielne podróże, które mają na celu rejestrację muzyki tradycyjnej i najstarszych pieśni.
Osiągnięcia:
- III miejsce podczas 23 Festiwalu Mikołajki Folkowe 2013 "za pomysłowość i odwagę, oraz poszukiwanie i świeżość eksperymentowania".
- wyróżnienie "za niekonwencjonalność i ekspresję" podczas 23 Festiwalu Mikołajki Folkowe w Lublinie 2013 (sesja nagraniowa i produkcja teledysku).
- I miejsce podczas Przeglądu Piosenki Wojska Polskiego Zegrze 2014 - za własną twórczość.
W programie konkursowym zabrzmią pieśni tradycyjne pochodzące z Lubelszczyzny, zaaranżowane przez duet, z wykorzystaniem różnych instrumentów i przedmiotów oraz nasze własne kompozycje z tekstami nawiązującymi do dawnych wierzeń ludowych, demonologii słowiańskiej i obrzędowości.

BUM BUM ORKeSTAR

BUM BUM ORKeSTAR

Oliwier Andruszczenko - klarnet
Piotr Krukowski - trąbka
Mateusz Wachowiak - akordeon
Piotr Janiec - tuba
Mateusz Sieradzan - tapan
Olga Tołwińska – śpiew (gościnnie)

BUM BUM ORKeSTAR jest zespołem łączącym muzykę bałkańską, klezmerską i tradycyjną muzykę polską. To wpływy i przenikanie się tych trzech muzycznych światów sprawiają, że zespół na scenie potrafi zaskoczyć energią, zaraz potem wzruszyć rzewną melodią, by na koniec zmusić publiczność do poruszania ciałem w rytm muzyki. Każdy koncert jest niepowtarzalny i zarazem nieobliczalny. Każdy jest na swój sposób wyjątkowy. A to za sprawą 5 muzyków (klarnet, trąbka, akordeon, tuba, bułgarski bęben), którzy kochają to co robią, grając emanują pozytywną energią i zarażają tym publiczność.

BUM BUM ORKeSTAR zajął drugie miejsce na Konkursie Mikołajki Folkowe 2014.

Grzegorz Tomaszewski i Bayan Brothers Wągrowiec

Grzegorz Tomaszewski i Bayan Brothers /Wągrowiec/

Grzegorz Tomaszewski – cytra węgierska, fidola Fischera
Łukasz Mirek – akordeon
Aleksander Jakubów – akordeon

Grzegorz Tomaszewski edukację muzyczną zaczynał od akordeonu. W grze na cytrze kształcił się głównie sam. W latach 1998 - 2000 nawiązał kontakt z europejskim środowiskiem muzyków cytrzystów uczestnicząc w spotkaniach i kongresach cytrzystów w Czechach i w Austrii. W trakcie swoich koncertów solowych ukazuje pełnię brzmień i możliwości trzech cytr – koncertowej , akordowej i węgierskiej. W swoim dorobku fonograficznym ma m.in. dwie płyty nagrane tylko na cytrach – „Rośnie ziele” (2005) oraz „Kuranty przeszłości (2011) . W roku 2010 założył zespół Kwartet Pałucki  składający się z wybitnych postaci polskiego nurtu „World  Music” . Zespół ten w kwietniu 2014 roku – Roku Kolbergowskim przedstawił  program zainspirowany zapisami Kolberga pt. „Zapomniane Pieśni Pałuk”. Jako kompozytor pisze utwory na cytrę oraz na akordeon - także dla duetu akordeonowego Bayan Brothers.

Duo akordeonowe Bayan Brothers powstało w 2007 roku z inicjatywy Łukasza Mirka obecnie studenta Poznańskiej Akademii Muzycznej w klasie akordeonu oraz Mateusza Dońca. Od 2014 roku Mateusza Dońca zastąpił Aleksander Jakubów słuchacz Państwowej Szkoły Muzycznej II stopnia w Poznaniu, pochodzący z Wągrowca. Muzycy postanowili nie zamykać się w jednym stylu, lecz pokazać, że akordeon to instrument wszechstronny i można na nim grać zarówno muzykę klasyczną, współczesną, folkową, jak i klubową. Z Grzegorzem Tomaszewskim duet współpracuje od 2014 roku.

W repertuarze tria znajdują się utwory oparte na tradycyjnych motywach muzyki z Pałuk oraz kompozycje własne. Zespół sięga do różnych źródeł - począwszy od zapisów Oskara Kolberga poczynionych w majątku Karola Libelta - w pałuckim Czeszewie a skończywszy na źródłach prywatnych. Utwory własne inspirowane są także muzyką mniejszości niemieckiej i żydowskiej zamieszkałej przed II wojną światową na terenie Pałuk. Trio stara się przerzucać mosty pomiędzy muzyką dawną, nową i łączyć harmonię muzyki klasycznej z prostotą tematów muzyki tradycyjnej.

Odpoczno Łódź

Odpoczno /Łódź/

Marek Kądziela – gitara
Piotr Gwadera – perkusja
Marcin Lorenc – skrzypce, basy
Katarzyna Zedel – śpiew, basy (gościnnie)

Zespół ODPOCZNO powstał w 2014 roku. Tworzą go  muzycy zajmujący się różnymi gatunkami: od muzyki improwizowanej, poprzez alternatywną scenę rockową aż po polską muzykę tradycyjną. Wspólnym mianownikiem w przypadku muzyków ODPOCZNA, okazała się właśnie muzyka z regionu opoczyńskiego. Starając się zachować jak najbardziej surowe i oryginalne brzmienie, grupa chce łączyć współczesną improwizację z żywiołowością wiejskiego grania.

Marek Kądziela - gitarzysta jazzowy, kompozytor, pedagog. Absolwent The Carl Nielsen Academy of Music Odense w Danii. Jako student duńskiej uczelni został uhonorowany szwajcarsko-duńskim stypendium „Foundation Idella”. Jest zwycięzcą prestiżowych polskich konkursów: „Noc Bluesowa”, „Guitar City”, „Bielska Zadymka Jazzowa”, ” Jazz Nad Odrą”. Jest współzałożycielem, jak również kompozytorem muzyki zespołów takich jak „Off-Quar-Tet” „Hunger Pangs” , „Kran”, „Kądziela & Wójciński”, MK ADHD fet Rudi Mahall itp. Muzyk działa aktywnie i współpracuje z europejską i amerykańską sceną muzyczną. Jest również doświadczonym pedagogiem i animatorem kultury, prowadził wielokrotnie warsztaty jazzowe, wykłady oraz wydarzenia kulturalne w Polsce i za granicą.

Piotr Gwadera - perkusista, akordeonista, kompozytor muzyki filmowej, animator łódzkiej sceny muzycznej. Współtworzy zespoły  L. Stadt, Mister D., Little White Lies, P.K.P,  Bogowie i Marynarze Łodzi. Współpracował ze Steven'em Bernstein'em , Marcinem Maseckim , Jerzym Mazzollem , Tymonem Tymańskim, Antonim Gralakiem, Markiem Kądzielą. Brał udział w wielu projektach muzycznych z pogranicza jazzu, rocka, muzyki eksperymentalnej. W 2011roku zdobył wraz z L.Stadt, nagrodę TVP Kultura "Gwarancja Kultury" w kategorii jazz, rock. Laureat plebiscytu "Punkt dla Łodzi" w 2012 roku, w kategorii "twórcze szaleństwo". Występował na najważniejszych festiwalach polskich (Opener Festiwal, Off Festiwal) i zagranicznych (SXSW,US; Afisha Picnic,Rosja; Indie Week,Kanada).

Marcin Lorenc – skrzypek, animator, dziennikarz. Zafascynowany tradycyjną muzyką centralnej Polski, w tym grą skrzypków: Tadeusza Kubiaka ( region łęczycki), czy Czesława Skrzydłowskiego (sieradzkie). Na stałe związany z łódzką kapelą Gęsty Kożuch Kurzu, współorganizator cyklu zabaw tanecznych "Pograjka Łódzka". Wraz z kapelą GKK jest laureatem  II nagrody w konkursie Stara Tradycja (2012) oraz Baszty - głównej nagrody w kategorii muzyka rekonstruowana  Ogólnopolskiego Festiwalu Kapel i Śpiewaków Ludowych (2012).  Marcin Lorenc w 2013 roku był stypendystą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Katarzyna Zedel -  z pochodzenia Wielkopolanka, obecnie mieszkająca na południu Mazowsza. Pasjonatka chorału gregoriańskiego i muzyki tradycyjnej. Od kilku lat zgłębia tajniki ludowego instrumentarium muzycznego. Jest uczennicą wiejskich muzykantów z regionu radomskiego, m.in. Jana Gacy, Jana Fokta i Wiesławy Gromadzkiej i lubelskiego: Stanisława Głaza, Leona Krzosa i Zbigniewa Butryna.


Kapela Wałasi Istebna

Kapela Wałasi /Istebna/

Zbigniew Wałach – skrzypce, instrumenty pasterskie, śpiew
Marta Matuszna – skrzypce, śpiew
Jan Wałach – skrzypce, śpiew
Stanisław Bafia – skrzypce, śpiew
Rafał Bałaś – kontrabas
Wojciech Golec – akordeon

Zespół powstał ponad 30 lat temu w Istebnej. Początkowo, wzorując się na starszych muzykantach wykonywał muzykę Beskidu Śląskiego, z czasem zaczął ją aranżować w nowy sposób i w końcu - tworzyć własne kompozycje. W trakcie istnienia kapela zmuszona była borykać się z wieloma trudnościami. Do końca jednak zachowała swoją odrębność i unikalność, skutecznie broniąc się przed destruktywnym wpływem zjawiska, jakim jest komercjalizacja. Muzycy brali udział w licznych festiwalach, konkursach i przeglądach.

Założycielem zespołu jest prymista Zbigniew Wałach. Wyrósł on w kręgu góralskiej tradycji Beskidu Śląskiego, w rodzinie o pokoleniowych tradycjach muzycznych i artystycznych. Jako wnuk artysty-malarza Jana Wałacha od najmłodszych lat miał kontakt ze sztuką. Za działalność artystyczną został laureatem jednej z najbardziej prestiżowych nagród w dziedzinie folkloru, nagrody im. Oskara Kolberga. Po rozpadzie projektu Wałasi i Lasoniowie do współpracy zostały zaproszone osoby z Beskidu Żywieckiego i Podhala. Spadkobiercy tradycji prezentują światu stare, tradycyjne melodie, nadając im nowy sens i brzmienie. Umocnieni w tradycji swoich regionów, sięgają do wspólnego fundamentu, pozostawiają indywidualne cechy swojego pochodzenia.

W repertuarze znajdują się przede wszystkim kompozycje Zbigniewa Wałacha. Utwory te powstawały przez kilka lat pod wpływem miejsc, obrazów, odczuć, które poruszały i prowokowały do ich utrwalenia. Inwencja, fantazja, wyobraźnia a przede wszystkim „kawałek duszy” to podstawa twórczości „Wałachów”. Twórczość kapeli jest mocno zakorzeniona w kulturze, dla współczesnego słuchacza stanowi pomost pomiędzy tym, co jest mu bliskie we współczesnej muzyce a wolnością, która grała w duszach góralskich przodków.

The Supertonic Orchestra Lublin

The Supertonic Orchestra /Lublin/

Przemysław Łozowski - skrzypce, trąbka, lira korbowa, akordeon, śpiew
Aneta Moran - saksofon
Marek Blaszyk - saksofon, klarnet
Bartosz Warkoczyński - klarnet
Marcin Natorski - gitara, mandolina, śpiew
Marco Santaroni - kontrabas
Chris Hokamp -  perkusja
 
The SuperTonic Orchestra została założona w 2010 roku przez Przemysława Łozowskiego multi-instrumentalistę z Lublina. Zespół powstał na emigracji - w Dublinie, gdzie Przemysław Łozowski zebrał grupę muzyków z różnych środowisk, dzielących tę samą pasję. Muzycy i muzykanci spotkali się na emigracji, ale mają - jak się okazało - wspólne doświadczenia ze sceny folkowej w Polsce. Okazało się, że aktywnie działali w różnych formacjach w Polsce, kiedy ruch folkowy dopiero się upowszechniał. Były to czasy pierwszych edycji konkursu Nowa Tradycja w których brali udział w różnych formacjach i nie znali się aż do spotkania w Supertonic Orchestra.
Nadal działa na terenie Polski, podejmując współpracę z ośrodkami takimi jak Teatr Brama Grodzka w Lublinie.  

The SuperTonic Orchestra znajduje inspirację w kulturze tworzonej przez społeczności, które dawniej zamieszkiwały Rzeczypospolitą. Tradycyjne instrumenty, takie jak lira korbowa czy skrzypce są połączone z dętymi jak klarnet, saksofon, trąbka, puzon a nawet gitara elektryczna.

Zespół opracował nowoczesne brzmienie, zachowując przy tym wrażliwość na tradycję muzyki źródeł. Wpływy z pozornie odległych gatunków takich jak reggae, jazz i rock są ważną częścią brzmienia.
The SuperTonic Orchestra stała się najbardziej rozpoznawalnym zespołem w Irlandii nawiązującym do muzyki Europy Środkowej i Wschodniej.

Ludożercy z Innej Wsi Poznań

Ludożercy z Innej Wsi /Poznań/

Malwina Paszek - akordeon, cytra, śpiew
Tomek Gdreń - kontrabas, ukulele, mandolina, puzon, kazoo, looper, śpiew

Ludożercy z Innej Wsi to duet Malwiny Paszek i Tomka Grdenia. Zespół działa od 2013 roku. Pierwszy raz wystąpił podczas Dragon Folk Fest w tym samym roku w Poznaniu. Muzycy pochodzą z odrębnych środowisk. Malwina najsilniej związana jest z muzyką tradycyjną (Vidlunnia, Bedebede, Droryje), natomiast Tomek - ze środowiskiem kabaretowym. Tomek współpracował z Zenonem Laskowikiem. Jest laureatem  Festiwalu Piosenki Kabaretowej O.B.O.R.A. (2004). Jego solowa twórczość osadzona jest w swingu i piosenkach przedwojennych.

Ludożercy to połączenie dwóch światów, środowisk i co za tym idzie osobowości. W ich autorskich utworach spotykają się folklor miejski, piosenka kabaretowa i muzyka cygańska (bałkańskich Cyganów, muzyka węgierska). Tradycja cygańska jest potraktowana idiomatycznie, muzycy nie aranżują ludowych melodii. Nawiązują do charakterystycznej melodyki, harmonii i rozwiązań formalnych. W ich piosenkach spotykają się instrumenty typowe dla wszystkich tych stylistyk jak kontrabas, czy akordeon, ale także te trochę zapomniane  - stąd cytra, na której gra Malwina. Tomek Grdeń jest autorem tekstów.

Oprócz instrumentów i śpiewu, pojawi się looper, który pozwala na tworzenie wielu warstw muzycznych. Dzięki temu muzycy uzyskują pełne i barwne brzmienie, pomimo tylko dwóch osób na scenie.

Banda Nella Nebbia Warszawa

Banda Nella Nebbia /Warszawa/

Kacper Szroeder – trąbka
Rafał Połczyński – puzon
Tomek Stawiecki – saksofon, klarnet
Piotr Janiec – tuba
Mateusz Szemraj – lutnia
Tomasz Bazynga – perkusja
Franciszek Szpilman – gitara basowa, altówka

Zespół we mgle – tak przetłumaczyć można nazwę zespołu.
Dla muzyków tego projektu to właśnie mgła jest metaforą muzyki którą wykonują – jest tym, czego nie da się zobaczyć, ale czuć jej wszechobecność. Delikatność mgły i jej przenikanie w przestrzeni i czasie mają bardzo dużo wspólnego z muzyką etniczną, która dyskretnie łączy teraźniejszość z przeszłością. Zanurzając się we mgle tracimy kontury i granice świata widzialnego i stajemy się
jego częścią, bojąc się jednocześnie samotności. We mgle jednak rozmywa się wszystko i wszyscy, także muzyka traci swoją ostrość i dosadność, stając się przestrzenią wspólną dla wszystkich ludzi, nie rozdzieloną na kraje i gatunki.
Muzyka folkowa przez członków zespołu Banda Nella Nebbia nie jest traktowana jak obiekt, który można zamknąć w muzealnej gablocie – jest w niej udowodniona mądrość i doświadczenie, którego przetwarzanie daje ciągle olbrzymie możliwości realizacji wielu pomysłów i idei. Jedną z tych idei jest właśnie styl zespołu, który nazwali radical ethno. Śmiało korespondują oni z twórczością innych kompozytorów i artystów. W stylu tym bowiem, jak w tytułowej mgle, udało się połączyć wpływy muzyki etnicznej głównie z Europy Wschodniej z awangardowym rockiem, jazzem, improwizacją i klasycznymi motywami.

Królestwo Beskidu Laliki

Królestwo Beskidu /Laliki/

Katarzyna Gacek-Duda - flet poprzeczny, piszczałka beskidzka, fujara sałaska, skrzypce, śpiew
Beniamin Wałach - altówka - sekund
Martin Wałach - kontrabas, śpiew
Paulina Stateczna - fortepian, zbyrcoki

Zespół założyła flecistka, Katarzyna Gacek-Duda, góralka z Lalik – miejscowości  gdzie Beskid Śląski i Żywiecki łączy się „Doliną Czernej Soły” a pogranicze polsko - słowackie sięga po Kysuce a nawet Orawę. Zespół uwzględnia w swoim repertuarze autentyczność karpackiej nuty w stylu, który w pewnym stopniu cechuje wykonawstwo muzyki klasycznej.

Muzyków łączy pochodzenie i wyrastanie w Beskidach. Członkowie zespołu posiadają w swych rodzinach przodków, których pochodzenie sięga przez Bliski Wschód po kresy wschodnie i Bałkany. Kasia, Beniamin oraz Martin pochodzą z rodzin o wieloletnich tradycjach muzycznych. Ich przodkowie grali na beskidzkich instrumentach dlatego fascynacje muzyką źródeł mają we krwi. Muzyka Królestwa Beskidu jest surowa, ale zarazem subtelna dzięki bogatym brzmieniom fortepianu oraz licznej „flecistyce” etnicznej. Pasją Królestwa Beskidu jest muzykowanie oraz szukanie w muzyce etnicznej szlachetności brzmienia. Większość repertuaru stanowi muzyka autorska. Swoje oryginalne brzmienie grupa zawdzięcza instrumentacji: flet poprzeczny, piszczałki, okaryny i inne flety z całego świata zestawione z brzmieniem fortepianu oraz instrumentów smyczkowych.

Zespół cechuje subiektywne podejście do beskidzkich melodii. Królestwo Beskidu łączy motywy muzyki ludowej w autorskich kompozycjach z własną aranżacją oraz zróżnicowanymi stylistycznie formami muzycznymi. Marzeniem zespołu jest rozwój i możliwość zapraszania do współpracy ciekawych i inspirujących muzyków. W repertuarze KB można wyraźnie usłyszeć wpływy muzyki węgierskiej, żydowskiej i słowackiej czyli „historycznej galicji” jak i autorskie inspiracje ocierające się o różne style muzyczne. Zespół koncertuje w Polsce i za granicą oraz angażuje się w wydarzenia o charakterze charytatywnym.