Goście

Trzy Dni Później (Polska)

15 maja 2015, godz. 20.00. Studio Koncertowe Polskiego Radia im. Witolda Lutosławskiego

Trzy Dni Później (zespół pieśni, nie tańca) powstał w 2000 roku. Na swoim koncie ma wiele prestiżowych nagród, w tym oczywiście Grand Prix Festiwalu Folkowego Polskiego Radia „Nowa Tradycja” w 2014 roku.

Trzon zespołu tworzy wokalne trio: Joanna i Marta Piwowar oraz Marta Groffik-Perchel – trzy żeńskie pięknie współgrające ze sobą głosy. Podczas radiowego festiwalu wspierał je grający na altówce Paweł Odorowicz.

Trzy Dni Później zaprezentował w 2014 roku fragment swojego programu „Pokój jej cieniom”, który w tym samym roku został wydany na płycie. Artystki tak określały ten repertuar: „to zbiór naszych autorskich i zebranych impresji muzycznych,który dedykujemy naszym Babciom. Ich niełatwe losy nauczyły nas, jak ze spokojem wypatrywać światła”. Oprócz pieśni (zwłaszcza kołysanek) zaczerpniętych od własnych babć, w programie znalazły się autorskie utwory mające ukazać wielokulturowość Dolnego Śląska, z którego pochodzą wokalistki zespołu. Interesuje je swoisty tygiel wydarzeń historycznych widzianych oczami kobiet na przestrzeni wieków.

Zespół zainspirowała twórczość Anny Louise Karsch – XVIII-wiecznej poetki urodzonej w Świebodzinie, a nazywanej pruską Safoną – oraz wspomnienia głogowianki żydowskiego pochodzenia Ester Golan (pocz. XX wieku). Warstwa muzyczna, której podstawę stanowi charakterystyczna dla zespołu harmonia trzech żeńskich głosów, wzbogacona jest przez minimalistyczną elektronikę i altówkę.

Podczas tegorocznego koncertu w radiowym studiu zespół – w rozbudowanym składzie – zaprezentuje szerszy wybór z tego programu, wzbogacony o wizualizacje.

Joanna Piwowar-Antosiewicz - głos, elektronika

Marta Piwowar - głos

Marta Groffik-Perchel - głos

Paweł Odorowicz- altówka

Krzysztof Łochowicz- gitara

Piotr Wierzbicki - projekcje multimedialne

fot. Grzegorz Śledź/PR2

Vołosi (Polska)

15 maja 2015, godz. 21.00. Studio Koncertowe Polskiego Radia im. Witolda Lutosławskiego

Zespół Vołosi tworzy nową jakość na europejskiej scenie muzycznej. Pojawił się na Festiwalu „Nowa Tradycja” 2010, zdobywając najwyższe laury. W roku 2011 sukces zespołu został potwierdzony przyznaniem Grand Prix dla najlepszego utworu folkowego w Europie na konkursie organizowanym przez Europejską Unię Nadawców (Svetozár Stračina Grand Prix). Z kolei w roku 2012 pierwsza płyta zespołu znalazła się w specjalnej selekcji TOP20 World Music Charts Europe.

Vołosi wystąpili na wielu prestiżowych festiwalach w Polsce i za granicą (m.in. TFF Rudolstadt, ArtPole, ArtGene, Dwa Brzegi, Spoiwa Kultury, FolkBaltica, ArtZona), odbyli liczne trasy koncertowe (Niemcy, Dania, Gruzja, Ukraina). Koncertowali również podczas prywatnych spotkań Prezydenta Bronisława Komorowskiego z przywódcami państw europejskich w Belwederze i w Zameczku Prezydenta w Wiśle. Koncerty Vołochów były transmitowane przez Program 2 i Program 3 Polskiego Radia oraz przez niemiecką stację WDR3.

Styl gry zespołu można opisać jako erupcję energii płynącej z radości muzykowania albo jako poszukiwanie pierwotnej siły, która popycha człowieka do tworzenia. W końcu: jako dźwiękową zabawę – improwizację na pograniczu muzycznych światów. Niewątpliwie istotą tej twórczości jest spotkanie. Ludzi świata „nut” ze światem muzyki „ze słyszenia”.

Po jednej stronie stoją muzycy klasyczni, bracia Krzysztof i Stanisław Lasoniowie. Instrumentaliści związani na co dzień z Katowicką Akademią Muzyczną, którzy zawsze marzyli o improwizacji i którzy ponad wszystko ukochali ludowość wraz z jej spontanicznością, witalnością i pięknem.

Po drugiej – wybitni górale. Prym, sekund i bas – wszystkie najwyższej próby. To muzyka samouków, ale bynajmniej nie amatorska. Brzmią oni czasem tak, jakby pochodzili z Nowego Orleanu. Mają w sobie to coś, co zainspirowało sto lat temu jazzmenów. Zbigniew Michałek, Jan Kaczmarzyk i Robert Waszut wnoszą do zespołu nutę karpacką, a z nią mnogość muzycznych ekspresji.

Na przepięknych beskidzkich szczytach, w towarzystwie nieograniczonych przestrzeni nastąpiło owo spotkanie, które ewoluuje po dziś dzień.

Zbigniew Michałek – skrzypce

Jan Kaczmarzyk – altówka, gajdy

Robert Waszut – kontrabas

Krzysztof Lasoń – skrzypce

Stanisław Lasoń – wiolonczela

fot. Dominika Szczech/mat. promocyjne

Maria Mazzotta Redi Haza (WłochyAlbania)

Maria Mazzotta & Redi Haza (Włochy/Albania)

16 maja 2015. Studio Koncertowe Polskiego Radia im. Witolda Lutosławskiego

Niezwykły duet znanej włoskiej pieśniarki i albańskiego wiolonczelisty. Maria Mazzotta to artystka wywodząca się z Salento – subregionu który jest przedłużeniem Apulii, znajdującej się w południowej części Włoch. Maria wyrastała w tradycji powszechnych tu melodii tarantellowych, pieśni tradycyjnych, które w wieku kilku lat poznała dzięki swojej babce. Jest główną wokalistką znanej grupy Canzoniere Grecanico Salentino. Jej niezwykle mocny ale niepozbawiony delikatności głos urzekł także takich artystów jak; Ambrogio Sparagna, Mauro Pagani, Ludovico Einaudi, Goran Bregovic czy Giovanni Sollima.

Redi Haza to urodzony w Tiranie muzyk klasyczny, wychowany pośród tradycyjnej muzyki bałkańskiej. Jako solista współpracował m.in.: z King Naat Veliov, Kocani Orkestra oraz Eva Quartet.

Artyści wspólnie wypracowali nowy sposób komunikacji muzycznej. Ich wspólne koncerty i nagrania przywodzą na myśl idealne połączenie oparte na porozumieniu duchowym i emocjonalnym. Podstawę repertuaru stanowią znane melodie i pieśni bałkańskie i południowo-włoskie. Surowość obsady głosu i wiolonczeli jest często wzbogacana o efekty zapętlania poszczególnych partii (efekt loop). Wspólną cechą artystów jest także ogromna swoboda improwizacji, która dzięki wspomnianemu porozumieniu, wynosi ich grę na poziom wirtuozowski.
W roku 2014 ukazała się ich pierwsza wspólna płyta zatytułowana "Ura". To tytuł symboliczny posiadający różne znaczenia: w języku albańskim (most) oraz dialekcie włoskim z Salento (teraz).

Maria Mazzotta – śpiew
Redi Haza – wiolonczela

Kass Mady Diabat (Mali)

Kassé Mady Diabaté (Mali)

17 maja 2015. Studio Koncertowe Polskiego Radia im. Witolda Lutosławskiego

Malijski mistrz śpiewu o aksamitnej barwie głosu, znany jest na całym świecie z wielu powodów. Jego ponad pięćdziesięcioletnia kariera zaowocowała wieloma świetnymi płytami, spośród których niewątpliwie jedną z najważniejszych jest "Koulandjan" (Hannibal 1999), nagrana wspólnie z Taj Mahalem and Toumanim Diabaté . Kassé Mady jest obecnie jednym z ostaniach mistrzów starego i tradycyjnego śpiewu ludu Mandingo (Mandika, Malinke) z płd. części Mali.

Jeden z najczynniejszych artystów tego kraju – Salif Keita nazwał Kassé Mady największym żyjącym śpiewakiem w Mali. Śpiewa głównie w języku Bambara, który wydaje się o wiele bardziej "korzenny" niż dostojny w swym wyrazie Malinke.

Pod koniec roku 2014 w wytwórni No Format! ukazał się album "Kiriké", wyprodukowany wspólnie przez wirtuoza kory Ballaké Sissoko oraz francuskiego wiolonczelistę Vincenta Segala. Podczas nagrań, doceniając wyjątkowy kunszt mistrza, spotkali się spadkobiercy legendarnej tradycji griotów w Mali. To zatem wspomniany tu Ballaké Sissoko, syn giganta współcznej kory Djelimady Sissoko. Na balafonie podczas nagrań zagrał Lansiné Kouyaté, syn Siramori Diabaté (spokrewniony z Kassé Mady). Do zespołu dołączył także grający na ngoni Makan Tounkara zwany”‘Badié”, wychowany przez ojca w znanym Ensemble Instrumental du Mali.
Muzyka która wspólnie stworzyli to wypadkowa kilku ważnych elementów obecnych w kulturze Mandingo: archaiczny śpiew w języku Bambara, dostojną w wyrazie korę, sucho brzmiący balafon a także nieco chropowate ngoni, przywodzące myśl północną pustynna część Mali.

Kassé Mady Diabaté – śpiew
Ballaké Sissoko – kora
Lansiné Kouyaté – balafon
Badié Tounkara – ngoni