Kosmiczna dalekowzroczność

Długoterminowe misje kosmiczne nie tylko powodują utratę masy kostnej i mięśniowej, ale mogą także być przyczyną pogorszenia wzroku astronautów.

Świadczą o tym badania przeprowadzone przez oftalmologów z Alaska Native Medical Center w Anchorage i sponsorowane przez NASA. 

Wszystko przez mikrograwitację i przebywanie przez długi czas w tej samej pozycji. W kosmosie traci się miesięcznie około 1 proc. masy kostnej. 

Ciśnienie lub stres

Najnowsze testy przeprowadzone wśród ponad 300 amerykańskich astronautów wykazują jednak, że niemal połowa uczestników długotrwałych misji kosmicznych (sześciomiesięcznych lub dłuższych) doświadcza problemów z widzeniem z bliska podczas lotu oraz przez pewien czas po powrocie na Ziemię. Podobnie dzieje się w przypadku 23 proc. astronautów, którzy przebywali na orbicie krócej niż pół roku. Znacznie mniejszy odsetek badanych doświadcza problemów z widzeniem z daleka (12 proc. uczestników misji, które trwały ponad sześć miesięcy i 6,6 proc. uczestników krótszych misji).

Przyczyną zaburzeń widzenia przy zmniejszonej grawitacji może być zwiększenie ciśnienia płynu mózgowo rdzeniowego oraz płynu otaczającego nerw wzrokowy. Dokładny mechanizm nie jest jednak znany, podobnie jak czas utrzymywania się objawów - zauważa kierujący badaniami dr Tom Mader, którego wnioski opublikowało pismo "Ophthalmology".

Choć ludzie od pół wieku latają w kosmos, do tej pory nikt z nich nie utracił wzroku. U niektórych przebadanych astronautów zaobserwowano natomiast oznaki stresu, na który narażone było oko, m.in. nagromadzenie płynu w okolicy nerwu wzrokowego.

(ew/pap)