Jungi-Jul w Taszkiencie (1942-1943)

W lutym 1942 wojsko zostało przesunięte na południe Azji Środkowej. Główna kwatera i większość żołnierzy znajdowała się w miejscowości Jungi-Jul w pobliżu Taszkientu.

Gen. Władysław Anders w czasie przeglądu oddziałów Pomocniczej Służby Kobiet, obok idzie gen. Zygmunt Szyszko-Bohusz. Jangi-Jul, Uzbekistan, ZSRR, 22.03.1942

Foto: inż. Ostrowski, Instytut Polski im. Gen. Sikorskiego w Londynie

Mimo łagodniejszych warunków klimatycznych, żołnierzy i cywilów dziesiątkowały choroby zakaźne. Główna kwatera i większość żołnierzy znajdowała się w opuszczonym obozie wojskowym w miejscowości Jungi-Jul, położonej 20 km od Taszkientu w Uzbekistanie.

Jednostki stacjonowały nie tylko w Uzbekistanie, ale we wszystkich sąsiadujących republikach. I tak:

•    5. Dywizja Piechoty (Dżalalabad, wschodnia Kirgizja)
•    6. Dywizja Piechoty (Szachriziabs, południowy Uzbekistan)
•    7. Dywizja Piechoty (Kermine, środkowy Uzbekistan, niedaleko Samarkandy)
•    8. Dywizja Piechoty (Pachta, wówczas Czok Pak, Kazachstan)
•    9. Dywizja Piechoty (Margelan w dolinie Fergany, Uzbekistan)
•    10. Dywizja Piechoty (Ługowoje, południowy Kazachstan)
•    Centrum Wyszkolenia Artylerii (Karasuu, Tadżykistan)
•    Szkolenie wojskowe i Inżynierowie (Wrewskoje, wschodni Uzbekistan)
•    Siły pancerne (Otar, zachodnia Kirgizja, niedaleko Ałma Aty)
•    Ośrodek Organizacyjny Armii (Guzar, południowy Uzbekistan)

Z tych miejsc armia Andersa rozpoczęła ewakuację, którą wsparli Brytyjczycy. Rozważane były dwie drogi - przez Turcję lub Iran. Z przyczyn politycznych wybrano drugą opcję. Pierwszy etap odbywał się koleją z obozów w Taszkiencie i Jungi-Julu do portu Krasnowodzk nad Morzem Kaspijskim, następny statkami do irańskiego portu Pahlavi.

Ewakuację zakończono do końca sierpnia 1942 roku. Z armią Andersa wyszło z ZSRR blisko 120 tysięcy ludzi, w tym ponad 75 tysięcy żołnierzy.

[Dane pochodzą z książki Normana Daviesa "Szlak nadziei", Rosikon Press, 2015]